We know how to respond to theocracy's Turkish soldier mr. Cavusoglu

We have send our House’s respond to the continuing provocation and threats by Turkish government officials against Hellas.
We chose not to overpass all this time the official channels between the state governments, but once some messages demands their own unique status of response, in this new episode of barking threats against our Lands independence, we choose to overpass the officials.
So, Cavusoglu, the Minister of Foreign Affairs of the Dictatorship of Turkey, today, expressed these words on Attalia region in Turkey:

http://www.hurriyetdailynews.com/greece-should-not-try-turkeys-patience-fm-cavusoglu.aspx?pageID=238&nID=110172&NewsCatID=510“We do not need a show of strength. They are the ones who know best what a Turkish soldier can do when appropriate. The government knows it best”..
Turks will be Turks. We send our condolences to the possibly very few citizens of Turkey, that feel uncomfortable to live under this kind of savages  theocratic rulers.

The very few words we send as a respond:



Mister Cavusoglu.
You spoke loud, threatening Hellas, about what a Turkish soldier is capable of.
We know already, so please, save your pompous hideous words.
Your soldier is capable of torturing, set on barbarian acts of violence against defenseless women, children and old people. Even of your own people. You know nothing of Civilization, you have never been capable of doing so.
Do not ever think to send any trooper to cross the borders of our Proud Land.
In that case, he might learn another lesson. A final one.
Thyrsos
Oikos of Hellenes Ethnikoi
Organization, defending our Ancestors Tradition, our Homeland 







A small refresh to memory of some recent acts of the "Turkish soldier"

Μαντήλι, ΜΗ μου φέρεις.

Δύο φωτογραφίες που απαντούν ερωτηματικά.
Δύο γυναίκες της πολιτικής, απέναντι στο άγαρμπο και άξεστο Ισλάμ.
Πολιτικοί Ευρωπαϊκών κρατών.
Η μία Γαλλίδα, η άλλη Ελληνίδα. Λεπέν και Κουντουρά.

Ας «ξεχάσουμε» τα ονόματά τους προς στιγμήν.
Είναι αναγκαίο, είτε για να μη κυνηγάμε την ουρά μας στο πολύ-πολικό παραταξιακό παιχνίδι που σκάβει τα θεμέλιά μας κοινωνικά αδιάκοπα, είτε για να εστιάσουμε αποκλειστικά επί του αξιακού συστήματος αναφορών που θα θέλαμε να έχουμε.
 Όποιος θέλει να εστιάσει στα παραταξιακά του κολλήματα, καλό είναι να αποχωρήσει από την ανάγνωση του παρόντος. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου «μία» ή «κάποια» παράταξη έναντι μίας άλλης. Το σύστημα αξιών, καθορίζει τις πρόσκαιρες αναγκαίες συνθήκες που απαιτείται να αναδυθούν είτε συντηρητικά σε χρόνια ευημερίας για το μέγιστο καλό κοινωνικό αποτέλεσμα, είτε ανατρεπτικά, όταν οι άλλοι τρόποι φθίνουν διακινδυνεύοντας απόκλιση από το αξιακό.
Η Λεπέν, υπάκουσε στην κοσμικότητα που απαιτεί η θέση της, ως Ευρωπαίας γυναίκας, και αρνήθηκε να φορέσει ένα θεοκρατικό μαντήλι υποτέλειας απέναντι σε έναν θρησκευτικό λειτουργό, και μάλιστα μίας θρησκείας που απειλεί ανοιχτά να αντικαταστήσει το προηγούμενο, φθίνων και γερασμένο θεοκρατικό, και πάλαι ποτέ ηγετικό καθεστώς.
Αποχώρησε.
Η άλλη, ντύθηκε από την κορυφή μέχρι τα νύχια, τα υφάσματα της υποταγής, και επιπλέον, διαφημίζοντας αυτήν της την πράξη, ως τι άραγε;, καμάρωσε στο φωτογραφικό φακό.

