Οι Βραζιλιάνοι Ελληνιστές της Οργάνωσης RHB στο "Ιχώρ".

Στο τρέχον τεύχος- 117 - του περιοδικού Ιχώρ, μπορεί ο αναγνώστης να βρει τη συνέντευξη που πραγματοποίησα με την καλή Φίλη Αλεξανδρα από την Οργάνωση Ελληνιστών Βραζιλίας RHB και η οποία πρωτοδημοσιεύθηκε στο πρώτο τεύχος του διαδικτυακού περιοδικού "Ιδεών Άντρον".

                 Είναι σπάνια η Αγάπη αυτών των ανθρώπων για τη Παράδοσή μας και τον Πολιτισμό μας.
                                                     Αξίζουν οπωσδήποτε τη προσοχή μας.

The populist . . . and the commissar /άρθρο Από τον Tom Sunic

The populist . . . and the commissar

BY DR. TOMISLAV SUNIC, PH.D.

WITHOUT QUESTION “JOE SIXPACK,” as the symbol of the general public in the West, has little or no sympathy for Marxism and its modern liberal avatars. The reason cultural Marxism keeps thriving, albeit under different logos and using different words, is simply the fact that there is seemingly no viable cultural alternative on the horizon now. Our job is to make populism that viable alternative.

Populists in America generally have failed to make a significant effort to enforce their own “cultural alternative.” The leftist cultural discourse, particularly in the media and higher education, reigns supreme. Only once populists manage to frame a discourse that sounds more attractive will populism be able to sway the masses into action.

For instance, the populist vocabulary over the last 60 years has been subject to semantic diversions with no effort on the part of patriot activists to stop the semantic trickery or to search for alternative language. Words such as “nationalist,” “race” or “white” have become synonyms for criminal behavior. To be sure, in the eyes of the American or European populists, the concepts “right” and “left” no longer have any political significance; but they do have a very specific significance for the leftist mudslinger when delineating “good” leftists from bad “right-wing” populists. It is not how I perceive myself that counts; what counts is how the enemy perceives me. “Fascism” has also been a trendy generic word, used far and wide to denounce everything and everybody that does not fit into the leftist body of thought.

Therefore, the main goal of populist activists should be to “decriminalize” words that were hijacked from their arsenal or, short of that, search for synonyms with a less value loaded connotation. In America, for example, the word “nationalist” has much less of a negative impact than in the German mass media, where this word is automatically conflated with National Socialism.

The biggest issue white nationalists, along with other populists, need to address is the character issue amidst their rank-and- file activists. Be it in Europe or be it in the U.S.A., populists love to talk about the common good. In reality, however, nowhere is there so much egoism and vanity to be observed as among populists. Self-proclaimed leaders claiming to have finally found the formula for solving the white survival puzzle are a hallmark of populist history. Add to that tattooed individuals clad in strange attire and mimicking Hollywood “nazis,” and one can then come up with a scenario that would scare Heinrich Himmler out of his grave.

The first and foremost goal of each populist should be to put the interests of his community above his own ego and even above the interests of his own family. A rootless man, without racial and national consciousness, lacking a sense of community, is a non-entity. In the modern liberal system contaminated by instant gratification, any sense of

solidarity is a precious commodity. Therefore, even if, under surreal and hypothetical circumstances, modern populists were offered by their foes political power on a golden

platter, they would not know what to do with it. They would likely start a civil war among themselves. 

Populists have still big problems with the definition of their identity. Recently, prominent European nationalists from Germany, Austria and Holland paid a pompous visit to Jerusalem. The reason for their belated atonement trips was a belief that if they cater to Jews and Jewish settlers in Palestine they could finally get a free ride for having criticized their own immigrants back home in Europe.

 If Islam were to be viewed as a dangerous religion and if Muslim immigrants were officially declared intruders in the white world, why not take a quick glance at the Old Testament or Torah, or at the Talmud? After careful reading of that prose one can conclude that Judaism is not a peace-loving ideology, either.

Illegal immigrants flocking to U.S. shores are mostly pious Catholics from Latin America. But they are not whites. Fawning over everything Jewish everywhere in Israel is a grotesque form of identity search whereby the same wishes to become the other by erasing his own self.

In 1990, the Communist system was not militarily defeated by outside forces; it broke up from within as a result of the exhaustion of its founding myths and loss of its cultural hegemony. Communist lies had been blatant on all wavelengths to the point that even commissars had a hard time believing in them any longer. Even American and West European intellectuals, to some extent, ceased to be energized by the Marxian mystique. Small surprise that former Communist bigwigs and their Western acolytes had to exchange the Marxist mysticism for liberal scholasticism.

The Communist message turned out to be more persuasive and more digestible in a liberal package once stripped of its crass terror. Communism fell apart in the East because its canons, in practice, were better implemented in the West.

Now, former Marxist scribes in the West, along with former East European commissars, are cobbling together new role models. This became obvious in their recent discovery of new places of pilgrimage: Once it was Moscow and Havana that were designed as locations for ideological recycling; today, in order to obtain a certificate of good behavior, they must embark on guilt-trips to Washington and Tel Aviv.

