Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

Ό φόβος για τον ένα θεό, η εξουσία των λίγων





. Η κατάσταση της κοινωνίας πριν τον Σόλωνα

Έπειτα από αυτά (σημ: Δίκη Αλκμεωνιδών) έγινε εμφύλια διαμάχη μεταξύ των ευγενών και του πλήθους (του Δήμου), που κράτησε πολύ καιρό.
Ο λόγος ήταν ότι το πολίτευμα ήταν αμιγώς ολιγαρχικό και μάλιστα οι φτωχοί ήταν δούλοι των πλουσίων μαζί με τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους και ονομάζονταν «πελάτες» και «εκτήμωροι», γιατί με αυτού του είδους τη μίσθωση (να κρατούν δηλαδή το έκτο μέρος των εισοδημάτων τους και να παραδίδουν τα πέντε) καλλιεργούσαν τα χωράφια των πλουσίων.
Όλη η γη άνηκε σε λίγους και αν οι φτωχοί δεν ήταν σε θέση να καταβάλουν το μίσθωμα, μπορούσαν να πουληθούν και αυτοί και τα παιδιά τους. Και μέχρι την εποχή του Σόλωνα οι δανεισμοί γίνονταν σε όλους με υποθήκη το σώμα τους. Ο Σόλων στάθηκε ο πρώτος προστάτης του Δήμου. Το βαρύτερο λοιπόν και πικρότερο πράγμα σε σχέση με το πολίτευμα ήταν για τους πολλούς αυτή η κατάσταση δουλείας. Δυσανασχετούσαν όμως και για άλλα πράγματα επειδή δεν είχαν συμμετοχή σε τίποτε απολύτως.

(Αριστοτέλους, Αθηναίων Πολιτεία)



Διαβάζοντας το παραπάνω, ας διαπιστώσει ο καθένας τις αντιστοιχίες με το σήμερα.
Σήμερα απλώς υπάρχει καλύτερη δικαιολογία για την επίθεση απέναντι στο Δήμο, και Σόλων, δεν βλέπουμε να εμφανίζεται από πουθενά για μία δικαία αναδιαμόρφωση.
 Είναι έτσι;
Ναι, ένας γαλουχημένα μονοθεϊστικός κόσμος, αδυνατεί να διασχίσει την απόσταση ανάμεσα στον εξουσιαστή του και στον ίδιο του τον εαυτό, ως μία προσομοίωση της απόστασης που αισθάνεται ο παραδομένος άνθρωπος απέναντι  στον υπέρ-εξουσιαστή του μεταφυσικού του εφιάλτη.
Ειρωνικά ψυχαναγκαστικό, ότι μόνο ο ίδιος ο υπέρ-εξουσιαστής θεός μπορεί να επιτρέψει μια κάποια μορφή ελευθερίας και πάλι όχι τόση όση να τον κάνει προσεγγίσιμο ή εν πάση περιπτώσει σχετικά διαχειρίσιμο στις «βουλές» του.
Αλήθεια υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι θα λάβει ποτέ ολόκληρος ο κόσμος την άδεια από την εξουσία των αδίκως πλουτησάντων ώστε να τους ξεφορτωθεί ;
Όχι, όπως δεν θα λάβει ποτέ την «άδεια» από τον υποτιθέμενα υπάρχοντα υπερφυσικό εξουσιαστή της ερήμου.
 Αν θέλει αυτός ο κόσμος να διανύσει την απόσταση ανάμεσα στην υποταγή και την ελευθερία, ανάμεσα στα παρακάλια και την ευθύνη που του αντιστοιχεί, αναγκαστικά πρέπει να απεμπλακεί από το φόβο του πάντα αόρατου δυνάστη.
 Ο μονοθεϊστικός φόβος,  έχει την τάση να υλοποιείται ως απτή πραγματικότητα.
Απλώς κοίτα γύρω σου…

8 σχόλια:

Panos Konstantinidis είπε...

Σήμερα απλώς υπάρχει καλύτερη δικαιολογία για την επίθεση απέναντι στο Δήμο

Ξεχνάς όμως ότι αυτοί που κάνουν επίθεση απέναντι στο Δήμο είναι ο... ίδιος ο Δήμος. Σήμερα έχουμε Δημοκρατία, που σημαίνει ότι ο Δήμος κυβερνάει. Σε αντίθεση με το τότε που είχαμε Ολιγαρχία, και παρ' όλο που είχαν διατηρηθεί η Εκκλησία του Δήμου και η Βουλή αυτές είχαν περιορισμένες δυνατότητες.