Από τι πάσχει λοιπόν η Ευρώπη, που θεώρησε σκάνδαλο τη μία στάση και επικρότησε την άλλη;
Μα από μίσος στον εαυτό της. Πάσχει από μία λατρεία των δήθεν ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Από μηδενισμό.
Ήταν φυσικό και επόμενο να φτάσουμε έως εδώ, όταν αφέθηκε ένα τεράστιο κενό από τη στιγμή που κατέπεσε η ισχύ της θεοκρατίας και δεν ανέβηκε στη θέση της και στο ύψος που της αρμόζει μία πολιτισμική αντίληψη ταυτοτική.
Ήταν φυσικό και επόμενο, όταν αποδέχτηκαν οι κάτοικοι της Ηπείρου τις ενοχές που φέρουν τα Κράτη τους, τα οποία λανθασμένα συνέδεσαν με τα Έθνη τους σε σημείο ταύτισης,  για δύο Πολέμους που είχαν έναρξη τα εδάφη τους.
Έφταιγε άραγε ο Εθνισμός για την έναρξη των Πολέμων;
 Στον βαθμό που σήμερα, το βάρβαρο Ισλάμ, δεν καταφέρνει να απειλήσει στα μυαλά των Ευρωπαίων τους κρατικούς θεσμούς, ελπίζουν ότι αυτό, είναι «αρκετό», για να «εξευρωπαϊσθούν» οι έποικοι που καταφθάνουν ανάμεσα σε άλλους ομόφυλούς τους, και κάποιων εξ αυτών, λίγων είναι η αλήθεια, αληθώς προσφύγων.
Ζούμε και στη χώρα μας καταπληκτικά αστείες στιγμές.
Οι ίδιοι άνθρωποι που έγραφαν πρόπερσι ακόμη στους τοίχους των σχολείων το σύνθημα
« το μόνο σχολείο που φωτίζει είναι αυτό που καίγεται», σήμερα αλαλάζουν και παίζουν μπουνιές με σημαιοφόρους του Βυζαντίου, για να βάλουν με το ζόρι μέσα τα παιδιά των όσων καταφτάνουν. Για προσάναμμα τα χρειάζονται; Γιατί ξαφνικά πιστεύουν ότι το κράτος θα τα φροντίσει και φροντίζουν ως γνήσιοι αντικρατιστές να το διασφαλίσουν αυτό; Τραγέλαφος
Μα όχι. Ακόμη χειρότερα. Χρησιμοποιούν τα σώματα των ανήλικων που υποτίθεται ότι προστατεύουν, για να παίξουν μπουνιές με τους μισητούς αντιπάλους τους, αυτούς που τους χρίζουν φασίστες. Ακόμη χειρότερα, αγνοούν ή αδυνατούν καν να το σκεφτούν, ότι στη περίπτωση που ίσως και όντως «ενσωματωθούν», είτε θα απαιτήσουν περισσότερο κράτος, το δικό τους απεμπολήθηκε, και άρα είναι δυνητικά εχθροί τους μελλοντικά, είτε θα απαιτήσουν περισσότερο Ιμάμη, και άρα some heads gonna roll που λένε και οι Άγγλοι.
Και κάπου σε όλο αυτό το βίαιο πλέγμα, απομένουν όσοι προσπαθούν να στηριχτούν σε κάτι λογικό και ταυτόχρονα ζυγισμένο, μήπως και διατηρηθεί η ελάχιστη κοινωνική ισορροπία.
Επειδή 1+1=2, είναι προφανές, ότι ό λ α τα σύγχρονα, και κενού προσανατολισμού εφευρήματα εντός της Ευρώπης, είτε απέτυχαν, είτε κέρδισαν λίγο χρόνο παραπάνω, είτε γέννησαν τέρατα.


Και πρόδηλη εμφανίζεται η ανάγκη για την ίδρυση ενός οράματος εντός της Ευρώπης, που θα καλύπτει τα κενά του υλισμού, θα σβήνει το μηδενισμό του δήμιου Μαρξισμού, που δεν θα ανήκει σε «παρατάξεις», και που οι αντίπαλοί του, θα είναι το εφήμερο, το δόλια μαζικοποιημένο, το θ ε ο κ ρ α τ ι κ ό ως αντίληψη, το ανεύθυνο στο πρόσωπο, το δίχως ταυτότητα πολιτισμική.
Με τρεις λέξεις, όλοι οι άλλοι.


