Ό φόβος για τον ένα θεό, η εξουσία των λίγων

. Η κατάσταση της κοινωνίας πριν τον Σόλωνα

Έπειτα από αυτά (σημ: Δίκη Αλκμεωνιδών) έγινε εμφύλια διαμάχη μεταξύ των ευγενών και του πλήθους (του Δήμου), που κράτησε πολύ καιρό.
Ο λόγος ήταν ότι το πολίτευμα ήταν αμιγώς ολιγαρχικό και μάλιστα οι φτωχοί ήταν δούλοι των πλουσίων μαζί με τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους και ονομάζονταν «πελάτες» και «εκτήμωροι», γιατί με αυτού του είδους τη μίσθωση (να κρατούν δηλαδή το έκτο μέρος των εισοδημάτων τους και να παραδίδουν τα πέντε) καλλιεργούσαν τα χωράφια των πλουσίων.
Όλη η γη άνηκε σε λίγους και αν οι φτωχοί δεν ήταν σε θέση να καταβάλουν το μίσθωμα, μπορούσαν να πουληθούν και αυτοί και τα παιδιά τους. Και μέχρι την εποχή του Σόλωνα οι δανεισμοί γίνονταν σε όλους με υποθήκη το σώμα τους. Ο Σόλων στάθηκε ο πρώτος προστάτης του Δήμου. Το βαρύτερο λοιπόν και πικρότερο πράγμα σε σχέση με το πολίτευμα ήταν για τους πολλούς αυτή η κατάσταση δουλείας. Δυσανασχετούσαν όμως και για άλλα πράγματα επειδή δεν είχαν συμμετοχή σε τίποτε απολύτως.
(Αριστοτέλους, Αθηναίων Πολιτεία)



Διαβάζοντας το παραπάνω, ας διαπιστώσει ο καθένας τις αντιστοιχίες με το σήμερα.
Σήμερα απλώς υπάρχει καλύτερη δικαιολογία για την επίθεση απέναντι στο Δήμο, και Σόλων, δεν βλέπουμε να εμφανίζεται από πουθενά για μία δικαία αναδιαμόρφωση.
 Είναι έτσι;
Ναι, ένας γαλουχημένα μονοθεϊστικός κόσμος, αδυνατεί να διασχίσει την απόσταση ανάμεσα στον εξουσιαστή του και στον ίδιο του τον εαυτό, ως μία προσομοίωση της απόστασης που αισθάνεται ο παραδομένος άνθρωπος απέναντι  στον υπέρ-εξουσιαστή του μεταφυσικού του εφιάλτη.
Ειρωνικά ψυχαναγκαστικό, ότι μόνο ο ίδιος ο υπέρ-εξουσιαστής θεός μπορεί να επιτρέψει μια κάποια μορφή ελευθερίας και πάλι όχι τόση όση να τον κάνει προσεγγίσιμο ή εν πάση περιπτώσει σχετικά διαχειρίσιμο στις «βουλές» του.
Αλήθεια υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι θα λάβει ποτέ ολόκληρος ο κόσμος την άδεια από την εξουσία των αδίκως πλουτησάντων ώστε να τους ξεφορτωθεί ;
Όχι, όπως δεν θα λάβει ποτέ την «άδεια» από τον υποτιθέμενα υπάρχοντα υπερφυσικό εξουσιαστή της ερήμου.
 Αν θέλει αυτός ο κόσμος να διανύσει την απόσταση ανάμεσα στην υποταγή και την ελευθερία, ανάμεσα στα παρακάλια και την ευθύνη που του αντιστοιχεί, αναγκαστικά πρέπει να απεμπλακεί από το φόβο του πάντα αόρατου δυνάστη.
 Ο μονοθεϊστικός φόβος,  έχει την τάση να υλοποιείται ως απτή πραγματικότητα.
Απλώς κοίτα γύρω σου…