Μαντήλι, ΜΗ μου φέρεις.

Δύο φωτογραφίες που απαντούν ερωτηματικά.
Δύο γυναίκες της πολιτικής, απέναντι στο άγαρμπο και άξεστο Ισλάμ.
Πολιτικοί Ευρωπαϊκών κρατών.
Η μία Γαλλίδα, η άλλη Ελληνίδα. Λεπέν και Κουντουρά.

Ας «ξεχάσουμε» τα ονόματά τους προς στιγμήν.
Είναι αναγκαίο, είτε για να μη κυνηγάμε την ουρά μας στο πολύ-πολικό παραταξιακό παιχνίδι που σκάβει τα θεμέλιά μας κοινωνικά αδιάκοπα, είτε για να εστιάσουμε αποκλειστικά επί του αξιακού συστήματος αναφορών που θα θέλαμε να έχουμε.
 Όποιος θέλει να εστιάσει στα παραταξιακά του κολλήματα, καλό είναι να αποχωρήσει από την ανάγνωση του παρόντος. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου «μία» ή «κάποια» παράταξη έναντι μίας άλλης. Το σύστημα αξιών, καθορίζει τις πρόσκαιρες αναγκαίες συνθήκες που απαιτείται να αναδυθούν είτε συντηρητικά σε χρόνια ευημερίας για το μέγιστο καλό κοινωνικό αποτέλεσμα, είτε ανατρεπτικά, όταν οι άλλοι τρόποι φθίνουν διακινδυνεύοντας απόκλιση από το αξιακό.
Η Λεπέν, υπάκουσε στην κοσμικότητα που απαιτεί η θέση της, ως Ευρωπαίας γυναίκας, και αρνήθηκε να φορέσει ένα θεοκρατικό μαντήλι υποτέλειας απέναντι σε έναν θρησκευτικό λειτουργό, και μάλιστα μίας θρησκείας που απειλεί ανοιχτά να αντικαταστήσει το προηγούμενο, φθίνων και γερασμένο θεοκρατικό, και πάλαι ποτέ ηγετικό καθεστώς.
Αποχώρησε.
Η άλλη, ντύθηκε από την κορυφή μέχρι τα νύχια, τα υφάσματα της υποταγής, και επιπλέον, διαφημίζοντας αυτήν της την πράξη, ως τι άραγε;, καμάρωσε στο φωτογραφικό φακό.

Από τι πάσχει λοιπόν η Ευρώπη, που θεώρησε σκάνδαλο τη μία στάση και επικρότησε την άλλη;
Μα από μίσος στον εαυτό της. Πάσχει από μία λατρεία των δήθεν ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Από μηδενισμό.
Ήταν φυσικό και επόμενο να φτάσουμε έως εδώ, όταν αφέθηκε ένα τεράστιο κενό από τη στιγμή που κατέπεσε η ισχύ της θεοκρατίας και δεν ανέβηκε στη θέση της και στο ύψος που της αρμόζει μία πολιτισμική αντίληψη ταυτοτική.
Ήταν φυσικό και επόμενο, όταν αποδέχτηκαν οι κάτοικοι της Ηπείρου τις ενοχές που φέρουν τα Κράτη τους, τα οποία λανθασμένα συνέδεσαν με τα Έθνη τους σε σημείο ταύτισης,  για δύο Πολέμους που είχαν έναρξη τα εδάφη τους.
Έφταιγε άραγε ο Εθνισμός για την έναρξη των Πολέμων;
 Στον βαθμό που σήμερα, το βάρβαρο Ισλάμ, δεν καταφέρνει να απειλήσει στα μυαλά των Ευρωπαίων τους κρατικούς θεσμούς, ελπίζουν ότι αυτό, είναι «αρκετό», για να «εξευρωπαϊσθούν» οι έποικοι που καταφθάνουν ανάμεσα σε άλλους ομόφυλούς τους, και κάποιων εξ αυτών, λίγων είναι η αλήθεια, αληθώς προσφύγων.
Ζούμε και στη χώρα μας καταπληκτικά αστείες στιγμές.
Οι ίδιοι άνθρωποι που έγραφαν πρόπερσι ακόμη στους τοίχους των σχολείων το σύνθημα
« το μόνο σχολείο που φωτίζει είναι αυτό που καίγεται», σήμερα αλαλάζουν και παίζουν μπουνιές με σημαιοφόρους του Βυζαντίου, για να βάλουν με το ζόρι μέσα τα παιδιά των όσων καταφτάνουν. Για προσάναμμα τα χρειάζονται; Γιατί ξαφνικά πιστεύουν ότι το κράτος θα τα φροντίσει και φροντίζουν ως γνήσιοι αντικρατιστές να το διασφαλίσουν αυτό; Τραγέλαφος
Μα όχι. Ακόμη χειρότερα. Χρησιμοποιούν τα σώματα των ανήλικων που υποτίθεται ότι προστατεύουν, για να παίξουν μπουνιές με τους μισητούς αντιπάλους τους, αυτούς που τους χρίζουν φασίστες. Ακόμη χειρότερα, αγνοούν ή αδυνατούν καν να το σκεφτούν, ότι στη περίπτωση που ίσως και όντως «ενσωματωθούν», είτε θα απαιτήσουν περισσότερο κράτος, το δικό τους απεμπολήθηκε, και άρα είναι δυνητικά εχθροί τους μελλοντικά, είτε θα απαιτήσουν περισσότερο Ιμάμη, και άρα some heads gonna roll που λένε και οι Άγγλοι.
Και κάπου σε όλο αυτό το βίαιο πλέγμα, απομένουν όσοι προσπαθούν να στηριχτούν σε κάτι λογικό και ταυτόχρονα ζυγισμένο, μήπως και διατηρηθεί η ελάχιστη κοινωνική ισορροπία.
Επειδή 1+1=2, είναι προφανές, ότι ό λ α τα σύγχρονα, και κενού προσανατολισμού εφευρήματα εντός της Ευρώπης, είτε απέτυχαν, είτε κέρδισαν λίγο χρόνο παραπάνω, είτε γέννησαν τέρατα.