Ας επανέλθουμε λίγο στις γυναίκες πολιτικούς. Οι Γάλλοι, είναι δεδομένο ότι έχουν επιλέξει τη Λεπέν, ακριβώς για την άρνησή της αυτή, και επειδή νομίζουν ότι θα τους προσφέρει καταφύγιο. Ακόμη και αν χάσει για λίγους ψήφους στις ερχόμενες εκλογές, θα είναι θέμα χρόνου να ανέβει κάτω από τις αντιξοότητες που θα ζήσει ο πολίτης της Γαλλίας.
Θα είναι λύση μία Λεπέν; Σαφώς όχι κατά τη γνώμη μου.
 Η λύση δεν θα δοθεί από το να κάτσει κανείς στη λιγότερο ετοιμόρροπη καρέκλα ενός σαλονιού. Θα πέσει στο έδαφος απλώς αργότερα.
Η Κουντουρά, είναι με τη στάση της μία τραγωδία. Δεν αφήνει περιθώριο σχολιασμού περαιτέρω. Προσβάλει τις γυναίκες η ένδυσή της και η υποταγή της. Διπλωματία Χατζηαβάτη.
Είναι το μέλλον η Κουντουρά; Εσύ θα το κρίνεις, αν αποφασίσεις να μην αφήνεις να κάνουν τη δουλειά που σου αναλογεί αναγνώστη, οι εκπρόσωποι και οι αντιπρόσωποι.
Βγες έξω στους δρόμους. Συζήτησε, γίνε συμμέτοχος, κάνε λάθη, παρά τίποτα.
Και κυρίως, σταμάτα να βάζεις τρικλοποδιές αδιαφορίας σε όσους θέλουν και προσπαθούν να κάνουν κάτι.
Κλείσε τον υπολογιστή και μη με ξαναδιαβάσεις ποτέ. Έως ότου γράψεις εσύ να παρακινήσεις άλλους.
Καθώς θα βγαίνεις στο δρόμο, αναρωτήσου: Ως τι βγαίνω; Ως Πολίτης; Υπήκοος; Φοιτητής, Εργαζόμενος; Άνεργος; Καρεκλάς ή φλώρος; Καταναλωτής; Τι από όλα αυτά σου κάνει; Αν τίποτε κατά ολοκληρίαν και με διάρκεια ισχύος, σκέψου και το Έλληνας, Ευρωπαίος, Υπεύθυνος για τη δημιουργία Πολιτισμού και όχι για το καταστροφικό ή το ηλίθια αυτοκτονικό.
Αμύντωρας και όχι προστατευόμενος.
Και αν όλα σου φταίνε, γύρω σου φτιάξε άλλα, καινούργια.
Στους δρόμους, ίσως συναντήσεις έτσι τον Εθνισμό σου και το πεπρωμένο σου.

Για τα Σύμβολα που δεν φυλάσσονται. Ο Παρθενώνας και ο Gucci.

Ανακοίνωση 030: 15/2/"17" 

Παρακολουθήσαμε με ενδιαφέρον την εξέλιξη και τις ανακοινώσεις μέσω του Τύπου για
το ζήτημα της αιτήσεως του επιχειρηματικού ομίλου Gucci, ώστε να του δοθεί η άδεια να πραγματοποιήσει εκδήλωση υψηλής ραπτικής στον Ιερό Βράχο της Ακροπόλεως και με φόντο τον Ναό της Θεάς Αθηνάς.
Από τα όλα ανακοινωθέντα, προέκυψαν κάποια, αναμενόμενα μεν, αλλά ιδιαιτέρως χρήσιμα για να τα επισημάνουμε δε, συμπεράσματα.

Καταρχήν, με εξαίρεση την ομολογουμένως έξυπνη και πηγαία κατά τη γνώμη μας τοποθέτηση του αρχιτέκτονος κυρίου Κορρέ, όλες οι υπόλοιπες συζητήσεις, κινήθηκαν λίγο-πολύ στα όρια της συνθηματολογικής προσέγγισης και μίας άνευ ουσιαστικής ταυτότητας πολιτισμικής δικαιολογίας.
Δικαιολογία, γιατί κατά δική τους ομολογία και ανακοινωμένη, ο Ιερός Ναός, είναι αποκλειστικώς ένα «σύμβολο». Και, ευτυχώς να λέμε, που ακόμη αντιστέκονται στο να μην το ομολογοποιήσουν και να το τιμολογήσουν, όπως προ ετών, εκεί στην πρώτη κορύφωση της οικονομικής κρίσης, είχαν προτείνει διάφοροι, όπως ο γνωστός πολιτικός κύριος της Ν.Δ. Γιακουμάτος και η κυρία Ξάφα, εργαζόμενη η τελευταία για το Δ.Ν.Τ., στους οποίους και είχαμε απαντήσει εμείς αναλόγως. (http://www.thyrsos.gr/release010.html )

