Πολιτικές παραισθήσεις

Δεν συνηθίζω τελευταία να γράφω κάτι για την πολιτική επικαιρότητα,
αλλά σήμερα, από τη στιγμή που έσκασε η φούσκα περί των εκλογών,
βλέποντας και ακούγοντας τόσες γνώμες, άλλες πανηγυρικές, προσμένουσες μία κάποιου τύπου μεσσιανική λύτρωση, άλλες χαιρέκακες, άλλες απεγνωσμένες περί του μέλλοντος μίας –ας πούμε- αριστερόσχημης διακυβέρνησης, και άλλες πάλι να καλούν σε μία συσπείρωση «όλων» ενάντια στους «έτσι», οι ίδιες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου, όπως και τότε που ξεκινούσε και επισήμως η κρίση να παίρνει όψη, πέρα από το όραμά της που πλανιόταν επί τόσα χρόνια πάνω και μέσα από τα ρουσφέτια, τα τζάμπα δάνεια, και τις χαριτωμενιές του “greek summer 2004”.
Ποιο είναι το ποθούμενο υποτίθεται σε μέσες άκρες; Η Εθνική ανεξαρτησία και η απαγκίστρωση από όσους μας εκμεταλλεύονται, έτσι;
Μία χώρα που δεν παράγει τουλάχιστον το 80% της τροφής των πολιτών της, ένα άλλο τόσο ισοδύναμο ενέργειας, δεν έχει δικό της νόμισμα, και όλα τα παραπάνω της τα παρέχουν άλλοι, με τους δικούς τους κανόνες και για τα δικά τους συμφέροντα φυσικά, τι είδους εθνική ανεξαρτησία μπορεί να ζητήσει; Τί πάει να πει ότι πρέπει να μείνουμε στο ευρώ; Πάει να πει ότι αφού δεν παίρνουμε μέρος στην δυναμική που το κάνει ισχυρό νόμισμα, δηλαδή στην παραγωγή του ως γραμμάτιο, για όσο το θέλουμε ως δανεικό, θα χορεύουμε σε όποιον ρυθμό μας λένε.
Τι πάει να πει, να διώξουμε την Τρόικα; Μα πρώτα από όλα, πάει να πει ότι την ίδια κιόλας ημέρα θα πρέπει να πιάσουμε την τσάπα, την σφύρα και τον άκμονα.
Με μαγικά, δεν γίνεται να διώξουμε κανέναν, ίσα-ίσα με αυτά τα ταχυδακτυλουργικά κόλπα, προσελκύουμε περισσότερους ακόμη που αντιλαμβάνονται ότι οι πολίτες αυτής της χώρας μαγεύονται από χάντρες και υποσχέσεις.
Είναι η ίδια εικόνα που ζήσαμε κάποτε στην πλατεία Συντάγματος, σε μία πάλαι ποτέ συναυλία για να «σωθούν τα δάση μας», όπου τελειώνοντας την διασκεδαστική αυτοικανοποίησή τους το πλήθος, έφυγε τροχάδην για τα σπίτια του, αφήνοντας πίσω του χιλιάδες κουτάκια μπύρας και πλαστικών μπουκαλιών στο έδαφος.
Ναι, από αυτές τις εταιρείες που καταστρέφουν συνήθως δασικές εκτάσεις και το φυσικό περιβάλλον γενικότερα για να απολαμβάνουν οι ταξιαρχίες της αρλούμπας την εξεγερσιακή ηδονή τους με ένα ηδύποτο.
Αν, αν λέω, θέλει η Ελληνίδα και ο Έλληνας τη χώρα του ανεξάρτητη, θα πρέπει να ιδρώσει. Όχι από αγωνία για το ποιος άεργος μεσσίας θα του χαμογελάσει καλύτερα στο χαζοκούτι ή θα κουνήσει πιο παράλογα τα χεράκια του στο πλήθος που θα τον κοιτάζει, αλλά από Αγώνα Εθνικό για να αυτοσυντηρηθεί. 
Σε μία Ευρώπη δε όπου οι συσχετισμοί και οι διαμάχες είναι τόσο ισχυρές και μεταβαλλόμενες, η επίκληση της κοινής μας ταυτότητας προς όσους ακόμη την αισθάνονται, θα μπορούσε να αποτελέσει έναν ακόμη ισχυρό παράγοντα επηρεασμού, όχι κακότροπα από μονομερές συμφέρον, αλλά για το κοινό καλό της ίδιας της Ευρώπης που βάλλεται εξίσου, αλλά με άλλα εργαλεία, από τον ίδιο παγκοσμιοποιητή αφέντη.

Τέλος, οι πραγματικά ελεύθεροι ηγούνται, αυτό-ηγούνται, πειθαρχούν όταν πρέπει  στον καλύτερό τους (άρα μπορούν να τον αναγνωρίζουν) και προσδιορίζουν  τη ζωή  τους.
 Οι δε ψηφοφόροι, θα έχουν και αυτή τη φορά το δικαίωμα να ρίξουν μία ζαριά, λίγο-πολύ στην τύχη και να κλαίγονται ανίκανοι έως την επόμενη φορά που το τραπεζικό και πολιτικό καρτέλ θα αλλάζει θέση στα έπιπλα του σαλονιού του.
Ένας διαταραγμένος φίλε και φίλη, δεν έχει σημασία αν θα επιλέξει ανάμεσα στη μία ή την άλλη παραίσθησή του, σημασία έχει αν αποφασίσει να μείνει στη θέση του και να τις παλέψει.