Ναι, καλό είναι να συνηθίζουμε πλέον στην ιδέα όλοι, του να αποκαλούμε την Ευρώπη ως κοινή μας κοιτίδα. Μία Πατρίδα, ακόμη και για όσους νόμιζαν μέχρι σήμερα ότι τα σύνορα του αστικού τους κράτους αποτελούν την αποκλειστική περιοριστική μας ζώνη πολιτισμικού αυτοπροσδιορισμού.
Είναι όμως απλώς η σύγκρουση των Πολιτισμών, η τελική μάχη του Κύκλου αυτού που γέννησε η παγκοσμιοποίηση όπως την οραματίστηκαν ήδη από τα μέσα του «70» οι διανοητές της Γαλλικής Νέας Δεξιάς; Είναι απλώς το δεσποτικό και θεοκρατικό Ισλάμ απέναντι στο αστικό δυτικό κράτος/σύστημα;
Όχι, δεν θα μπορούσε να είναι τόσο απλό. Η πρώτη και πιο επικίνδυνη σύγκρουση, θα λάβει χώρα ανάμεσα στους ίδιους τους ανθρώπους της Ευρώπης. Διακυβεύονται αγρίως οι αξίες, οι ορισμοί, οι νοηματοδοτήσεις, οι στάσεις ζωής, η ίδια η πολιτική ποιότητα του Πολίτου ο οποίος καλείται σε ελάχιστο ή και σχεδόν μηδενικό ιστορικό χρόνο, να ανασύρει τάχιστα, όπως και πάλι τον προέτρεπαν οι προαναφερθέντες διανοητές εδώ και δεκαετίες, τις αξίες και τις πραγματικές έννοιες των λέξεων , Πόλις, Έθνος, Πατρίδα, Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα, Δικαιοσύνη, αλλά και την ίδια αυτήν την Δημοκρατία.
Να τις ανασύρουν από εκεί που πρώτα έλαμψαν, δικαιώθηκαν και κατέστησαν αξίες Ιερές πριν κατασφαγούν κατά την βιομηχανοποίηση και τελικά αμέσως μετά τον Δεύτερο εμφύλιο πόλεμο των Ευρωπαϊκών Εθνών επανατοποθετηθούν στις προδιαγραφές των Τραπεζιτών και κάποιων συγκεκριμένων ελίτ που έζεχναν τον ίδιο δεσποτισμό που καλούμαστε σήμερα να αντιμετωπίσουμε.
Τί ποιο εύκολο αλήθεια από το να ξεκινήσουμε απαγορεύσεις λόγω αμέσου αναγκαιότητας;
Τι ποιο εύκολο από το να ξεκινήσει μία ακόμη υπέρ-εξελιγμένη σταυροφορία εναντίων αυτών που τώρα αισθανόμαστε ότι μας απειλούν;
Και τι ποιο εύκολο από το να ξεκινήσουμε τελικά να διασχίζουμε την άλλην όψη του καθρέφτη απαντώντας στον θεοκρατικό δεσποτισμό του Ισλάμ με θεοκρατικό δεσποτισμό της ιντερνετικής χριστιανοσύνης;
Δικαίως θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης: Με κατεβασμένα τα χέρια και με τους θεσμούς να είναι υπέρ των «μειονοτήτων» είμαστε χαμένοι. Συμφωνώ πλήρως. Μία συφιλιασμένη μήτρα πολιτικών καθεστώτων, μας έχει αφήσει όλους έκθετους απέναντι στην αναγκαιότητα της κατάστασης.
Για αυτό και έγραψα ότι η ταχύτατη ανάσυρση των εννοιών που αποτελούν την ουσία της Ευρώπης, το απόσταγμα των Πολιτισμών της Ελλάδος, της Ρώμης, των Τευτόνων και των Κελτών, μπορούν να εγγυηθούν τον ορθολογικότερο τρόπο αντιμετώπισης των γεγονότων και ταυτόχρονα να μας προστατέψουν από μία ακόμη εσωτερική τυραννία.
