Πολιτικές παραισθήσεις

Δεν συνηθίζω τελευταία να γράφω κάτι για την πολιτική επικαιρότητα,
αλλά σήμερα, από τη στιγμή που έσκασε η φούσκα περί των εκλογών,
βλέποντας και ακούγοντας τόσες γνώμες, άλλες πανηγυρικές, προσμένουσες μία κάποιου τύπου μεσσιανική λύτρωση, άλλες χαιρέκακες, άλλες απεγνωσμένες περί του μέλλοντος μίας –ας πούμε- αριστερόσχημης διακυβέρνησης, και άλλες πάλι να καλούν σε μία συσπείρωση «όλων» ενάντια στους «έτσι», οι ίδιες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου, όπως και τότε που ξεκινούσε και επισήμως η κρίση να παίρνει όψη, πέρα από το όραμά της που πλανιόταν επί τόσα χρόνια πάνω και μέσα από τα ρουσφέτια, τα τζάμπα δάνεια, και τις χαριτωμενιές του “greek summer 2004”.
Ποιο είναι το ποθούμενο υποτίθεται σε μέσες άκρες; Η Εθνική ανεξαρτησία και η απαγκίστρωση από όσους μας εκμεταλλεύονται, έτσι;
Μία χώρα που δεν παράγει τουλάχιστον το 80% της τροφής των πολιτών της, ένα άλλο τόσο ισοδύναμο ενέργειας, δεν έχει δικό της νόμισμα, και όλα τα παραπάνω της τα παρέχουν άλλοι, με τους δικούς τους κανόνες και για τα δικά τους συμφέροντα φυσικά, τι είδους εθνική ανεξαρτησία μπορεί να ζητήσει; Τί πάει να πει ότι πρέπει να μείνουμε στο ευρώ; Πάει να πει ότι αφού δεν παίρνουμε μέρος στην δυναμική που το κάνει ισχυρό νόμισμα, δηλαδή στην παραγωγή του ως γραμμάτιο, για όσο το θέλουμε ως δανεικό, θα χορεύουμε σε όποιον ρυθμό μας λένε.
Τι πάει να πει, να διώξουμε την Τρόικα; Μα πρώτα από όλα, πάει να πει ότι την ίδια κιόλας ημέρα θα πρέπει να πιάσουμε την τσάπα, την σφύρα και τον άκμονα.
Με μαγικά, δεν γίνεται να διώξουμε κανέναν, ίσα-ίσα με αυτά τα ταχυδακτυλουργικά κόλπα, προσελκύουμε περισσότερους ακόμη που αντιλαμβάνονται ότι οι πολίτες αυτής της χώρας μαγεύονται από χάντρες και υποσχέσεις.
Είναι η ίδια εικόνα που ζήσαμε κάποτε στην πλατεία Συντάγματος, σε μία πάλαι ποτέ συναυλία για να «σωθούν τα δάση μας», όπου τελειώνοντας την διασκεδαστική αυτοικανοποίησή τους το πλήθος, έφυγε τροχάδην για τα σπίτια του, αφήνοντας πίσω του χιλιάδες κουτάκια μπύρας και πλαστικών μπουκαλιών στο έδαφος.
Ναι, από αυτές τις εταιρείες που καταστρέφουν συνήθως δασικές εκτάσεις και το φυσικό περιβάλλον γενικότερα για να απολαμβάνουν οι ταξιαρχίες της αρλούμπας την εξεγερσιακή ηδονή τους με ένα ηδύποτο.
Αν, αν λέω, θέλει η Ελληνίδα και ο Έλληνας τη χώρα του ανεξάρτητη, θα πρέπει να ιδρώσει. Όχι από αγωνία για το ποιος άεργος μεσσίας θα του χαμογελάσει καλύτερα στο χαζοκούτι ή θα κουνήσει πιο παράλογα τα χεράκια του στο πλήθος που θα τον κοιτάζει, αλλά από Αγώνα Εθνικό για να αυτοσυντηρηθεί. 
Σε μία Ευρώπη δε όπου οι συσχετισμοί και οι διαμάχες είναι τόσο ισχυρές και μεταβαλλόμενες, η επίκληση της κοινής μας ταυτότητας προς όσους ακόμη την αισθάνονται, θα μπορούσε να αποτελέσει έναν ακόμη ισχυρό παράγοντα επηρεασμού, όχι κακότροπα από μονομερές συμφέρον, αλλά για το κοινό καλό της ίδιας της Ευρώπης που βάλλεται εξίσου, αλλά με άλλα εργαλεία, από τον ίδιο παγκοσμιοποιητή αφέντη.

Τέλος, οι πραγματικά ελεύθεροι ηγούνται, αυτό-ηγούνται, πειθαρχούν όταν πρέπει  στον καλύτερό τους (άρα μπορούν να τον αναγνωρίζουν) και προσδιορίζουν  τη ζωή  τους.
 Οι δε ψηφοφόροι, θα έχουν και αυτή τη φορά το δικαίωμα να ρίξουν μία ζαριά, λίγο-πολύ στην τύχη και να κλαίγονται ανίκανοι έως την επόμενη φορά που το τραπεζικό και πολιτικό καρτέλ θα αλλάζει θέση στα έπιπλα του σαλονιού του.
Ένας διαταραγμένος φίλε και φίλη, δεν έχει σημασία αν θα επιλέξει ανάμεσα στη μία ή την άλλη παραίσθησή του, σημασία έχει αν αποφασίσει να μείνει στη θέση του και να τις παλέψει.

