Καθορίζοντας την ανθρώπινη υπόσταση δίχως το μονοθεισμό

Ένα σύστημα που δέχεται έναν απεριόριστο αριθμό Θεών, όχι μόνο αποδέχεται την πολλαπλότητα των μορφών λατρείας που απευθύνονται προς αυτούς, αλλά επίσης και κυρίως, (αποδέχεται) το πλήθος των ηθών, τα κοινωνικά και πολιτικά συστήματα, τις αντιλήψεις του κόσμου για τον οποίο αυτοί οι θεοί αποτελούν  τις εξαγνιστικές του εκφράσεις.
Alain de Benoist
"On Being a Pagan"
Για να δανειστώ και από τον Tom Sunic ο οποίος γράφει τη θέση της Ευρωπαικής Νέας Δεξιάς η οποία έχει από χρόνια παρατηρήσει και αποφανθεί ότι "για έναν χριστιανό είναι ο χριστιανισμός ο οποίος καθορίζει την αξία της ανθρώπινης ύπαρξης, για έναν εβραίο είναι ο Ιουδαισμός που μετράει την "εκλεκτικότητα" (σημ.σύμφωνα με την αντιληψη του εκλεκτού λαού) εκάστου ανθρώπου, και για έναν μαρξιστή δεν είναι η ποιότητα του ανθρώπου που καθορίζει τη τάξη του αλλά η τάξη του που καθορίζει το άτομο."

Και φυσικά, το ίδιο ισχύει και για τον Ισλαμιστή, η θρησκεία του οποίου είναι ο φέρελπις νέος δήμιος μας, κάτι που όταν έγραφε το παραπάνω γνωμικό ο Tom Sunic δεν ήταν ακόμη ορατό στον ορίζοντα.


Ζώντας λοιπόν σε αυτή τη πραγματική και ολοζώντανη δυιστική πραγματικότητα όπου η Ιερότητα με τις μύχιες εκφάνσεις της και το απροσμέτρητο βάθος της έχει αντικατασταθεί από μία διπολική διαταραχή του πνεύματος, παρατηρούμε καθημερινά την επίθεση του μονοθειστικού τέρατος που ονομάστηκε αυτάρεσκα δημοκρατία της αστικής τάξης, να επιτίθεται φυσιολογικά τόσο στον εαυτό του όσο και στα ίδια του τα δημιουργήματα. Κάθε του πράξη εμπεριέχει την ευχή να έλθει μία λύτρωση για τα προβλήματα που το ίδιο δημιουργεί συνεχώς, και  η οποία ευχή δεν είναι τίποτε περισότερο από την  επικάλυψη της ίδιας σαδιστικής και μανιακής επιθυμίας του δικού του θανάτου. Και φυσικά του θανάτου του ανθρώπινου Πνεύματος το οποίο πλουραλιστικό στέκει πάντα το είδωλο στον καθρέφτη που δεν αντέχει το Τέρας να κοιτάξει ποτέ. Είναι αυτό που κάθε κεφάλι αυτής της Λερναίας Ύδρας οραματίζεται με κοινό εγκέφαλο/ρίζα από την Ιουδαία ορμώμενο. Το "Τέλος της Ιστορίας".

Οσο λειτουργούν οι "πρώτες ώρες" του τεχνοκρατισμού, το σύστημα θα είναι σε μία κάποια ανεκτή λειτουργία. Είναι αναπόφευκτο όμως σύντομα, σε ιστορικό χρόνο πάντα, να δυσλειτουργήσει από τα απανωτά βραχυκυκλώματα που θα υποστεί. Βραχυκυκλώματα που δεν μπορεί να είναι προιόν κάποιας "αποκαλυπτικής αλήθειας", αλλά τα ζωντανά και πολύ αισθητά χτυπήματα της επανάστασης η οποία προκαλείται πάντα όταν ενεργοποιηθεί η Μνήμη. Και αυτό εναπόκειται να γίνει ως Εργασία από όσους έχουν αποφύγει είτε από Τύχη, είτε από κοπιώδη προσωπικό Αγώνα, είτε ακόμη σπανιότερα από τη γαλούχησή που έλαβαν κατά τη παιδική τους ηλικία, τα χτυπήματα αμνησίας του Τέρατος.