Ένα ακόμη πολύ καλό σημείο που εντοπίσαμε μέσα από τα ρεπορτάζ, είναι η όπως διαφαίνεται αντιπρόταση που υπήρξε προς τον επιχειρηματικό όμιλο για την παραχώρηση εκ μέρους του Κράτους, άλλων Μνημείων, προφανώς λιγότερο.. «συμβολικών» και άρα πιο εύκολα ενοικιαζόμενα, μεταξύ των οποίων, και ο Ναός του Θεού Διός, ή όπως είναι γνωστότερο το σημείο, το Ολυμπιείον.
Δεν θα ήταν η πρώτη φορά που ο συγκεκριμένος χώρος, όπως και άλλοι φυσικά, χρησιμοποιούνται για «εκδηλώσεις».
Το όλο σκεπτικό, είναι προφανώς οικονομικά ωφελιμιστικό, καθώς έτσι χρησιμοποιούνται συμφώνως με τις σύγχρονες αντιλήψεις, οι «προωθητικές της μηχανές» όπως εύστοχα το σημείωσε και ο σχεδιαστής Γιώργος Ελευθεριάδης, και το αντλήσαμε από τα ρεπορτάζ, ( http://www.thetoc.gr/politismos/article/gucci-stin-akropoli-arxaiologoi-sxediastes-kai-antiproswpoi-oikwn-sto-toc) και έτσι «θα έρθει ο τουρίστας».

 Πότε θα έλθει ο τουρίστας; Τη δεκαετία του "60"

Μία ολόκληρη χώρα, μοιάζει με το χέρι απλωμένο, επαίτης, να θέλει να εξαργυρώνει μονίμως το έργο άλλων, και απλώς διατηρεί την τελευταία της δικαιολογία, να θέλει να αποτελεί «θεματοφύλακα παρελθόντων» στείρων συμβόλων. Σύμβολα που δεν κατανοεί, , δεν εγκολπώνει, ενίοτε τα «αγιάζει» κιόλας με ξένου δόγματος θρησκευτικές τελετές, και τα υψώνει μόνον μουσειακά.

Θα μπορούσαμε προς τις αρμόδιες αρχές, να αποστέλλαμε τις διαμαρτυρίες μας, ή και να υπενθυμίσουμε, ότι όσο υπάρχουν Εθνικοί, σε μεγαλύτερους ή μικρότερους πληθυσμούς σε αυτή τη χώρα, α ν α γ κ α σ τ ι κ ά, θα πρέπει να συνηθίζουν σιγά-σιγά, στον «μπελά», να θεωρούν και λατρευτικούς χώρους, τους Ναούς μας.
Όμως, στο σημείο που έχουμε φτάσει, τόσο εν αναμονή της αποφάσεως του Εφετείου για τη νομική κατοχύρωση της Εθνικής μας Θρησκείας, όσο φυσικά και στην όλο και πιο διολίσθησα προς το τέλμα κρατική λειτουργικότητα, ξέρουμε, ότι θα χάναμε μάλλον τον χρόνο μας. Όπως είπαμε, μόνον σε αυτό το σημείο. Η παρεμβατικότητα, η δικαία προάσπιση κάθε δικαιώματός μας, και κάθε ευθύνης μας αποδοθείσας φυσικά και πρωτίστως, πρόκειται να είναι ανάλογη της προετοιμασίας μας, να λαμβάνει χώρα όταν πρέπει και όπως πρέπει.



Έως εκείνη τη στιγμή, αρκούμαστε, στην ολιγόλογη επισήμανση των παραπάνω σε δημόσια τοποθέτηση, απλώς και μόνον, για να επιστήσουμε και την προσοχή εκεί που γνωρίζουμε ότι φτάνει άμεσα, ότι δεν υπάρχει κανένας εφησυχασμός από μέρους μας.  
Σε αντίθεση με πολλούς-πολλούς άλλους, εμείς οι Εθνικοί, ούτε τα Εμβλήματά μας, θα ανταλλάξουμε με καθρεφτάκια και χάντρες, ούτε θα προδώσουμε, ούτε θα σκύψουμε.
Και αν μας τελειώσουν τα ευρώ-γρόσια, θα ζήσουμε με τις «πέτρες» μας.
Οίκος Ελλήνων Εθνικών Θύρσος

Παρελθόν, παρόν, Μέλλον. Όλα εδώ και τώρα.

Μία ημέρα θα φτάσει, είναι σίγουρο και τετελεσμένο, όπου θα πεθάνω.
Ένα πρωινό θα ξημερώσει για οποιονδήποτε άλλον, αλλά όπου και εσύ, δεν θα ζεις.
 Κάποιο μελλοντικό καταγεγραμμένο έτος στην ιστορία, θα ζουν άλλοι, όχι εμείς.
Αλλά, θα ζουν τα αποτελέσματα των δικών μας πράξεων, της δικής μας ευθύνης, των δικών μας αποφάσεων.
Κατά κάποιον τρόπο, εσύ, εγώ, εμείς, θα τους έχουμε καταδικάσει ή ανυψώσει.
Για την ώρα, από τη στιγμή που εγώ κατάφερα να γράψω αυτό το κείμενο, και εσύ να το διαβάσεις, ζούμε. Και ζούμε, σημαίνει ότι ακόμη διαμορφώνουμε ταυτόχρονα, το προσωπικό μας και συλλογικό μας τώρα, καθώς, και το μέλλον των επόμενων, που θα προέλθουν από τα δικά μας σώματα, αλλά, και από τις δικές μας πνευματικές προβολές, από με δυο λόγια, τις αποφάσεις μας.

Οι συνομήλικοί μου, αποτελούμε τη γενιά, όπου στο πλέον κρίσιμο για τις κοινωνικές αποφάσεις τους στάδιο, ζήσαμε την έναρξη ενός τεχνολογικού πολλά υποσχόμενου σταδίου. Την έναρξη της κινητής τηλεφωνίας, την είσοδο του διαδικτύου και της επαφής με άλλους ανθρώπους σε σημεία του πλανήτη όπου δύσκολα θα μπορούσες να επικοινωνήσεις αλλιώς.
Αναφέρω τα παραπάνω, ως σημαντικά, γιατί, η γενιά μου, μπορεί να έχει μέτρο σύγκρισης, μνήμη και σύγκριση ανάμεσα σε δύο περιόδους που έφεραν τεράστιες αλλαγές. Ως υπενθύμιση σε τυχόν όσους διαβάσουν αυτό το κείμενο και βρίσκονται στο ίδιο χρονικό σημείο αναφοράς.




Υπήρξαμε, ίσως, οι έως αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, τελευταίοι έφηβοι που διοργανώσαμε
και στοχεύσαμε σε πιο επαναστατικά και ριζοσπαστικά τοπία, σε πληθυσμούς, επικίνδυνους για την καθεστηκυία τάξη. Σε «κρίσιμες μάζες».
Συχνάσαμε σε βιβλιοπωλεία και συγκεντρώσεις, σε επί τόπου τυχαίες ή όχι συζητήσεις, σε συναυλίες και εκδηλώσεις για κάποιον σκοπό και όχι για σκότωμα ώρας. Συχνάσαμε εκεί πολύ περισσότερο ή και καθολικά, αντί για μία καφετέρια παρκαρίσματος.
Δεχθήκαμε κάθε είδους πνευματική και όχι μόνον, σύγκρουση, ως έφηβοι, για να υπερασπιστούμε το τότε άγουρο, αλλά με αυτοπεποίθηση, σύμπαν δικαιοσύνης και πολιτισμικής ανάτασης, απέναντι σε αυτό που καταλαβαίναμε ακόμη και ενστικτωδώς πώς έρχεται- και ήλθε.
Διαδίδαμε αναμεταξύ μας, βιβλία χιλιοτσαλακωμένα, με αλλεπάλληλες σημειώσεις των προηγούμενων αναγνωστών, σε βαθμό όπου το βιβλίο ήταν ταυτόχρονα 5 ή και παραπάνω βιβλία.
Ανταλλάσσαμε μουσική σε κασέτες, όχι με σκοπό να παίζουν ως χαλί σε κάποιο κινητό, αλλά για να μπορέσουμε να στείλουμε τη διάνοιά μας, στα Ηλιακά αυτά Πεδία εμπνεύσεως, όπου θα αντιλαμβανόμασταν τις λύσεις που απαιτούνταν να βρεθούν για όλα αυτά που σταθήκαμε απέναντί τους. Να εμπνευστούμε. Να ερωτευθούμε αναμεταξύ μας, να απειλήσουμε και να απειληθούμε. Να κωδικοποιήσουμε επικίνδυνα μηνύματα και δράσεις. Να διαβάσουμε ποίηση ταυτόχρονα. Παιδιά ήμασταν, και όμως ταυτόχρονα, μικροί ενήλικες.
Κάναμε για να εξοικονομήσουμε τα απαραίτητα χρήματα ώστε να έχουμε τα παραπάνω στο ελάχιστό τους, όποια εργασία βρίσκαμε εύκαιρη. Διαμοίραση φυλλαδίων, «μικροί» σε μαγαζιά, σερβιτόροι, λάντζες, διανομείς με μηχανάκια, ακόμη και χωρίς δίπλωμα οδήγησης, μπογιατζήδες και τόσα άλλα. Δεν μας ρωτούσαν αν «ξέρουμε τη δουλειά», αλλά «πόσο αντέχουμε». Δεν ήταν τα πόσα χρήματα το κριτήριο, αλλά το αν θα είναι αρκετά να καλύψουμε τα επαναστατικά μας πνευματικά εφόδια. Πολεμοφόδια. Πο-λε-μο-φό-δι-α.
Τους επιδειξίες και τους περαστικούς, αυτούς που απλώς έψαχναν να πηδήξουν ή να πηδηχτούν, σεβαστή ανάγκη και αυτή μεν, αλλά τους στέλναμε στην ΚΝΕ όπου ανήκαν. Μακριά μας.
Αυτά τα πολύ λίγα για τότε. Όχι ως ανασκόπηση ή αναπόληση. Μία υπενθύμιση μόνον.
Ήταν λοιπόν όλα τέλεια «τότε»; Όχι βέβαια. Αν ήταν, δεν θα ψάχναμε για πόλεμο, αλλά θα στηρίζαμε. Δεν είναι μονόδρομος όπως έχει αποδείξει η ιστορία άλλωστε, η ρήξη για την ρήξη. Διαφορετικό πράγμα ο εμπλουτισμός και η εξέλιξη Ιδεών και στάσεων, και εντελώς διαφορετικό, η αυθόρμητη κλωτσιά που έρχεται ως αντανακλαστικό κοινωνικό.