Πρέπει να ξέρεις το "αληθινά ωραίο"

Όταν τα γηρατειά φθείρουν αυτή τη γενιά
εσύ θα παραμείνεις ανάμεσα σε ξένες θλίψεις
ένας φίλος του ανθρώπου στον οποίον είπες
"το ωραίο είναι αλήθεια, αλήθεια ωραίο", αυτό είναι
όλα όσα ξέρεις στη γη, και όλα όσα χρειάζεσαι να ξέρεις

Χ.Φ.Λάβκραφτ - απόσπασμα από το "Η Ποίηση και οι Θεοί"

When old age shall this generation waste, Thou shalt remain, in midst of other woe Than ours, a friend to man, to whom thou say’st, ‘Beauty is truth—truth beauty’—that is all Ye know on earth, and all ye need to know.”

By H.P. Lovecraft, fragment from "Poetry and the Gods"

Χρόνια Πολλά, Ο Ήλιος είναι πάντα Ανίκητος!

Πλησιάζοντας η Μεγάλη Σύναξη του Οίκου

Λίγες ημέρες απέμειναν έως τη Μεγάλη Σύναξη των μελών του Οίκου μας, των καλών μας Φίλων και των οικογενειών τους για την Τελετή του Ηλιοστασίου.
Καλούμε Φίλους και Συμμάχους, οπουδήποτε και αν βρίσκονται, να ενωθούν μαζί μας και να υψώσουν εκείνη τη μεγαλειώδη νύχτα, που θα σημάνει την επιστροφή του Υψίστου Βασιλέα μας, τη Φωτιά στους Βωμούς τους, χαιρετίζοντας τον Δοξασμένο και Πυρόεντα Ανίκητο Ήλιο!
Η μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου ας μας βρει μαζί.

Few days left. Our House is getting prepared for the Great Gathering of Family Members and close Friends for the Rite of the Solstice/Yule.
We call upon our Comrades and Friends wherever they may be, to rise their Altar Fire and join us on the majestic night that will sign the return of our High King, the Invincible Sun! Hail to the Sun, the Glorious and Fiery Sol Invictus!
Hail Sonne!
The longest night of the year, let it find us together.

Μικρά Διονύσια 2790 - Minor Dionysia 2790

Την Κυριακή 7 Δεκεμβρίου, ο Οίκος μας, Τίμησε τον Θεό Διόνυσο στον Βωμό του στην Αττική Γη.
Ο Εορτασμός των Μικρών Διονυσίων, τελείται με Καθαρτήριο χαρακτήρα, στην οδό προς την Μεγάλη Εορτή του Χειμερινού Ηλιοστασίου η οποία και αποτελεί την κορύφωση του ετήσιου Κύκλου.
Με Αφοσίωση και Πίστη στις καρδιές μας ευχόμαστε στα Μέλη αλλά και τους καλούς Φίλους του Οίκου μας που βρίσκονται μακριά από την Αθήνα, γρήγορα να βρίσκονται κοντά μας, Υγεία και κάθε καλό.

Minor Dionysia 2790
On Sunday, the 7^th of December , our House , Honored  the  Serene God Dionysus on His altar in the same eponymous region of Attica .
Minor Dionysia , celebrated by us having Purgatory character , as we heading towards our Houses’ Great Feast of the Winter Solstice.
With Devotion and Faith in our hearts , we wish to our Members and to our close Friends that are staying outside Athens this time for any reasons, may they be with us shortly, Health and Prosperity.

 

Δεν έχεις να χάσεις τίποτε

Ο κόσμος ποτέ δεν θα σε θρηνήσει
έχει ήδη αποβιώσει
και κανείς δεν θα σε δει ποτέ
γιατί οι τυφλοί δεν μπορούν να δουν.
Άκου το κάλεσμα των λιονταριών
άκουσε τις προσευχές των θηραμάτων τους
δεν υπάρχει αύριο να σωθείς
οπότε ας απολαύσουμε, στο χθες

Μοιράσου τη γυναίκα μου, μοιράσου το κρασί μου
Μοιράσου την ψυχή μου, κάψε τον ήλιο
Είναι όλα, μόνο για τη Ρώμη.
............................

The world will never grieve you
it is already deceased
and no one will ever see you
'cause the blind they can not see
hear to the calling of the lions
hear the prayers of their prey
no tomorrow remains to save you
so let's relish, in yesterday

Share my woman, share my wine
Share my soul, burn the sun
This is all, just for Rome

Γενέθλια ημέρα Αυτοκράτορα Ιουλιανού

Στον Οίκο του Θύρσου, απόψε καίει Θυμίαμα στην μνήμη της Γενέθλιας ημέρας του Αυτοκράτορα μας.
Τιμούμε Αυτόν που μας Θεμελίωσε.
Τιμή Αιώνια!

