Όπως έχουμε υποσχεθεί, σε κάθε δυνατή ευκαιρία όπου θα έχουμε τη δυνατότητα του χρόνου και των μέσων, θα παριστάμεθα δημοσίως, δηλώνοντας ένα απλό και ουσιαστικό “Παρών”, ως Εθνικοί, ως Παγανιστές, ανάμεσα στα διάσπαρτα πολιτισμικά και πνευματικά συντρίμμια αυτού του κόσμου.
Έτσι και χθες βράδυ, παρευρισκόμενοι στην συναυλία των Νορβηγών Enslaved, τιμώντας την παρουσία τους και το έως σήμερα πολύ ιδιαίτερο έργο τους, αναρτήσαμε στον εξώστη του συναυλιακού χώρου ένα πανό μας και μία σημαία με το Ιερό Έμβλημα του Θεού Odin, σημείο αναφοράς, ότι στον χώρο παραβρέθηκαν: “Heathens, Gentiles, Pagans”.
Δεν βρεθήκαμε εκεί, απλώς για διασκέδαση. Δεν έχουμε να διασκεδάσουμε τίποτα από την αυξανόμενη παραφροσύνη που τυλίγει τη σύγχρονη εποχή. Δεν της οφείλουμε τίποτε άλλωστε.
Οι στίχοι των Νόρδων, εξελισσόμενοι μέσα στα χρόνια, από το “92”, που ως ανήλικοι έφηβοι ακόμη, έως σήμερα, μεταφέρουν μηνύματα, αποκλειστικά για τον Άνθρωπο που επιθυμεί να μυσταγωγηθεί στο διαβατήριο πέρασμα της Γης και του Ουρανού. Των Ρούνων και της Φωτιάς.
Του Πάγου και της Δημιουργίας.
Οι στίχοι των Νόρδων, εξελισσόμενοι μέσα στα χρόνια, από το “92”, που ως ανήλικοι έφηβοι ακόμη, έως σήμερα, μεταφέρουν μηνύματα, αποκλειστικά για τον Άνθρωπο που επιθυμεί να μυσταγωγηθεί στο διαβατήριο πέρασμα της Γης και του Ουρανού. Των Ρούνων και της Φωτιάς.
Του Πάγου και της Δημιουργίας.
Η μουσική τους, τραχιά και πολύπλοκη ταυτόχρονα, δεν είναι για τους πολλούς, αν και πολλοί μαγνητίζονται έτσι και αλλιώς.
Για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μόνον μήνες, η πρώτη με την έλευση των Wardruna τον Απρίλιο, είχαμε τη δυνατότητα, εμείς που αναγνωρίζουμε και προσπαθούμε να διαβούμε μέσα από την Δύναμη της Φωτεινής και Μυστηριακής Σοφίας που διαπερνά τους Κόσμους, μέσα από τον Έναν Οφθαλμό του Πατέρα Όντιν, να συμμετέχουμε στη φιλοξενία και την υποδοχή των Φορέων του Βόρειου Αναβάτη των Κόσμων.
Δεν γνωρίζουμε και δεν θα αναρωτηθούμε για τη γνώμη του παριστάμενου ακροατηρίου, ή ακόμη, εδώ τώρα, των περαστικών αναγνωστών του παρόντος.
Κατανοούμε ότι στους περισσότερους είναι κάτι άγνωστο, διαφορετικό, ή, ακόμη και αδιάφορο
το Ιερό. Αποτελεί “παρωχημένο” το Παραδοσιακό, ή απλώς “βαρετό”.
Φώτα, ένταση, αλκοόλ, Παρασκευή βράδυ, μία metal συναυλία ακόμη.
Και τη Δευτέρα, κεφάλι σκυφτό, γκρίζα πόλη, λειψή αμοιβή, εργασία που σε υποτιμά, σκουπίδια στους δρόμους, πεταμένα ολόγυρα, ή απλώς να περπατάνε σε παράκρουση.
Υπομονή, καλοκαίρι πλησιάζει, κάπου θα βρεθούν δύο μέρες να ξαπλώσει να ξεχαστεί η μιζέρια.
Για εμάς, τους προφανώς λιγότερους, ο Χειμώνας δεν θα περάσει, και ο Πάγος καλύπτει όπως το σεντόνι τον ασθενή τις πόλεις και τους ανθρώπους. Στον ξηρό Πάγο του Χρόνου της Πτώσης του πολιτισμού αυτού, ανοίγουμε μία ακόμη Θύρα εργαζόμενοι για την Εποχή όπου τα Ονόματα των Θεών θα πυρώνουν, όπου θα ανθίσουν και πάλι τα δέντρα.
Κατανοούμε ότι στους περισσότερους είναι κάτι άγνωστο, διαφορετικό, ή, ακόμη και αδιάφορο
το Ιερό. Αποτελεί “παρωχημένο” το Παραδοσιακό, ή απλώς “βαρετό”.
