Μόνον εκπτώσεις ξέρεις

Βρέθηκα να περπατώ στους εμπορικούς δρόμους της Αθήνας την αμέσως επόμενη ημέρα  από την πολύ- προβαλλόμενη από τα ΜΜΕ Εθνική επέτειο της 28^ης Οκτωβρίου.

Μία επέτειο που όπως και τις υπόλοιπες, πλέον, ο υπήκοος του Ελλαδικού κράτους, έχει ξεχάσει τι πρέπει να την κάνει.

Ότι και αν λέμε σε θεωρητικό επίπεδο, όσο και αν πιέζουμε τους εαυτούς μας σε συμπεράσματα, όσο και αν κάποιοι έχουν προγραμματιστεί να αναμοχλεύουν και να μηρυκάζουν συνθήματα υπέρ της αριστεράς ή της δεξιάς υβρίζοντας τους απέναντί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, λες και πρόκειται να σηκώσουν από τους επτασφράγιστους τάφους, τους ηγέτες του περασμένου αιώνα και τις αραχνιασμένες και πλέον ηττημένες ιδεολογίες τους, κάνοντας έναν ψηφιακό κύκλο γύρω από τα νεύρα τους και τα μανιασμένα σβησμένα τσιγάρα τους μπροστά στον υπολογιστή τους, τελικά στο ίδιο συμπέρασμα θα καταλήξουμε.
Μάρτυρές μου, οι πελάτες των εμπορικών μαγαζιών της Αθήνας, καταδότες μαύροι τα εμπορεύματα στα ράφια.
Καθώς πέρναγα από κατάστημα σε κατάστημα, έβλεπα τους ανθρώπους, κυρίως τις γυναίκες, να τρέχουν με ένα νέο είδος μανίας, με τη δική της θρησκευτικότητα, ανάμεσα σε εκατοντάδες ρούχα ή άλλα προϊόντα, ψάχνοντας με πυρετώδη θέρμη που μπορούσα τόσο εύκολα να διακρίνω, για την επιβεβαίωση της ναρκισσιστικής τους ονείρωξης. Αισθανόντουσαν όλες και όλοι μικρές θεές και θεοί, ταυτόχρονα αδιαφορώντας για την τάξη γύρω τους, αφήνοντας το χάος να απασχολεί άλλους.

καταρρέει

Μία Αθήνα σήμερα πνιγμένη στα σκουπίδια, αφήνοντας το όχι και τόσο μακρινό, όμορφο στο σχέδιο παρελθόν της να καταρρέει, ηττημένο από τα εκτυφλωτικά φώτα των καταστημάτων των πολυεθνικών.
Αυτές οι πολυεθνικές, γνωρίζοντας ότι το πολιτικά ορθό, σημαίνει και την εξασθένηση κάθε χρωματισμού στις ιδέες, πλέον, με μεγάλη άνεση και ειρωνεία, έχουν αρχίσει και μακελεύουν τα σύμβολα των ανθρώπων που προσπαθούσαν να οργανώσουν μία κάποια απόδραση από την αστική φυλακή τους.
Χωρίς αισθητική και ιδέες για κάτι νέο, προσφέρουν πλέον τα πτώματα των κάποτε κραταιών πρόσκαιρων επαναστατών, για να ντυθούν με αυτά οι ανιαροί, πλαδαροί στο νου, σιχαμένοι απολίτες.
Και φορώντας τα πτώματα των συμβόλων των αστικών επαναστατών να αισθανθούν αυτή τη λάμψη που κοιμίζει και σε κάνει να ονειρεύεσαι.

Ζήσε πτώμα, ζήσε.

Η Ελλάδα, δεν είναι μία τυχαία χώρα μέσα στην Ευρώπη. Εδώ, πρέπει να πεθάνει το πνεύμα των ανθρώπων. Εδώ πρέπει να χλευαστεί η Ιστορία, τόσο η αρχαία όσο και η νεότερη.
Εδώ, καθώς και στην Ρώμη, πρέπει να περαστούν αλυσίδες, για να μην υψώσει ξανά ο άνθρωπος τις γροθιές του στην ανατολική έρημο, ότι χρώμα και αν φοράει αυτή.
Η σημερινή μόδα, μας στέλνει ένα μήνυμα.
Είναι ένα τελεσίγραφο ότι προοριζόμαστε για αντικατάσταση. Ίσως ούτε καν για το Μουσείο.
Όπως ντύνουν τον νεκρό με τα καλά του πριν τον αποθέσουν στη γη, έτσι γίνεται και τώρα. Μόνο που ακόμη και ετοιμοθάνατοι, πρέπει να πληρώσουμε ακριβά αυτά τα καλά μας.


Ειρωνεία; Ένα δαχτυλίδι που βρήκα σε γνωστό πολυκατάστημα, που προτείνεται ως αξεσουάρ για μία λαμπερή βραδινή εμφάνιση, έφερε το γνωστό μασονικό έμβλημα του γνώμονα και του διαβήτη.
Κάποιοι θα βιαστούν να πουν ότι είναι η συνωμοσία των Μασόνων που μας θέλει να φοράμε τα εμβλήματά τους. Εγώ πάλι δεν το νομίζω.
Ποιο πολύ μου δείχνει, ότι από τη στιγμή που σε έβαλαν στο ράφι, είσαι ήδη προϊόν για πούλημα.
Πολύ σύντομα, ένα ιστορικό στοκ.
Για να επανέλθω και να ολοκληρώσω περί του αρχικού ερωτήματος της Εθνικής επετείου.
Ζούμε ή μας ανατρέφουν, σε μία εποχή που το να ψάχνεις το ηρωικό στοιχείο, είναι συνώνυμο με την ακραιφνή και επικίνδυνη δράση και σκέψη.   
   Ανατρεφόμαστε με το δίκαιο της αγοράς και την ισχύ του ανταγωνισμού του χρηματιστηρίου.
Σκοτώνεις το ηρωικό στα μαγαζιά και στις τράπεζες, στην αδιαφορία για τον διπλανό σου, ακόμη και για την ίδια σου την πόλη . Τι επέτειο μπορείς να ενθυμείσαι; Ποιους νεκρούς θα δοξολογήσεις;
Πώς ξέρεις τι να τους κάνεις;  Μόνον εκπτώσεις ξέρεις.