But the nature of the Marxist discourse, once upon a time destined to evangelize the masses about the idea of progress and provide them with lessons on cross-cultural miscegenation, is alive and well—albeit this time under the banner of “democracy” and liberalism.

What is the moral regarding the populist vs. his foe, the Communist commissar? The vast majority of people, including the overwhelming majority of white academics and intellectuals, just follow the trends on the marketplace of ideas, even if these ideas produce horrible results. If tomorrow the ideas of racialism or anti-Semitism become fashionable again, former leftist standard bearers would be the first to dump the old beliefs and adopt the “new” ones. Similar to the old Communist system, the modern liberal system in the U.S. and Europe is fragile. It will last only as long as populist thinkers believe in its infallibility and its longevity—while continuing to wallow in their own intellectual laziness.

^*

DR. TOM SUNIC is a translator, former U.S. professor in political science and a member of the board of directors of the American Third Position, a political party and activist organization dedicated to the interests of ethnic European communities within America. He is the author of Homo americanus: Child of the Postmodern Age, prefaced by Kevin MacDonald (2007). The third edition of his book Against Democracy and Equality; the European New Right, prefaced by Alain de Benoist, has just been released. See www.tomsunic.info

Απόδοση Τιμών στους Ήρωες Πεσόντες Έλληνες Πατριώτες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου

28/10/"2011"


Η Οργάνωση Θύρσος - Έλληνες Εθνικοί, ανήμερα της επετείου της 28ης Οκτωβρίου, απέδωσε Τιμές προς τους πεσόντες Πατριώτες Έλληνες, καταθέτοντας λίγα άνθη και αποδίδοντας σεμνό χαιρετισμό στο λιτό και μάλλον άγνωστο στους πολλούς Μνημείο των εκτελεσθέντων Πατριωτών σε μία συνοικία του Δήμου Δάφνης -Υμηττού.

περισσότερα για την εκδήλωση μπορείτε να διαβάσετε στην ιστοσελίδα μας www.thyrsos.gr

Έθνους Έγερσις! Αθάνατοι!

Τα πολλά λόγια  περισσεύουν. Ή ΘΥΜΗΣΟΥ ή υποτάξου..
 

Ένα χρήσιμο κείμενο από τον Alain de Benoist σε μετάφραση Tom Sunic

http://www.theoccidentalobserver.net/2011/10/death-on-the-installment-plan/#more-11107

Death on the Installment Plan

October 26, 2011 — 

Alain DeBenoist

The Dance of Death, 1474, fresco painting (Church of St. Mary, Beram, Croatia

(Translated from the French by Tom Sunic)

Ezra Pound, in his famous Canto XLV With Usura writes:

.. with usura
seeth no man Gonzaga his heirs and his concubines
no picture is made to endure nor to live with
but it is made to sell and sell quickly
with usura, sin against nature,
Is thy bread ever more of stale rags
is thy bread dry as paper,
with no mountain wheat, no strong flour
with usura the line grows thick
with usura is no clear demarcation
and no man can find site for his dwelling.
Usura slayeth the child in the womb
It stayeth the young man’s courting
It hath brought palsey to bed, lyeth
between the young bride and her bridegroom
CONTRA NATURAM
They have brought whores for Eleusis
Corpses are set to banquet
at behest of usura.

The excesses of money lending were condemned in Rome, as was witnessed by Cato, who also wrote that if the thieves of sacred objects deserve double punishment, the usurers deserve quadruple punishment. Aristotle (Politics I, X) in his denouncement of the chrematistics, i.e. the obsession with money matters, seems to be even more radical.

There are two sorts of wealth-getting, as I have said; one is a part of household management, the other is retail trade: the former necessary and honorable, while that which consists in exchange is justly censured; for it is unnatural, and a mode by which men gain from one another. The most hated sort, and with the greatest reason, is usury, which makes a gain out of money itself, and not from the natural object of it. For money was intended to be used in exchange, but not to increase at interest. And this term interest, which means the birth of money from money, is applied to the breeding of money because the offspring resembles the parent. Wherefore of all modes of getting wealth this is the most unnatural.

The word “interest” means making income from money (foenus or usura in Latin,tokos in Greek). It refers to how money “gives birth to its own little children.” Since the late Middle Ages, the Church, for its part, made a distinction that had hitherto been made by the Roman law regarding the lending of movable property: there are things that are consumed by use, but there are also things that can never be consumed and are therefore called commodatum (gratuitous loan of movable property to be used and returned by the borrower).

Ezra Pound (1885-1972)

To request payment for the commodatum is contrary to the common good, because money is an asset that cannot be consumed. Interest-bearing loans are condemned by the Council of Nicaea in 325 AD on the grounds of “the Holy Script“, although the Bible has never specifically condemned usury! In the twelfth century, the Church followed up on the denunciation of the chrematistics by Aristotle. Thomas Aquinas also condemned lending money at interest, with some minor reservations though, arguing that “time belongs to God only.” Islam, which is far more severe, does not even differentiate between interest and usury.