       


Τα χρόνια, τα πολύ λίγα, τα ιστορικώς μετρήσιμα μηδαμινά, κύλησαν.
Ανάμεσά μας, ο καθένας ακολούθησε τις προσωπικές και συλλογικές διαδρομές του. Αλληλοσυγκρουστήκαμε, αλληλοεξοβελιστήκαμε, διαμορφώσαμε τις προσωπικότητές μας και κατασταλάξαμε εκεί όπου κατανοήσαμε εγκαίρως ή όχι  ότι ανήκουμε.
Και πλέον, κατέφθασε από αδήριτη ανάγκη και η ώρα να μετρηθούμε.
Ακόμη πιο λίγοι. Όσοι αντέξαμε. Αλλά, η άλλη όψη του νομίσματος, ακόμη πιο κρίσιμη μάζα. Ακόμη πιο αποφασισμένοι. Ακόμη πιο επικίνδυνοι για το «αυτό» που χτίζεται ως ιουδαϊκό κελί να περικλείει τα μυαλά των ανθρώπων.

Η αφορμή του παρόντος κειμένου, δόθηκε από μία πρόσφατη νυχτερινή έξοδο σε έναν χώρο μουσικής τέχνης, που θα ανέμενε κανείς, να έχει όλα αυτά τα στοιχεία που θα έκαναν έναν οποιονδήποτε έφηβο κάθε ηλικίας, να αναπνεύσει αυτό το διαφορετικό, το ελευθεριακό στις ιδέες. Αυτό που θα τον ξημέρωνε σε κάποιο ύψωμα να δει την ανατολή του Ηλίου, με παρέα ή όχι.
Τι αντίκρισα; Μόνον το φτωχό κουφάρι όλου αυτού, με ένα πολύ ακριβό ομολογουμένως περιτύλιγμα. Μέσα σε αυτό το φτωχό κουφάρι, περίσσευαν τα σκουλήκια της αυταρέσκειας και του μηδενισμού. Χόρευαν ηδονιστικά για αυτοεπιβεβαίωση, με πεταμένη στα σκουπίδια οποιαδήποτε άλλη ταυτότητα. Ακόμη και του φύλου τους ή του προσδιορισμού τους. Δεν ήταν ούτε απόλυτα
“straight”, «gay», «bi», ή πως στο διάολο τους ονόμασε με το ζόρι το ειρηνοδικείο των ΜΜΕ.
Δεν ήταν ούτε άντρες ή γυναίκες λέω εγώ. 

Προσωπικά, ουδέποτε με απασχόλησε τι επιλέγει ο καθένας για τον εαυτό του, αρκεί να μετέδιδε αξιοπρέπεια και σιγουριά.
Εχθές, είδα μόνον ηττημένα πτώματα, γκογίμ των κελιών της ιουδαικής ερήμου που φύσηξε στάχτη και θυσιόχωμα από τις πλάκες της διαταγής της Τορά.

Η Τέχνη, η Τέχνη της Μουσικής, η Ποίηση που τη συνοδεύει, οφείλει να είναι όταν μπαίνει στην αστική της λαϊκή έκφραση,  επαναστατική. Σε όλους τους ρυθμούς και τους στίχους της.  Για να συνοδεύει κάθε εφόρμηση, κάθε πένθος, κάθε άρνηση και κάθε αποδοχή.  Δεν είναι ένα συνοδευτικό εργαλείο εκτρώσεως και αυτό-ακρωτηριασμού.
Ναι, η μουσική μας, και η Τέχνη μας εν γένει, οφείλει να τρομάζει κάθε εχθρό.
Τον «ανυποψίαστο πολίτη του δελτίου των 8», και όχι να μας χαζεύει τρώγοντας κοπροτροφή στον καναπέ του.