Δεν φτάνει να απαγορέψουμε την μπούργκα στις γειτονιές μας. Αύριο, ο μεγάλος νικητής, μπορεί άνετα να αποφασίσει με την ίδια ευκολία, όπως λίγο-πολύ έχει ξεκινήσει να κάνει, ότι εξ ίσου επικίνδυνες είναι και οι αιτιάσεις για ελεύθερα Έθνη, και μπορεί να ζητήσει την καταστολή και απαγόρευσή τους. Δεν φτάνει απλώς να απαγορεύεις λοιπόν, αλλά πρώτα από όλα να αποσαφηνίσεις ποιος είσαι, που κινείσαι ιστορικά, που θέλεις να οδηγηθείς.
Αν θέλουμε να δούμε και από μία ιστορική σκοπιά τα πράγματα, ας αναλογιστούμε πώς ξεκίνησε κάποτε ο δεσποτικός Ευρωπαίος, ο δηλητηριασμένος από τη μονοθεϊστική αποβλάκωση να κινείται ανατολικά για πλούτη μεν, με μία «θεϊκή» βούλα δε να τον καθοδηγεί .
Το «1098», όταν και η πρώτη Σταυροφορία, η αποκαλούμενη «των ανθρώπων» είχε ήδη ξεκινήσει πριν δύο έτη, ο συγκεντρωμένος στρατός των χριστιανών έμπαινε στην πόλη Maarrat at Numan με τελικό στόχο να φτάσει και στην «Αγία Πόλη» «απελευθερώνοντάς την».
Το χρονικό αναφέρει ότι οι στρατιώτες αλλά και ο όχλος των απείθαρχων χριστιανών που ακολουθούσαν για το πλιάτσικο, έβραζαν τους ενήλικες σε καζάνια, παλούκωναν και έψηναν τα παιδιά των απίστων, και φυσικά τα..δοκίμαζαν τρώγοντάς τα.
Όσο εξωφρενικό και αν ακούγεται σήμερα κάτι τέτοιο, δεν παύουμε σήμερα να ξεπληρώνουμε με όλους τους τόκους, την ιδεοληπτική μας δηλητηρίαση η οποία είχε τις ευλογίες της κυρίαρχης εκκλησιαστικής αρχής πάντοτε, σπέρνοντας εκατέρωθεν ένα μίσος που γεννήθηκε στην Ιουδαία και ακόμη έως σήμερα απειλεί να συντρίψει τον Πολιτισμό όπως τον θέσπισαν οι Πρόγονοί μας και στα κράσπεδα του οποίου έχουμε εδώ και αιώνες στριμωχτεί.
Εν κατακλείδι, όσο εξωφρενικό είναι να καλούμαστε να υπακούσουμε σε κελεύσματα για αμοιβαία εξομάλυνση των σχέσεων ανάμεσα σε δύο δεσποτισμούς, το ίδιο εξωφρένικο θα είναι να επιλέξουμε το στήσιμο μία σταυροφορίας ως άμυνα. Γιατί, πολύ φοβάμαι, ότι ο σύγχρονος μαλθακός και σαπισμένος από τη ραστώνη σταυροφόρος, αφού ηττηθεί (με ποικίλους τρόπους) όντας ως ο πλέον ψυχικά αποδυναμωμένος, μαζί με τους ομοίους του, θα καταδικάσει και την πραγματική Ευρώπη μ α ς σε έναν ακόμη λήθαργο αιώνων έως ότου μπορέσει να ξανασταθεί στα πόδια της ελεύθερη ανάμεσα στην πολυμορφία των Εθνών της.
«Η Χριστιανοσύνη με τον θάνατο του παγανιστή δοξάζεται, γιατί δοξάζεται ο Χριστός»
αγιος Βερνάδος
«Πολέμησε και σφάξε τους παγανιστές όπου τους βρεις»
Κοράνι 9:5
«Κατέρριψε τα είδωλά των Θεών τους και απάλειψε τα ονόματά τους από τα μέρη τους»
Δευτερονόμιο
Ο τρις- υπόστατος αντίπαλος, δεν εχθρεύεται ούτε το ντύσιμό μας, ούτε τα ποτά μας, ούτε τα γραπτά μας. Ο τρις-υπόστατος αντίπαλός μας, εχθρεύεται τον πραγματικό άπιστο, αυτόν που τον καταδίκασαν και οι τρεις όψεις του σε κάθε περιοχή και σε κάθε εποχή. Τον άνθρωπο της Γης και του Ήλιου. Τον Παγανιστή. Τον αυθεντικό άπιστο απέναντι στο τέρας της Ερήμου. Τον άνδρα και τη γυναίκα των Εθνών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου