Βρισκόμαστε στο σημείο αυτό όπου όλα δείχνουν την ουσιαστική αξία τους, μακριά από λάμψεις και επικαλύψεις που πολλές φορές θαμπώνουν ή και εφησυχάζουν σε χρόνια ευημερίας και εύκολων λόγων.
Πολλά σχήματα κοινωνικά και ιδεολογικά κινούνται δεικνύοντας το μέγεθος της δυναμικής τους και το επίπεδο των λόγων τους.
Το εύκολο για όλους είναι χρησιμοποιώντας ,εσκεμμένα ή μη, λαϊκιστικό επίπεδο αναφορών, ή συνθηματολογία ή οποία δεν στοχεύει όπως οφείλει να κάνει, στο να επικεντρωθεί στην ουσία, αλλά δονεί τις ενστικτώδεις εκδηλώσεις του φόβου ή και της απελπισίας.
Το δύσκολο μα και απόλυτα αναγκαίο, είναι να διατηρηθεί η ψυχραιμία και να υπάρξει γόνιμος Λόγος, ουσιώδης πρακτικά εφαρμόσιμες προτάσεις και ακόμη καλύτερα, απευθείας έμπρακτη στάση τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο.
Ένα από τα θετικά αυτής της περιόδου, είναι ότι φανερώνει λοιπόν ποιος είναι τι, και που αποσκοπεί.
Μετά δεν θα υπάρξουν εύκολες υπεκφυγές για τυχόν δειλία, ατολμία, ή απλώς ανικανότητα.
Με αυτό το σκεπτικό πάνω-κάτω, παρατηρώ λοιπόν τις κοινωνικές συνιστώσες και τις ενέργειές τους.
Είναι παραπάνω από εμφανές, ότι υπάρχει τεράστιο έλλειμμα ποιοτικής δυναμικής, αποτέλεσμα ίσως των όχι θετικών διεργασιών προηγουμένων δεκαετιών. Να λοιπόν που το τίμημα του τότε έρχεται να προστεθεί στο γενικό λογαριασμό σήμερα.
Αναζητώ, για να το πω λίγο ποιο "χύμα", την παρουσία των Εθνικών, σε επίπεδο έκφρασης ολοκληρωμένων προτάσεων από κάθε συνιστώσα, και ενώ τώρα έπρεπε να παρατηρείται ιδιαίτερη άνθηση και μαζική παρουσία, τουναντίον αντιλαμβάνομαι ατολμία(?), κούραση(?), κλείσιμο στη στρούγκα του facebook και λόγια.
Είμαστε στο κατώφλι, ή μάλλον καλύτερα το διαβήκαμε ήδη, της εποχής που η θεωρία αντικαθιστάται από άμεσης και επιτακτικής ανάγκης να συμβούν ενέργειες.
Και τώρα η κάθε Οργάνωση, συλλογικότητα , ομάδα, αλλά και ο καθένας ξεχωριστά από εμάς, οφείλουμε να πραγματώσουμε τις δημόσιες διακηρύξεις μας, είτε σε συνεργαζόμενα σχήματα, είτε κατά μονάς -αυτό εξαρτάται από τους επιμέρους συσχετισμούς που ισχύουν ή θα διαμορφώνονται.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν υπάρχει η πολυτέλεια του να καθίσουμε άπραγοι και απλώς να αναλύουμε.
Για την όποια απραγία δεν θα φταίει κανένας άλλος.
Και δεν αναφέρομαι για απραγία απέναντι σε κάτι ημι-σημαντικό, αλλά στη διαδικασία Υπεράσπισης του Έθνους. Του Έθνους του οποίου την Έννοια (θέλουμε να) αντιλαμβανόμαστε καλύτερα και πληρέστερα από τον κάθε έναν άλλον. Του Έθνους το οποίο Υπερασπιζόμαστε απέναντι στους δυνάστες της ανατολής και στους επιγόνους τους. Αυτούς που θα χαρούν, άλλοι κρύφια και άλλοι φανερά, αν οδηγηθούμε μέσα από αυτή τη ταραχή στο διεθνιστικό σκλαβοπάζαρο τους..
Ποιος σεβάστηκε τους λαούς και τις Πατρίδες της Ευρώπης? 