Θησέας Λύκος είπε...

Πάνο σε ενδιαφέρει τί έχουμε κατα τύπο, ή τί στην ουσία όντως έχουμε ως πολίτευμα;Μας κυβερνούνε τζάκια και διαπλεκόμενοι και μπλα μπλα μπλα τα γνωστά. Η βαρυσήμαντη απόφαση του Δήμου να αναλάβει τις ευθύνες του εν τούτοις, είναι πραγματικά αναγκαία να παρθεί επιτέλους.

Panos Konstantinidis είπε...

Με ενδιαφέρει να μπούνε τα πράγματα στη θέση τους. Δεν μπορεί να φταίνε πάντα οι άλλοι. Τα τζάκια, το ΔΝΤ, η Μερκελ, οι Εβραίοι, οι ΗΠΑ, ο Κομμουνισμός, ο Καπιταλισμός και οι λοιποί μπαμπούλες. Ας αναλογιστούμε τις ατομικές μας ευθύνες επί τελους.

Θησέας Λύκος είπε...

Σε αυτό δεν νομίζω ότι διαφωνούμε. Φυσικά αναλογιζόμαστε τις ευθύνες μας ως σύνολο. Αν εξαιρέσουμε τους επαγγελματίες "επαναστάτες", η πλειοψηφία αυτό κάνει.Όχι όμως να επιμεριζόμαστε και βάρη που δεν μας αναλογούν.Οι συνειδήσεις κατασκευάζονται σε μεγάλο βαθμό από τους μηχανισμούς εξουσίας και η δυνατότητα απελευθέρωσης από την κρεατομηχανή τους δεν είναι εύκολη υπόθεση.Συμπέρασμα. Σωστός επιμερισμός ευθυνών αλλά μετά να δοθούν λύσεις.Όχι να αυτοκλαιγόμαστε σαν να είμαστε στο κρεβάτι του ψυχαναλυτή και να πνιγόμαστε από ενοχές.

Panos Konstantinidis είπε...

Όχι όμως να επιμεριζόμαστε και βάρη που δεν μας αναλογούν.

Σε μια δημοκρατική χώρα έτσι γίνεται, δυστυχώς. Επιμεριζόμαστε βάρη που δε μας αναλογούν, αφού έτσι έχει αποφασίσει η (ηλίθια) πλειοψηφία.

Μπορεί να αλλάξει αυτό; Μπορεί αν επέλθει η Πολιτεία του Αριστοτέλους, πράγμα αδιανόητο. Άρα τί κάνουμε; Ή τα υπομένουμε ή φεύγουμε από εδώ.

Θησέας Λύκος είπε...

Ή αντιμαχόμαστε την ηλιθιότητα.Υπάρχει πάντα ο 3ος δρόμος..

Ανώνυμος είπε...

Δεν είναι οι Έλληνες ηλίθιοι, δηλαδή βλάκες, αγαπητοί φίλοι. Διεφθαρμένοι είναι, από τις υποσχέσεις του πλούτου και τις ανέσεις της πολυτέλειας. Αυτό δεν λέει και πολλά για την ποιότητα του Έλληνα, διαχρονικά ο πλουτισμός είναι ο πιο κοινός παράγοντας διαφθοράς, ιδιαίτερα ο απότομος πλουτισμός.

Θησέας Λύκος είπε...

Φίλτατε Καλλίμαχε,κανείς δεν υποσχέθηκε στους Έλληνες ότι "θα" πλουτίσουν. Τους είπαν ότι τώρα "μπορείτε" να πλουτίσετε.Και αντί να επιλέξουν πάρα πολλοί το δρόμο της εργατικής ανόδου, επέλεξαν τη διαδρομή του δανεισμού ή του "φαγώματος" των δανεικών. Έτσι καταδίκασαν και τους υπόλοιπους στο χρέος τους. Οι πολιτικοί όμως, ήλεγχαν και ελέγχουν ακόμη αυτή τη διαδικασία με ολέθρια αποτελέσματα.
Οι δε πολιτικοί της χώρας είναι κυρίως εντολοδόχοι και εκεί στηρίζω το επιχείρημα και ενός έξωθεν σχεδίου αναπροσαρμογής των τάξεων το οποίο λαμβάνει χώρα στο εδώ και τώρα πανευρωπαικά.