Τα Παιδιά των Θεών και της Ιστορίας

Τώρα που κάνει έξω χαλασμό, τώρα ας ακούσεις.
Έχουμε πεθάνει πολλές φορές μαζί. Θυμήσου!
Στα βουνά της Αρκαδίας κάποτε μας σκέπασε το αρχέγονο  χιόνι
 καθώς έτρεχε το Πρώτο μας Αίμα.
Πίσω από τις ασπίδες μας ξεψυχήσαμε
καθώς Αδέλφια χτυπήσαμε και από Αδελφούς χτυπηθήκαμε.
Στους Τύμβους του Μαραθώνα, τα δικά μας κορμιά αποθέσανε μυρωμένα,
αγκαλιασμένα με τη Μοίρα μας.
Στις Θερμοπύλες χτενίσαμε σιωπηλά για τελευταία φορά τα μαλλιά μας λίγο πριν το ξημέρωμα των Ποιητών και του προδότη.

Βρώμικοι και κουρασμένοι, ακολουθήσαμε τον Αλέξανδρο όπου μας πήγε, μέχρι που ξεψυχήσαμε μακριά από τα σπίτια μας, χορτάτοι από Δόξα.
Μαζί αδελφέ μου ορκιστήκαμε στη  Ρώμη, μαζί λατρέψαμε τον Mars στην άλικη  κόψη του σπαθιού Του.

Σε μία πόλη που έπασχε από Αμνησία και από ασθένειες ανατολίτικες,
 προτιμήσαμε να πεθάνουμε και εκεί μαζί, γιατί η Φλόγα μέσα μας τέτοια Αμνησία δεν είχε.

Και  ξανά μετά από αιώνες, στα βουνά της Αρκαδίας λημεριάσαμε πεθαίνοντας στα περάσματά των γκρεμών δίπλα από τα Σπήλαια της Δηούς, και μια μελόπιτα Της άφησαν στη μνήμη μας οι μαυροφορεμένες αδελφές μας .
Και πάντα πεθαίναμε μαζί αδελφέ μου, και πάντα μας έκλαιγες εσύ αδελφή μου.
Και τώρα, τι και αν ο Χάροντας μας γνέφει ξανά, τι και αν η σαπιόβαρκά του μας περιμένει; Νερό από τη πηγή της Μνήμης μαζί ξανά θα πιούμε.
Και μαζί θα πεθαίνουμε ξανά όσες φορές μας μέλλει.

Εσύ και εγώ, παιδιά των Θεών μας, Σάρκες Φλογισμένες, Ελλάδα, Μητέρα!