Calvin the Capitalist

The practice of lending money at interest, however, gradually took momentum in conjunction with the rise of the bourgeois class and the expansion of its mercantile values, ​​which have been the instrument of its might ever since. From the fifteenth century onwards, banks, trading companies and later on factories, were allowed to pay for borrowed funds upon the dispensation of the king. A turning point occurred with the birth and the rise of Protestantism, especially Calvinism. John Calvin was the first theologian to adopt the practice of lending money at interest, a practice which subsequently began to spread out by means of the banking networks. With the French Revolution lending at interest became entirely free, as new banks began to sprout in large numbers, equipped with considerable funds, mainly those hat had been obtained from the speculative affairs regarding the national property. Capitalism took off—full steam ahead.

At the beginning usury simply meant interest and this regardless of the rate of interest. Today, the term “usury” is used for an excessive rate of interest tied to the money given as a loan. But usury is also the procedure that imprisons the borrower into a debt he can no longer pay off and, therefore, can no longer retrieve his property, which he earlier agreed to hand over as security pledge. This is exactly what we see happening today on a global scale.

The loans thus enable the consumption of the future at a present moment. They are based on the use of virtual money that can be updated with a new price, that is, by an interest rate. Its wide-spread use obfuscates the basic principle, i.e. that one should keep his expenditures within the limits of his resources, because one cannot live forever beyond one’s means. The rise of finance capitalism has actually encouraged this practice: there are times when the markets trade the equivalent of ten times of the world GDP — which only shows the extent of the markets’ disconnection from the real economy. At a moment when the credit system becomes a central feature of capital, one is bound to enter a vicious circle. However, to stop giving loans could result in a widespread collapse of the banking system. It is precisely by raising the spectre of such chaos that banks succeed in being constantly bailed out by their respective states.

The wide-spread of use of loans, which means lending money at interest, has been the key tool in the expansion of capitalism and in the development of consumer society after WWII.  Undoubtedly, European and American households, after deciding to launch themselves into debt, had contributed, between 1948 and 1973, to the prosperity of that period which came to be known as the “Thirty Glorious Years.” Things did change, however, when the mortgage system began to replace other forms of loan. Jean-Luc Gréau writes that

the mechanism of using a mortgage as a pledge for real loans represents far more than just an easy technique of guaranteeing the borrowed money, because it disrupts the logical framework of the allocation, the assessment and the possession of granted loans [...]

Hence, moderate risk cedes its place to a risky gamble that one is prepared to take if the debtor goes bankrupt. The creditor may then tinker with the mortgage and seize the property for resale on acceptable terms.

It was this kind of manipulation with mortgages, recycled into financial assets and coupled with the increasing number of defaults by borrowers who were unable to repay their debts, which led to the crisis of the autumn of 2008. We are now observing the re-enactment of the same scenario at the expense of sovereign states facing now the national debt crisis.

We are witnessing a big return to the system of usury. What Keynes called a “regime of creditors” is equivalent to the modern definition of usury. Usurious processes can be spotted in the way that financial markets and banks snap up the real assets of indebted states and seize their goods in accordance with a debt whose principal is made up of a mountain of virtual money that will never be paid off. Shareholders and creditors are the Shylocks of our times.

However, debt is just like economic growth: neither one can last forever. “Should Europe be only committed to the finances, wrote Frédéric Lordon, “then it is about to perish by the finances.” We have been telling this for a very long time: the Money System will be jby money.

Alain de Benoist (http://www.alaindebenoist.com/) is a philosopher who lives in Europe. The following editorial was first published in the quarterly Eléments (n°141, October-December 2011) under the title “Mort à crédit.” (This is also the  title of the novel written by the French novelist Louis Ferdinand Céline, published in 1936, NB). (See herehttp://www.theoccidentalobserver.net/2010/03/louis-ferdinand-celine-%e2%80%94-an-anarcho-nationalist/).

Η Ευρώπη καταρρέει?

The world will never grieve you
It is already deceased
And no one will ever see you
Cause the blind they can not see
Hear to the calling of the lions
Hear the prayers of their prey
No tomorrow remains to save you
So let's relish, in yesterday

Share my women; share my wine
Share my soul; Burn the Sun
This is all, just for Rome...

No tomorrow is there to grieve you
It is already deceased
And no one will ever love you
Cause the dead they do not feel
Hear to the calling of the lions
Hear the screaming of their prey
Nothing remains to save you
So let's relish in yesterday
 
.                                      ....Ποτέ. Θα Ανατείλει ο Φωτοδότης. Ξανά!

.

