Φάκα-δώρο: Γιατί μία χρυσή αλυσίδα, δίνει πάντα κύρος και γοητεία.

Τεράστιο το πλέγμα των συμφερόντων, και των μαχών που αυτά συνεπάγονται πάνω στις κοινωνίες των ανθρώπων.
Η επίκληση του συντεχνιακού ή χειρότερα του ατομικού δικαίου, το καλύτερο μέσον για να κινηθούν οι χορδές της κούκλας καθώς τις χειρίζονται οι αφανείς παίχτες.
Ένα μικρό μόνο παράδειγμα. Το μετρό των Αθηνών. Για να εισέλθει κάποιος, δεν υπάρχει φράχτης ηλεκτρονικός που πρέπει να περάσεις το εισιτήριο από κάποια ειδική αναγνωριστική σχισμή ώστε να σου επιτραπεί η είσοδος.
Εναπόκειται, στην προσωπική αίσθηση ευθύνης εκάστου, του να πληρώσει το αντίτιμο σε ένα μέσον που χρησιμοποιεί.
Οι μερικοί λαθραίοι που περνάνε, κάποιοι όντως με οικονομικό πρόβλημα, και για εμένα σεβαστό αυτό, αλλά οι περισσότεροι με κάθε είδους δικαιολογία ή απλώς με ένα χαιρέκακο χαμόγελο που τους κάνει να αισθάνονται «κακά παιδιά» και «μάγκες», κάνουν ένα πλήθος ηλιθίων να σκούζει, ώστε να μπει ένας περιορισμός με μπάρες και ηλεκτρονικό έλεγχο εισιτηρίου. Η καλύτερη μέθοδος καταστολής της ελευθερίας, ακόμη και στον παραμικρό τομέα, είναι αυτή, όπου το θύμα, επιλέγει μόνο του τα δεσμά του, την αφαίρεση των δικαιωμάτων του, την αφαίρεση της ικανότητας αυτό-ευθύνης, και εν τέλει την παράδοση όλων αυτών σε «αρμοδίους». Οι πλέον σκεπτόμενοι αναγνώστες, ας σκεφθούν επίσης, ότι με την έναρξη των εργασιών κατασκευής του μετρό στην Αθήνα τη δεκαετία του «90», έκλεισαν και τα τελευταία δημόσια αποχωρητήρια, ένα μέσον ελέγχου μιας φυσικής ανάγκης. Σκεφτείτε το.
Ένα ακόμη παράδειγμα, που όλο και γυρνάει στο μυαλό μου συχνά, το έζησα τις ημέρες της ψήφισης του ΓΑΠάκιου μνημονίου, όταν μπροστά στα κάγκελα που είχαν εγείρει στο κοινοβούλιο, στοιβαζόμασταν κάποιοι με σημαίες, προσπαθώντας- υποτίθεται, να υποθέσω,- να εγείρουμε το αίσθημα δικαίου του Ελληνικού λαού ώστε να αρνηθεί εμπράκτως, όχι στα λόγια, τις αλυσίδες που μας φόραγαν. Φευ! Λίγο πριν –τα απολύτως συνεννοημένα και συντονισμένα- επεισόδια ξεκινήσουν, ένας βαριεστημένος ή απλώς κουρασμένος ένστολος, εμφανίστηκε κρατώντας ένα χοντρό σύρμα, το οποίο έδωσε στα χέρια όσων βρισκόντουσαν πίσω από τα κάγκελα, με την εντολή να το περάσουν μόνοι τους (…) κάγκελο-κάγκελο, και να το φτάσουν στην άλλη άκρη, ώστε να κλειδώσει με λουκέτο.

 Έμεινα με το στόμα ανοιχτό να χάσκει σαν το λατομείο της Πεντέλης, όταν προσπάθησα να το τραβήξω από τα χέρια των πρώτων ηλίθιων, και το σύνολο του κόσμου, με αποδοκίμασε, λέγοντάς μου να «μην προκαλώ». Ο δε ένστολος, με ένα βαριεστημένο ύφος, μου είπε απλώς το αυτονόητο: «Ρε παλικάρι, αφού θα περάσει το σύρμα, μη κάνεις έτσι, μη το τραβάς, έλα ρε παιδί μου να τελειώνουμε και με αυτό, σε παρακαλώ, αφού δένονται μόνοι τους δεν έχουν πρόβλημα οι άλλοι».
Πολλοί, θα αναρωτιούνται αν είναι δυνατόν να έχουν λοβοτομηθεί οι άνθρωποι οικειοθελώς, ή αν υπάρχει ανώτερο σχέδιο για αυτό, με 1002 συνομωσιολογικά σενάρια να δίνουν και να παίρνουν.
Η γνώμη μου είναι έως αυτή τη στιγμή, ότι ισχύουν και τα δύο. Όμως, το ποιοι και πώς μας οδηγούν βήμα-βήμα στον αυτοπεριορισμό μας, στο να επιλέγουμε μόνοι μας τα κλουβιά μας, αυτό σχεδιάζεται κάθε, μα κάθε ημέρα, πολύ προσεκτικά και σε κάθε επίπεδο από τους ανώνυμους βρικόλακες της τυραννίας του « Brave New World».
Αν υπάρχουν αποδείξεις για αυτό; Μα φυσικά. Σύντομα, εν μέσω και άλλων ενεργειών. Κάποιων που θέλουν να ξεφορτωθούν τις αλυσίδες της ντροπής που μας προσφέρουν έντεχνα ή και με απειλές οι μόνιμοι εχθροί, τα τέκνα της ερήμου, οι λάτρεις του αργύρου και του αφύσικου κόσμου.

Συνεχίζεται..