The House of Thyrsos tonight Lights the Fire on the Altar and burn incense for the Memory of the Birthday of our Emperor.
Honoring the One that put the foundations for our Oikos
Glory Eternal!

Μπροστά στα Κάστρα που Πολιορκήσαμε

Κάποτε, πολλά χρόνια πριν, όταν ήμασταν μικρά παιδιά, από μερικά στραβοχτυπήματα μερικές φορές ακόμη και ανιστόρητα, που ξέφυγαν από αυτούς που ήταν σίγουροι ότι δεν μπορούμε να ανθίσουμε ξανά, σαν αυτά που ήταν κλεισμένα σε κουτιά παιδικών παιχνιδιών με τα οποία πρωτοχτύπησε άγρια η καρδιά μας στον ρυθμό του ελεύθερου και αληθινού, που μας υπενθύμιζαν ότι η μόνη μάχη είναι πάντα σώμα με σώμα, και άρα όλα καταλήγουν στο μυαλό και στην ψυχή.
Άλλοτε, όταν αφήσαμε τα παιχνίδια στα κουτιά τους και μας δώρισαν βιβλία, με πυρετώδεις ιστορίες που

τυπωνόντουσαν σε φτηνό χαρτί βιβλίων τσέπης, αλλά γραμμένα με μελάνι της ψυχής, από συνεργούς συγγραφείς που έσκαβαν με τη πένα τους τρόπους διαφυγής τόσο για τον εαυτό τους όσο και για εμάς όλους σε κάθε χρονική στιγμή, και άλλοτε πάλι, μεγαλώνοντας λίγο ακόμη, με το ταξίδι μέσα από το χωροχρονικό κανάλι της πιο μεγαλειώδους Τέχνης που αγγίζει θηρία και ανθρώπους, της Μουσικής, με συνθέσεις που οι κλίμακες τους έκρυβαν πάντοτε ένα κοφτερό σπαθί κάτω από τη μορφή μίας κιθάρας, έναν θώρακα σφυρηλατημένο στον ρυθμό των τυμπάνων, και έναν σύντροφο στις φωνές των τραγουδιστών, σκαρφαλώσαμε αργά  από τα πιο δύσβατα βράχια αναζητώντας αυτό που μας είχαν αποκρύψει ξεκάθαρα και συνειδητά πριν καν γεννηθούμε.

Η είσοδος μας σε αυτό το ταξίδι, σημαδεύτηκε ανεξίτηλα από τα σπαθιά των αγαπημένων μας «βαρβάρων», από τη μυρωδιά των pulp σελίδων που ακόμη και σήμερα αποτελούν αιτία έρωτος για να κλείσουμε τα μάτια μας στη θύμησή της. Οδηγήθηκε  υπό τους ήχους των μακρυμάλληδων Βάρδων μας, που μας καλούσαν να σηκώσουμε όλο και πιο ψηλά το νου μας, και να αντέξουμε σε όποια δυσκολία βρεθεί μπροστά μας, ευχαριστώντας Θεούς και Προγόνους για το δώρο της ζωής.

Και μετά.
Μετά, με τα γένια μας πια να έχουν σχεδόν καλύψει τα πρόσωπά μας, καθώς κοχλάζαμε μέσα μας και αγριεύαμε μπροστά στα αδιέξοδα των «προτάσεων ζωής» και στα καλούπια που μας ετοίμαζαν μόλις θα «ηρεμούσαμε», πισθάγκωνα δεμένοι από τις ελάχιστες επιλογές που μας αφήναν για τα χρόνια της ενηλικίωσής μας που ερχόντουσαν γρήγορα μπροστά μας ως καταδίκη από αυτούς εξασφαλισμένη στο όνομα της εργασίας και της υπακοής.
Μετά λοιπόν, για τον καθένα μας, έλαμψαν νέοι Οδοδείκτες, οδηγημένοι μπροστά τους από τους ανέμους των παιδικών μας χρόνων που τους ξέφυγαν λίγα χρόνια πριν.
Μα αυτή τη φορά, δεν έδειχναν μόνο τη κατεύθυνση, αλλά και τις αποστάσεις. Τις αποστάσεις που καθορίζουν τη ζωή.
Για τον καθέναν μας υπήρξαν διαφορετικοί Οδοδείκτες, και όσοι από εμάς μεγάλωσαν εμπιστευόμενοι το ένστικτό τους, όπως μας το δίδαξαν οι Βίκινγκς και οι Βάρβαροι των παιδικών μας παιχνιδιών , ο καθένας μας διάλεξε αυτόν που ταίριαζε στην πιο αληθινή εικόνα της ψυχής του.

Κανένα σκοτάδι ή αλυσίδα δεν μπορεί να σταματήσει μία Γέννα που η εγκυμοσύνη της υπήρξε από Σπέρμα Θεών και Μήτρα Θεαινών.
Όλα συνεχίζονται.