Όταν φοβάσαι να σκεφθείς τότε τρυπώνει η διεθνιστική βλακεία

Η σύγχρονη Πολιτική πραγματικότητα στην Ελλάδα χαρακτηρίζεται από ένα χαοτικό πλέγμα.
Ζούμε σε χρόνια όπου οι ιδεολογίες έχουν καταρεύσει υπό το βάρος της υλιστικής και οικονομίστικης λογικής των πραγμάτων.
Τα κόμματα, κατά ευφημισμό μόνον διατηρούν τις όποιες ταυτότητες του παρελθόντος. Φιλελεύθεροι, Σοσιαλιστές, Κομμουνιστές κλπ, είναι χάρτινα περιτυλίγματα ενός διαχειριστικού σχεδίου πελατών ή στη "καλύτερη" περίπτωση λειτουργούν απλώς ως εντολοδόχοι συμφερόντων εγχώριων ή μη.
Ως εκ τούτου, φαινόμενα "Οικολόγων Πράσινων" που η ρητορική τους είναι διαλυτική για την Εθνική υπόσταση της χώρας βρίσκουν εύκολα έδαφος να ευδοκιμήσουν μιας και -κακά τα ψέματα- η πλειοψηφία των "πολιτών" είναι απαίδευτη σε ότι αφορά τα ουσιώδη συμφέροντά της.
Η αποτυχία των υπερασπιστών της Εθνικής υπόστασης είναι ότι παραμένουν μάλλον αμετακίνητοι σε θέσεις που δεν προέρχονται από Λογική η οποία είναι επίκαιρη και κατανοήσιμη αλλά σε αυτές οι οποίες εκφραζόντουσαν από συντηρητικούς κύκλους με φοβικές αντιλήψεις απέναντι στο διαφορετικό. Φοβικότητα η οποία λαμβάνει επιθετική στάση δίχως να αξιοποιεί τα πραγματικά εφόδια του Εθνισμού και της ψύχραιμης αντιμετώπισης των πραγμάτων.
Έτσι οι εθνομηδενιστές, που υπάρχουν όσο και αν αυτός ο όρος δεν είναι ανοιχτά αποδεκτός από αυτούς για ευνόητους λόγους- με προκάλυμα τα "ανθρωπιστικά ιδεώδη" εφορομούν από παντού με ολοφάνερες επιδιώξεις.
Η απουσία σύγχρονης αντίληπτικότητας από τους αμυνόμενους όχι μόνον δεν βοηθά αλλά προσφέρει επιχειρήματα όπως το  "ιδέες μίσους" που προσάπτει η άλλη πλευρά.
Στην Ελλάδα του "2011" υπάρχει πρόσφορο έδαφος στους θιασώτες της θεωρίας υπάρξεως "μακεδονικών και τούρκικων" μειονοτήτων ακριβώς γιατί δεν υπάρχει συμπαγές, αραγές μέτωπο με επιχειρήματα από τους υπόλοιπους.
Το να υπερασπίζεσαι την Εθνική σου υπόσταση καταρχήν σημαίνει να εγκολπώνεις κάθε τι Εθνικό στις τάξεις σου όχι από φόβο των αντιπάλων αλλά επειδή κατανοείς πραγματικά τί είναι Εθνικό και τί όχι. Επειδή δεν φοβάσαι να συζητήσεις και να επιχειρηματολογήσεις. Επειδή εν τέλει  σε ενδιαφέρει να προσεγγίσεις κάθε Πατριώτη ακόμη και αν δεν είναι "δεξιός".
Η βλακεία της επιχειρηματολογίας των διεθνιστών είναι ολοφάνερη όταν υπερασπίζονται "εθνικές μειονότητες" την ίδια στιγμή που ανοιχτά στρέφονται ενάντια στη ύπαρξη Εθνών υπό μορφή ελεύθερων Κρατών.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα των όσων ειπώθηκαν πιο πάνω, είναι η υπόθεση των Εθνικών Συμπολιτών.
Ο λεγόμενος πατριωτικός χώρος πραγματικά φοβήθηκε να δεχτεί την ύπαρξή τους(μας) και έφθασε στο σημείο να θεωρεί τη πλειοψηφία των Εθνικών ως απάτριδες..
Δέχομαι ότι τα επιχειρήματα της πλευράς μας υπήρξαν πολύ καυτά με ιστορικά κριτήρια και δύσκολα να χωνέυσει ο νους του σήμερα ειδικά όταν έχει δεχτεί ένα τεχνηέντως δημιουργημένο περιβάλλον όπου Εθνικοί = ειδωλολάτρες με ότι και αν συνεπάγεται ο χαρακτηρισμός.
Όμως από τη δεκαετία του "90" έως σήμερα κύλησε νερό στο αυλάκι. Κάθισε η σκόνη, Και τι θα έπρεπε να γίνει αντιληπτό?
Ότι οι Εθνικοί μάχονται για τη Πατρίδα, τη Πολιτεία και όχι το κράτος, και για την ιστορική δικαίωσή τους κάτι που δεν αντιστρατεύεται την Εθνική υπόσταση της χώρας.
Η φοβικότητα του Πατριωτικού χώρου να συνομιλήσει, η αμάθεια και ο φανατισμός ακόμη δεν επέτρεψαν να υπάρξει σαφής διάλογος και προσέγγιση, αλλά και η υπέρ του δέοντος για να κάνω και αυτοκριτική- καυτή γλώσσα από τις θέσεις μας.
Προσωπικά μιλώντας, δεν με καλύπτει καμία παράταξη στο σήμερα. Έξω απο τη περιχαράκωση κάνει "τζίζ" για όλους όταν φθάνει η ώρα να συνομιλήσουν, σημάδι όχι Υγείας
Προτιμώ να παραμένω αυτοπροσδιοριζόμενος ως Εθνικός, ως Πατριώτης που δεν τον εκφράζει η στατικότητα των ιδεών και των αντιλήψεων.
Και για να επανέλθω και να ολοκληρώσω περί των διεθνιστών, οι κάθε Πράσινοι "οικολόγοι" και οι εθνομηδενιστές σπέρνουν εκτός Ιστορικής Αναγκαιότητος. Πολύ "φοβάμαι" ότι (ευτυχώς) θα βρουν μόνον ξερή γη όταν θα προσπαθήσουν να θερίσουν τη σοδειά τους.
Και αυτό επειδή ξεκάθαρα η έννοια Πατρίδα έχει, αμυδρά έστω για την ώρα, αρχίσει να ξεφλουδίζει από πάνω της τις άχρηστες επικαθήσεις φοβικότητας του παρελθόντος και Ενστικτωδώς αναδύεται από το ασυνείδητο των λαών της Ευρώπης αλλά και ειδικότερα της Ελλάδας.