Φώτα, ένταση, αλκοόλ, Παρασκευή βράδυ, μία metal συναυλία ακόμη.
Και τη Δευτέρα, κεφάλι σκυφτό, γκρίζα πόλη, λειψή αμοιβή, εργασία που σε υποτιμά, σκουπίδια στους δρόμους, πεταμένα ολόγυρα, ή απλώς να περπατάνε σε παράκρουση.
Υπομονή, καλοκαίρι πλησιάζει, κάπου θα βρεθούν δύο μέρες να ξαπλώσει να ξεχαστεί η μιζέρια.
Για εμάς, τους προφανώς λιγότερους, ο Χειμώνας δεν θα περάσει, και ο Πάγος καλύπτει όπως το σεντόνι τον ασθενή τις πόλεις και τους ανθρώπους. Στον ξηρό Πάγο του Χρόνου της Πτώσης του πολιτισμού αυτού, ανοίγουμε μία ακόμη Θύρα εργαζόμενοι για την Εποχή όπου τα Ονόματα των Θεών θα πυρώνουν, όπου θα ανθίσουν και πάλι τα δέντρα.
Οι Νορβηγοί, πέρασαν από την Αθήνα, ως ένα πραγματικό Πλήρωμα ενός Drakkar που στερούμενο ανάγκης να διασχίσει εν όπλοις θάλασσες, είχε ακριβώς την ίδια ισχύ, μεταφέροντας νότες.
Κάθε τραγούδι, εμπεριείχε ταυτόχρονα πολλά ακόμη. Ένα καλειδοσκόπιο ήχων και νοημάτων, που έκανε το κοινό, δίχως να το συνειδητοποιήσει, και είναι σαφές αυτό, να πλησιάζει όλο και περισσότερο μπροστά στη σκηνή, και στο τέλος απλώς έχοντας σβήσει την αίσθηση του τόπου και του χρόνου, να πλεύσει μαζί με τους Νορβηγούς στο ταξίδι της Μουσικής και των Ρούνων.
Θα μας μείνει αξέχαστη η απλότητα και η εγκαρδιότητα των ανθρώπων του Βορρά, που αδιαφόρησαν πλήρως και καθέτως να επιδείξουν κάποιου είδους υπεροψία ως …“stars”
Θα μας μείνει επίσης χαραγμένη στη μνήμη μας, η στιγμή όπου ο τραγουδιστής, ανακοινώνει την λήξη της συναυλίας, και αναγγέλλει το τελευταίο άκουσμα, θέλοντας να συνδέσει τις δύο Εθνικές Παραδόσεις μας. Αναφέρεται στον Ζευ, και μας αποχαιρετά στο Όνομα του Πατέρα του Βορρά.
Όσοι καλόγνωμοι άνθρωποι εχθές, άντρες και γυναίκες μας πλησίασαν να μάθουν για τις σημαίες και τα πανό μας, μας χαμογέλασαν μετά, κατανοώντας επακριβώς γιατί τα υψώσαμε.
Όσοι Εθνικοί, φίλοι ακροατές της Metal έλειψαν το βράδυ της Παρασκευής από την εμφάνιση των Enslaved, έμειναν κατά πολύ φτωχότεροι εμπειριών.
Κάθε τραγούδι, εμπεριείχε ταυτόχρονα πολλά ακόμη. Ένα καλειδοσκόπιο ήχων και νοημάτων, που έκανε το κοινό, δίχως να το συνειδητοποιήσει, και είναι σαφές αυτό, να πλησιάζει όλο και περισσότερο μπροστά στη σκηνή, και στο τέλος απλώς έχοντας σβήσει την αίσθηση του τόπου και του χρόνου, να πλεύσει μαζί με τους Νορβηγούς στο ταξίδι της Μουσικής και των Ρούνων.
Θα μας μείνει αξέχαστη η απλότητα και η εγκαρδιότητα των ανθρώπων του Βορρά, που αδιαφόρησαν πλήρως και καθέτως να επιδείξουν κάποιου είδους υπεροψία ως …“stars”
Θα μας μείνει επίσης χαραγμένη στη μνήμη μας, η στιγμή όπου ο τραγουδιστής, ανακοινώνει την λήξη της συναυλίας, και αναγγέλλει το τελευταίο άκουσμα, θέλοντας να συνδέσει τις δύο Εθνικές Παραδόσεις μας. Αναφέρεται στον Ζευ, και μας αποχαιρετά στο Όνομα του Πατέρα του Βορρά.
Όσοι καλόγνωμοι άνθρωποι εχθές, άντρες και γυναίκες μας πλησίασαν να μάθουν για τις σημαίες και τα πανό μας, μας χαμογέλασαν μετά, κατανοώντας επακριβώς γιατί τα υψώσαμε.
Όσοι Εθνικοί, φίλοι ακροατές της Metal έλειψαν το βράδυ της Παρασκευής από την εμφάνιση των Enslaved, έμειναν κατά πολύ φτωχότεροι εμπειριών.
Kveðjur Allfáðr Oðin!