Και πρόδηλη εμφανίζεται η ανάγκη για την ίδρυση ενός οράματος εντός της Ευρώπης, που θα καλύπτει τα κενά του υλισμού, θα σβήνει το μηδενισμό του δήμιου Μαρξισμού, που δεν θα ανήκει σε «παρατάξεις», και που οι αντίπαλοί του, θα είναι το εφήμερο, το δόλια μαζικοποιημένο, το θ ε ο κ ρ α τ ι κ ό ως αντίληψη, το ανεύθυνο στο πρόσωπο, το δίχως ταυτότητα πολιτισμική.
Με τρεις λέξεις, όλοι οι άλλοι.


Ας επανέλθουμε λίγο στις γυναίκες πολιτικούς. Οι Γάλλοι, είναι δεδομένο ότι έχουν επιλέξει τη Λεπέν, ακριβώς για την άρνησή της αυτή, και επειδή νομίζουν ότι θα τους προσφέρει καταφύγιο. Ακόμη και αν χάσει για λίγους ψήφους στις ερχόμενες εκλογές, θα είναι θέμα χρόνου να ανέβει κάτω από τις αντιξοότητες που θα ζήσει ο πολίτης της Γαλλίας.
Θα είναι λύση μία Λεπέν; Σαφώς όχι κατά τη γνώμη μου.
 Η λύση δεν θα δοθεί από το να κάτσει κανείς στη λιγότερο ετοιμόρροπη καρέκλα ενός σαλονιού. Θα πέσει στο έδαφος απλώς αργότερα.
Η Κουντουρά, είναι με τη στάση της μία τραγωδία. Δεν αφήνει περιθώριο σχολιασμού περαιτέρω. Προσβάλει τις γυναίκες η ένδυσή της και η υποταγή της. Διπλωματία Χατζηαβάτη.
Είναι το μέλλον η Κουντουρά; Εσύ θα το κρίνεις, αν αποφασίσεις να μην αφήνεις να κάνουν τη δουλειά που σου αναλογεί αναγνώστη, οι εκπρόσωποι και οι αντιπρόσωποι.
Βγες έξω στους δρόμους. Συζήτησε, γίνε συμμέτοχος, κάνε λάθη, παρά τίποτα.
Και κυρίως, σταμάτα να βάζεις τρικλοποδιές αδιαφορίας σε όσους θέλουν και προσπαθούν να κάνουν κάτι.
Κλείσε τον υπολογιστή και μη με ξαναδιαβάσεις ποτέ. Έως ότου γράψεις εσύ να παρακινήσεις άλλους.
Καθώς θα βγαίνεις στο δρόμο, αναρωτήσου: Ως τι βγαίνω; Ως Πολίτης; Υπήκοος; Φοιτητής, Εργαζόμενος; Άνεργος; Καρεκλάς ή φλώρος; Καταναλωτής; Τι από όλα αυτά σου κάνει; Αν τίποτε κατά ολοκληρίαν και με διάρκεια ισχύος, σκέψου και το Έλληνας, Ευρωπαίος, Υπεύθυνος για τη δημιουργία Πολιτισμού και όχι για το καταστροφικό ή το ηλίθια αυτοκτονικό.
Αμύντωρας και όχι προστατευόμενος.
Και αν όλα σου φταίνε, γύρω σου φτιάξε άλλα, καινούργια.
Στους δρόμους, ίσως συναντήσεις έτσι τον Εθνισμό σου και το πεπρωμένο σου.