Ίσως οι εξελίξεις έλθουν πιο γρήγορα από ότι όλοι πιστέυουμε τώρα..
Όσο η χώρα παραμένει υπό το καθεστώς οικονομικής κρίσης, οι ζυμώσεις των Πατριωτών οφείλουν να είναι ποιότητας και ψύχραιμες.

Το παρόν γράφθηκε με αφορμή αυτό το  βίντεο

Ήλθαν κάτι αναμνήσεις Ακριβές, που αν δεν μπορείς, δεν τις κοιτάς καν..

Σε 10 μέρες θα θυμηθούμε το ΟΧΙ?
Και αν θυμηθούμε, θα κρύβει μίσος για τους άλλους ή Αγάπη για τους δικούς μας και Έρωτα για τη Πατρίδα?

Θυμάσαι Έλληνα να πως να λες ΌΧΙ?
Θυμάσαι Έλληνα ότι δεν είσαι από παρθενογέννεση στη ζωή?
Θυμάσαι τη Μάνα σου και τον Πατέρα σου?
Μάνα σου ήταν η Θέληση, Πατέρα σου ο Αγώνας.




                                                                                    * Ποιανών Κόρη ή Γιος διστάζεις εσύ να γίνεις?
Και αν σου μοιάζουν "μακρινές" οι Θερμοπύλες, ο Μαραθώνας και οι Πλαταιές,δυο βήματα πίσω σου και ένα μπροστά σου στέκει η Κατοχή.
Και πάντα ο ίδιος Εφιάλτης να μετεμψυχώνεται λερώνοντας Ελληνικά κορμιά..

 Και αν σε απειλούν οι σύγχρονοι εξουσιαστές και  φοβέρες φτώχιας και δυστυχίας σου προστάζουν,
    ΟΧΙ ξανα να πεις! Αλλά μετά Πολέμα!
Δεν σου έμεινε τίποτε άλλο.Η αλυσίδα ή ο Αγώνας!

Σε κανέναν δεν χρωστάς αν δεν ήσουν πόρνος ή πόρνη της Εξουσίας και δεν χόρευες στο ρυθμό της Ηττας της Ψυχής σου με τα δανεικά τους..
                          Πολέμα!

                              

                                                                                                                                                                       Σε 10 μέρες αλλιώς, τί αλήθεια θα πας να "γιορτάσεις"?..

..............................................................................................................................................................
                            Σημαίες στα μπαλκόνια και τα παράθυρα από σήμερα το πρωί!

Μαζική Προσφυγή των Πολιτών Τώρα!

Απλά λόγια.
Ανακοινώνουν ότι προλαβαίνουν από μέτρα για τη βίαιη αποδόμηση του -όποιου- κοινωνικού ιστού.
Η μαζική και ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ φορολόγηση επί αδίκων και σαφώς όχι επί δικαίων
είναι η μαζικότερη και βιαιότερη επίθεση του Κεφαλαίου και των κερδοσκόπων που έχει συμβεί σε Ελεύθερο Έθνος στην Ευρώπη από το δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά.
Σπρώχνουν τον κόσμο σε απόγνωση θεσπίζοντας "Νόμους" που κανένα Εθνικό Δίκαιο δεν μπορεί να δικαιολογήσει.
Τι απομένει?
Μην έχουμε αυταπάτες. Η μαζικότητα μόνο μπορεί να αποτρέψει την υποτέλεια.
Όλοι οι σύλλογοι οι Οργανώσεις και οι Φορείς ανθρώπων που πλήττονται σε σημείο να διακυβεύεται η ίδια η επιβίωσή τους να ενωθούν σε μία ΚΟΙΝΗ Προσφυγή στα Δικαστήρια της Χώρας.
Και όταν λέμε όλοι οι Φορείς εννοούμε όλοι!