Δεν μεσολάβησαν πολλά χρόνια, από τότε που σε περίμετρο γύρω από τις συναυλίες μας, έβρισκες κάθε δυνατό έντυπο ή μπροσούρα να διαμοιράζεται με ανταπόκριση από τον κόσμο, και όχι διαφημιστικές βλακείες για να φορτωθείς και άλλα «καταναλωτικά αγαθά».
  Οι αφίσες μας, είχαν Κλασικά Αγάλματα και Ηρωικές Μορφές αντρών και γυναικών, ακόμη και αστικών τεράτων σε ένα μαύρο χιούμορ. Είχαν αυθεντικά Σύμβολα και Εμβλήματα, και όχι copyrights trade marks.

Κάπως έτσι, λοιπόν, αναγνωρίζουμε άλλο ένα οχυρό του ερημοποιητή εχθρού μας.
Του χωμάτινου και αιματηρού μηδενιστή του Ελληνικού, αλλά κάθε άλλου αυθεντικού Εθνικού Πολιτισμού.
Ήλθε και έχτισε έξυπνα, με διαβρωτικό υλικό να μιμηθεί τους επαναστατικούς τρόπους μας, και αντί να τους πολεμάει, τους εγκολπώνει ως μόδα, και αντιστρέφει τόσο το νόημά τους, όσο και τη χρήση τους. Πανέξυπνο ομολογουμένως.



Ότι έκανε και πιο παλιά με άλλες μορφές τεχνητής παραφροσύνης, σπέρνοντας πάνω στις εξαγγελίες, τα νομιζόμενα μας και τους βηματισμούς μας, ώστε να είναι γρήγορη και η στοχοποίησή μας.
Βλέπεις, αγαπητή αναγνώστρια και αγαπητέ αναγνώστη, φίλε ή εχθρέ, και αν είσαι εχθρός, ελπίζω να τρομάζεις που σε γνωρίζουμε και σε καταλαβαίνουμε τι κάνεις, το ίδιο «πόπολο»
που αποδέχτηκε με τόση ευκολία το «λεφτά υπάρχουν» του ΓΑΠ, ήταν φυσικό, να αποδεχτεί και «600 Σωρρικά δις», γιατί το κλειδί ήταν στην ανευθυνότητα και στο μεσσιανικό του μηνύματος. Μικρή σημασία έχει ότι ο ένας ήταν από τζάκι όπως λέμε και ο άλλος ήταν από το πουθενά.
Το έξυπνο του τρόπου, ήταν ότι στη δεύτερη περίπτωση, με τον Σώρρα, φρόντισε να μπορεί να έχει μία ευκαιρία να κλειδώσει στον εισαγγελέα των ΜΜΕ, και μία καλή εκστρατεία λάσπης όποτε του χρειαστεί, και εμάς τους Εθνικούς, τους Παγανιστές ντε, (ναι μικροί μου ναφθαλινωτοί ελληνάτοι του πληκτρολογίου που αναπηδάτε στις αφράτες  καρεκλίτσες σας επειδή σας θίξαμε τον ιδεοτίποτα κάλλο σας, ότι είστε « μόνον Έλλην, τίποτε άλλο», βγάλτε αφρούς τώρα).
Όπως πιο παλιά με άλλη «τεχνολογία», έκαναν με τους Φουράκηδες, του Κεραμυδάδες, τους Εψιλον, τους, τους κάθε μορφής πληρωμένους ή αυθεντικά ηλίθιους που χρησιμοποίησαν.
Τώρα, είναι ο Σώρρας. Ε, και; Αύριο θα είναι κάποιος άλλος, που μπορεί και να τους αυτοκτονήσει ως άλλος Αιδεσιμότατος  Jim Jones. Ίδια μεθοδολογία.




Φτάνοντας λοιπόν να κάνω αυτό τον κύκλο στις σκέψεις αυτές, οφείλω να σημειώσω, ότι όσο κοπροπασπαλισμένα και ας δείχνουν τα πράγματα, όσο και αν πέφτει το ηθικό εντός του οχυρού των Παγανιστών Επαναστατών, κάνουν λάθος που δεν κοιτούν τα πράγματα όπως τότε, ως έφηβοι, και για όσους όντως ηλικιακά έφηβους στο τώρα, δεν ενεργοποιούν την ηλικία τους μακριά από τα κινητά τους.