Ανάπηροι, Τρίτεκνοι, Πολύτεκνοι, Απόστρατοι, Μονογονεικές Οικογένειες, Άνεργοι, Ασθενείς με μακροχρόνιες και Ανίατες Ασθένειες, Εργατικά Συνδικάτα κάθε είδους, Φορείς Δικαιωμάτων Ανθρώπων, Συνταξιούχοι, Πολίτες αυτόνομοι και ανεξάρτητοι, δημοσιογράφοι, ένστολοι,
ΕΓΩ, ΕΣΥ, ΑΥΤΟΣ, ΑΥΤΗ, ΑΥΤΟΙ, με μία λέξη ΟΛΟΙ. Αυτό θα είναι η μαζικότερη Προσφυγή που έχει συμβεί ποτέ στην Ιστορία του Έθνους μας και θα είναι αδύνατον να υπάρξει απόφαση καταδικάστική ενάντιια στη Λαική Θέληση. Δεν θα τους δικαιολογεί τίποτα. Θα είναι αναγκασμένοι να πάνε είτε σε εκλογές, είτε σε Δημοψήφισμα για να έχουν λαική επικύρωση.
Αν δεν το κάνουν θα μιλάμε για δεδηλωμένη Δικτατορία και νομικά.
Μη κιοτεύουμε τώρα που κάνανε το λάθος να φερθούν αντισυνταγματικά. Τέρμα οι "μούντζες" στη πλατεία Συντάγματος, το μάσημα πασατέμπου και ο χαβαλές. Αν θέλουμε να τραγουδήσουμε τον Εθνικό Ύμνο, να μάθουμε τις Νότες του και να αντιληφθούμε ότι είναι γραμμένες από Αγώνες όχι από ραντεβού μαζώξεων για συνθηματολογία.
Τώρα είναι η στιγμή να ξεπληρώσεις Πολίτη το χρέος σου για την άθλια απάθειά σου και μη συμμετοχή σου τόσα χρόνια στα προβλήματα της Πατρίδας.
Μαζική Προσφυγή Τώρα! όχι ένας-ένας! Όλοι!

Ζήτω το Έθνος, Ζήτω η Ελεύθερη Ελληνική Πολιτεία, Κάτω το άθλιο υποτελές κράτος!
Πρώτα ο Έλληνας Πολίτης, Ποτέ τα κέρδη των Καπιταλιστών από οπουδήποτε και αν προέρχονται!
Εδώ και τώρα να πεθάνει η Μεταπολίτευση της αρπαγής και της διαπλοκής.
Να σβήσει η Αριστερά και η Δεξιά. Να Ανατείλει το Έθνος Ελεύθερο!
Ζήτω η Αθάνατη Ελλάς!

Ο Εθνισμός και η αναπόφευκτη Μητέρα των Μαχών..

Δύσκολο να το παραδεχθεί κάποιος.
Τα χρόνια της αφθονίας τελείωσαν. Ζούμε προφανώς προ-πολεμική περίοδο.
Όχι, δεν έγινα ξαφνικά συνομωσιολόγος.
Ποιος μπορεί να αρνηθεί τις ομοιότητες της περιόδου του Μεσοπολέμου του προηγούμενου αιώνος με το σήμερα? Ποιος μπορεί να ελπίζει ότι οι παρατάξεις που χρησιμοποίησε θα του δώσουν λύση?
Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι υπάρχει λύση και θα δοθεί από τους καπιταλιστές?
Κατά βάθος όλοι ξέρουν. Είναι τα πρώτα χρόνια της απόπειρας δημιουργίας μιας νέας υπόστασης ολόκληρου του Δυτικού Κόσμου. Λόγω κλεισίματος στα ιδεολογικά μαντριά μας πιστεύουμε ότι εμείς αυτό που πρεσβεύουμε είναι ο στόχος. Τελικά είναι όλα ο στόχος. Πλήρης ρήξη, πλήρης ανατροπή.
Ο κόσμος, ο απλός λαός στη πλειοψηφία του, ήταν εντελώς απροετοίμαστος και πίσω πλέον από τις εξελίξεις. Για αυτό και η τρανή αποτυχία για τη δημιουργία αν όχι καθολικού κινήματος, τουλάχιστον συντεταγμένων και ιδεολογικά προσδιορισμένων.
Ακόμη η Αριστερά-τουλάχιστο στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο Ευρωπαϊκό Νότο- αναμασά ξεθωριασμένες φαμφάρες περασμένων δεκαετιών, αποδεικνύοντας ότι στειρώθηκε και ευνουχίστηκε μετά τη πτώση του λεγόμενου "υπαρκτού σοσιαλισμού". Η παλαιά δεξιά αν και ποιο ρεαλιστική, εν τούτοις μισοχωμένη στη καπιταλιστική θηριωδία, ψελλίζει κάτι που έπρεπε να είχε πει από τη δεκαετία του "90" και λειτουργεί μάλλον ως επίδοξος μάνατζερ που κοιτά να κάνει κάτι με ότι του παραδώσουν στο τέλος.

Οι διεθνείς συγκυρίες αναζητούν ολοφάνερα πόλεμο. Ναι, με κανόνια, βόμβες, νεκρούς. Από αυτόν που έχει να ζήσει μαζικά ο Κόσμος από τη λήξη του Β Π.Π.
Τότε οι νικητές ετοίμασαν μία εκδοχή Εθνών με "light" χαρακτηριστικά κοιτώντας με ζέση να ομοσπονδοποιήσουν το γρηγορότερο τον Παλαιό Κόσμο. Μία ενωμένη Αγορά, ένας Καπιταλιστικός κόσμος με λιγότερες διαφοροποιημένες φωνές. Η έννοια του Έθνους τότε άρχισε να υποσκάπτεται υπό "το φόβο" των "εθνικισμών" που είχαν αιματοκυλίσει θεωρητικά 2 φορές την υφήλιο.
Τελικά- γνώμη μου-, η έννοια του Έθνους, αυτή έννοια που ξεκινά με Έρωτα για τη Πατρίδα και όχι με μίσος για τους "άλλους", είναι η μοναδική πιθανότητα μας με την κατανόησή της, για να δώσουμε έναν δίκαιο και τίμιο Αγώνα Αντίστασης.
Οι αριστεροδέξιοι της πλατείας συντάγματος αμύνονται στα χυδαία χτυπήματα των υπαλλήλων του κράτους, και όλοι μαζί μέσα σε μία τεράστια "παιδική χαρά" εποπτεύονται από τους ατάραχους - για την ώρα- καπιταλιστές που εδραιώνουν όχι αργά αλλά σταθερά τη νέα πραγματικότητα.
Κατηγορούν εμάς τους Εθνικούς για "οπισθοδρομικότητα", αλλά ποτέ ξανά το διαδίκτυο δεν είχε τόσες πολλές αναφορές στα λόγια και στα έργα των Προγόνων μας από τα οποία κοιτάνε-δικαίως- όλοι να πιαστούν. Ο Εθνισμός είναι αναγκαστικά το τελευταίο οχυρό των μαχόμενων Ελεύθερων ανθρώπων..

Η Ώρα της Μητέρας των Μαχών πλησιάζει.. Ο καθένας
θα σταθεί όπου τον οδήγησαν οι επιλογές του..

Εσύ που ζεις δηλαδή?..

Τώρα να κλάψει ή να γελάσει κανείς με τον παρακάτω διάλογο?..
Γνωρίζουμε ότι νομίζουν οι κυβερνώντες ότι απευθύνονται σε ανεγκέφαλους, και αν μιλάμε για τους σκληροπηρυνικούς ψηφοφόρους τους, ε ναι, είναι- αλλά τέτοια αυτοξεφτίλα?..
Δεν "υπερασπίζομαι" κάποιο κόμμα. Δεν τρέφω αυταπάτες ότι μπορούν να αλλάξουν κάτι.
Εν γένει δεν υπερασπίζομαι καν αυτό το πολιτικό σύστημα και τη δημοκρατία τους.
Αυτή η δημοκρατία έχει προ πολλού κλειστεί σε "Προεδρικά Μέγαρα" για να γιορτάσει τα "γενέθλιά της", φυλασσόμενη από εκατοντάδες αστυνομικούς και άλλους τόσους  κουστουμάτους φρουρούς.
Έχει ξαπλώσει και έχει ανοίξει τα πόδια σε στρατιές επιχειρηματιών με πληρωμένες μίζες και μαστρωπούς πολιτικούς και "δικά τους παιδιά".
Είναι τόσο "ελεύθερη" όσο αποφασίζουν να είναι οι έξωθεν κυβερνήτες της.
Τώρα που αναρωτιέται ο Έλληνας "γιατί πρέπει να χάσει την Εθνική της κυριαρχία η χώρα", είναι μάλλον σαν ένα ξύπνημα μέσα στο κελί της φυλακής και μία συνειδητοποίηση ότι μέσα εκεί γεννήθηκες και εκεί σε προορίζουν να σαπίσεις.Απλά άνοιξες το φως, ενώ τόσα χρόνια αυνανιζόσουν στο σκοτάδι. Με τη δημοκρατία ως αντικείμενο της ηδονής..
Δεν φταίνε οι Γερμανοι, οι Αμερικανοί ή οι Άγγλοι για τη κατάντια της χώρας.

Φταίει που τους χαρίσαν αυτή τη λάγνα τη δημοκρατία για να τη διακορεύουν οι ίδιοι οι Έλληνες με ψήφους πράσινους μπλε και κόκκινους.
Τώρα ο Προ-πο φαντασιώνεται ακροδεξιούς "που οργανώνουν αυτοδικίες" (το ξέρει ότι η αριστερά και η δεξιά είναι νεκρές έννοιες που ακούν μόνο οι ψηφοφόροι φαντάσματα) και φταίνε λέει οι πορείες που παράλληλα με την εγκληματικότητα δυσκολεύουν την αστυνόμευση..
Ωιμέ! Στραμπούληξα τον εγκέφαλό μου! Ο άλλος του λέει για βιασμούς και φόνους και ο άλλος κάνει ότι δεν καταλαβαίνει.. 
Αλλά δεν τον αδικώ. Υπάλληλος ίσως και αυτός.Θα θυμάται και αυτό το ρημάδι το συμβόλαιο θανάτου στον Κωστάκη made in ... και προτιμά τον αυτοεξευτελισμό από την ανάμνηση του ευθυτενή μαχόμενου σοσιαλιστή που μία φορά νόμιζε ότι υπήρξε απέναντι στο καθρέφτη του..
Κάπως έτσι τελειώνει το παραμύθι της δημοκρατίας στην Ελλάδα του δυο χιλιάδες και έντεκα από τότε που κιότεψε η οικουμένη.
Ο διεθνισμός και η παγκοσμιοποίηση, ως αντίστροφος ρατσισμός, απαιτούν οι μαριονέτες να ευτελίσουν ακόμη και τα προσχήματα της παράστασης "Η Ωραία Δημοκρατία μας", πριν ανέβουν οι καπιταλιστές σεναριογράφοι στο πάλκο και χειροκροτηθούν από τους μπιζνεςμεν θεατές..