Στον βαθμό που ο εχθρός καλύπτει τα δεδομένα μας, ταυτόχρονα  σε ανάλογη δυναμική, εμείς, οι Παγανιστές Εθνικοί Επαναστάτες, αυτοί που διεκδικούμε την Εθνική μας Αυτοθέσμιση, θα δίδουμε ακόμη πιο επαναστατικά μηνύματα. Ακόμη πιο έντονα τα χρώματα, ακόμη πιο λυσσώδη την ορμή της Ποίησής μας.



Απέναντι στους Θεοκράτες, υψώνουμε νέα Αγάλματα, νέες Μορφές, θα εκπονήσουμε νέα Σχέδια. Θα στοχεύσουμε πώς θα χτίσουμε Νέες Πόλεις.
Θα πετάξουμε το ιουδαϊκό κιπά, το ανατολίτικο σαρίκι, το ισλαμικό φέσι, και τη προτεσταντική χωρίστρα από τα μαλλιά των Πολιτών, με μία Πολιτισμική και Πολιτική Εύθυμη Σφαλιάρα στον αυχένα τους.

Στο χρονικά στενό μικρόκοσμό μας, έρχονται καλπάζοντας, οι νέοι διαχειριστές μας,
ο -κρατήστε καλά τι σας γράφω εδώ τώρα, θα έχει συνέχεια-, επισήμως δεδηλωμένος αρνητής των όρων Hellenism, και Ethnic Hellenismos. O κύριος υιός Μητσοτάκης.
Μαζί του, έρχονται και οι υπόλοιπες τάσεις της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, της δίωξης ιδεών, του «πολιτικά ορθού», του κοινωνικού και ιδεολογικού θερίσματος.

Ε, καλοί μου Σύντροφοι, Πατριώτες Έλληνες, Εθνικοί, Παγανιστές, χαμογελαστοί ή κατσουφιασμένοι πάνω από την οθόνη του υπολογιστή σας αυτή τη στιγμή.
Ακόμη και οι λυσσασμένοι εχθροί, εσείς που θέλετε ντε και σώνει να είμαστε όχι τα παραπάνω, και μας πετάτε ως αλλότριους.
Θα σας το ξαναπώ:

«Μία ημέρα θα φτάσει, είναι σίγουρο και τετελεσμένο, όπου θα πεθάνω.
Ένα πρωινό θα ξημερώσει για οποιονδήποτε άλλον, αλλά όπου και εσύ, δεν θα ζεις.
 Κάποιο μελλοντικό καταγεγραμμένο έτος στην ιστορία, θα ζουν άλλοι, όχι εμείς.
Αλλά, θα ζουν τα αποτελέσματα των δικών μας πράξεων, της δικής μας ευθύνης, των δικών μας αποφάσεων.
Κατά κάποιον τρόπο, εσύ, εγώ, εμείς, θα τους έχουμε καταδικάσει ή ανυψώσει.
Για την ώρα, από τη στιγμή που εγώ κατάφερα να γράψω αυτό το κείμενο, και εσύ να το διαβάσεις, ζούμε. Και ζούμε, σημαίνει ότι ακόμη διαμορφώνουμε ταυτόχρονα, το προσωπικό μας και συλλογικό μας τώρα, καθώς, και το μέλλον των επόμενων, που θα προέλθουν από τα δικά μας σώματα, αλλά, και από τις δικές μας πνευματικές προβολές, από με δυο λόγια, τις αποφάσεις μας.»

Καταλάβατε ή μπα; 
Ούτως ή άλλως, η συνέχεια στους δρόμους.




Τραγουδάκι να συνοδεύσει το παρόν, με εικόνες που θα αρέσουν και στα θύματα κάθε φύσεως.
Για τους στίχους, είτε βάλεις κινητό είτε υπολογιστή αντί για TV, το ίδιο είναι, μη σας τα λέμε και όλα ε;

There are paint smears on everything I own
The vapor rub is lying on a table of filth
Christmas cards to which I never reply
My eyeballs absorb only blue filtered light

Tv casualty, tv casualty
We're all right
Tv casualty, tv casualty

I wish they'd put prince namor on the tube
Hold on, I think I have to puke
There's a spot in the corner where I always go
I like to feed the flies that I know

But please don't feed my television screen
Please don't feed my television screen
Please don't feed my television screen
Please don't feed my television screen

Tv casualty, tv casualty
We're all right
Tv casualty, tv casualty

Babies in prison, they call it a womb
Nine month sentence, no parole
Slivers of steel stuck in your lungs
Breathe deep, we need a donor for blood

Jaguars at the cemetary
Cadillacs grazing at your grave
Zeniths grazing at your grave
Sonys grazing at your grave

Tv casualty, tv casualty
We're all right
Tv casualty, tv casualty
We're all right
Tv casualty, tv casualty