Ποτέ ξανά μια τέτοια δημοκρατία..


Ακολουθεί ο διάλογος από το
από το http://www.iefimerida.gr
                                                                                           
Ο διάλογος Χρήστου Παπουτσή – Άδωνι Γεωργιάδη:
ΑΔΩΝΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ: «Ζούμε σε μία χώρα που πλέον φοβόμαστε να μείνουμε στα σπίτια μας. Η συμμορία με τα καλάσνικοφ δεν είναι μικροεγκληματικότητα. Το να μπαίνουν στο σπίτι σου, να σε ληστεύουν και να βιάζουν τη γυναίκα σου μπροστά στα μάτια των παιδιών σου δεν είναι μικρό έγκλημα».
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΟΥΤΣΗΣ: «Υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που εκμεταλλεύονται συνθήκες πρωτόγνωρες για τη χώρα μας», απάντησε ο υπουργός. Δεν βλέπει ο ΛΑΟΣ τις επιτυχίες της Αστυνομίας σε επίπεδο βαριάς εγκληματικότητας; Αναγιγνώσκει ο ΛΑΟΣ τι γίνεται σε άλλες χώρες και ειδικά εκεί απ' όπου πέρασε το ΔΝΤ; Αντιλαμβάνεται τι σημαίνει η κατάσταση της χώρας; Η κυβέρνηση αντιμετωπίζει ένα σοβαρότατο πρόβλημα ασφάλειας των πολιτών. Και αντιλαμβανόμαστε και τα πολιτικά παιχνίδια που γίνονται στο επίπεδο αυτό. Ορισμένες δυνάμεις που θέλουν να εμφανιστούν ως εθνικά υπεύθυνες στο επίπεδο της οικονομίας, αλλά θέλουν να κρατήσουν και ένα αντιπολιτευτικό ρόλο, επιλέγουν την ασφάλεια για να δημαγωγήσουν».
ΑΔΩΝΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ: «Πρόκειται για απάντηση θρασυτάτου ανθρώπου το να ρωτήσετε εμάς αν ζούμε στην ίδια χώρα. Επί υπουργίας σας, όλοι οι δείκτες εγκληματικότητας έχουν αυξηθεί από 50% έως 200%. Και έχετε το θράσος να μας κάνετε πολιτικά μαθήματα για το αν επενδύουμε στο φόβο; Είναι πολιτικά υποκινούμενοι οι ληστές με τα καλάσνικοφ που μπαίνουν στα σπίτια; Δεν έχετε καταλάβει ότι δεν χρειάζεται πλέον στην Ελλάδα να επενδύσει κανείς στο φόβο, γιατί η Ελλάδα είναι μια χώρα που φοβάται; Κι αντί να μας διώξετε το φόβο κ. υπουργέ, μας ρωτάτε αν βλέπουμε το γενικό πρόβλημα της χώρας που δικαιολογεί την μικρή εγκληματικότητα. Μήπως νομίζετε ότι είστε καθηγητής κοινωνιολογίας; Τα οργανωμένα κράτη εξασφαλίζουν στους πολίτες το αίσθημα ασφάλειας. Όταν όμως έχουμε ένα κράτος Χρήστου Παπουτσή, υπάρχει ο κίνδυνος, όταν εγώ θα φοβάμαι στο σπίτι μου, να έχω την καραμπίνα δίπλα στο κρεβάτι».
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΟΥΤΣΗΣ: «Εκείνο που μπορεί να εγγυηθεί η κυβέρνηση είναι η ασφάλεια και η συνοχή της κοινωνίας, και ότι δεν θα επιτρέψουμε απολύτως κανέναν, ούτε εσάς, ούτε το κόμμα σας, ούτε τις άλλες ομάδες της άκρας δεξιάς που επιχειρούν να οργανώσουν τους πολίτες και να πάρουν το νόμο στα χέρια τους. Υπάρχουν οργανώσεις της άκρας δεξιάς, που αυτήν την περίοδο επιχειρούν να οργανώσουν τον κόσμο. 'Αλλο τόσο, δεν θα επιτρέψουμε να δημιουργηθούν τέτοιοι θύλακες στα Σώματα Ασφαλείας».
ΑΔΩΝΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ: «Κάντε τη δουλειά σας τότε!»
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΟΥΤΣΗΣ: «Η ΕΛΑΣ, κάνει προσπάθεια με εξαντλητική δουλειά απ' το πρωί ως το βράδυ, με κινδύνους, ελλείψεις και προβλήματα. Μέσα σε ένα χρόνο, παράλληλα με το οργανωμένο έγκλημα, έγιναν 1.100 πορείες και διαδηλώσεις που απαιτούν την παρουσία των αστυνομικών δυνάμεων. Την ίδια εποχή, περιλαμβάνονται στους περιορισμούς των προσλήψεων και τα Σώματα Ασφαλείας. Παρά ταύτα, κάναμε τη μέγιστη δυνατή αύξηση των κονδυλίων για το προσωπικό τους και δεχθήκαμε κριτική από ορισμένα κόμματα. Χρειάζεται όμως εκπαίδευση, συνεργασία των δήμων κλπ. Δεν είναι τα πράγματα μονοσήμαντα».