Ένα πρωινό θα ξημερώσει για οποιονδήποτε άλλον, αλλά όπου και εσύ, δεν θα ζεις.
Κάποιο μελλοντικό καταγεγραμμένο έτος στην ιστορία, θα ζουν άλλοι, όχι εμείς.
Αλλά, θα ζουν τα αποτελέσματα των δικών μας πράξεων, της δικής μας ευθύνης, των δικών μας αποφάσεων.
Κατά κάποιον τρόπο, εσύ, εγώ, εμείς, θα τους έχουμε καταδικάσει ή ανυψώσει.
Για την ώρα, από τη στιγμή που εγώ κατάφερα να γράψω αυτό το κείμενο, και εσύ να το διαβάσεις, ζούμε. Και ζούμε, σημαίνει ότι ακόμη διαμορφώνουμε ταυτόχρονα, το προσωπικό μας και συλλογικό μας τώρα, καθώς, και το μέλλον των επόμενων, που θα προέλθουν από τα δικά μας σώματα, αλλά, και από τις δικές μας πνευματικές προβολές, από με δυο λόγια, τις αποφάσεις μας.
Οι συνομήλικοί μου, αποτελούμε τη γενιά, όπου στο πλέον κρίσιμο για τις κοινωνικές αποφάσεις τους στάδιο, ζήσαμε την έναρξη ενός τεχνολογικού πολλά υποσχόμενου σταδίου. Την έναρξη της κινητής τηλεφωνίας, την είσοδο του διαδικτύου και της επαφής με άλλους ανθρώπους σε σημεία του πλανήτη όπου δύσκολα θα μπορούσες να επικοινωνήσεις αλλιώς.
Αναφέρω τα παραπάνω, ως σημαντικά, γιατί, η γενιά μου, μπορεί να έχει μέτρο σύγκρισης, μνήμη και σύγκριση ανάμεσα σε δύο περιόδους που έφεραν τεράστιες αλλαγές. Ως υπενθύμιση σε τυχόν όσους διαβάσουν αυτό το κείμενο και βρίσκονται στο ίδιο χρονικό σημείο αναφοράς.
Υπήρξαμε, ίσως, οι έως αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, τελευταίοι έφηβοι που διοργανώσαμε
και στοχεύσαμε σε πιο επαναστατικά και ριζοσπαστικά τοπία, σε πληθυσμούς, επικίνδυνους για την καθεστηκυία τάξη. Σε «κρίσιμες μάζες».
Συχνάσαμε σε βιβλιοπωλεία και συγκεντρώσεις, σε επί τόπου τυχαίες ή όχι συζητήσεις, σε συναυλίες και εκδηλώσεις για κάποιον σκοπό και όχι για σκότωμα ώρας. Συχνάσαμε εκεί πολύ περισσότερο ή και καθολικά, αντί για μία καφετέρια παρκαρίσματος.
Δεχθήκαμε κάθε είδους πνευματική και όχι μόνον, σύγκρουση, ως έφηβοι, για να υπερασπιστούμε το τότε άγουρο, αλλά με αυτοπεποίθηση, σύμπαν δικαιοσύνης και πολιτισμικής ανάτασης, απέναντι σε αυτό που καταλαβαίναμε ακόμη και ενστικτωδώς πώς έρχεται- και ήλθε.
Διαδίδαμε αναμεταξύ μας, βιβλία χιλιοτσαλακωμένα, με αλλεπάλληλες σημειώσεις των προηγούμενων αναγνωστών, σε βαθμό όπου το βιβλίο ήταν ταυτόχρονα 5 ή και παραπάνω βιβλία.
Ανταλλάσσαμε μουσική σε κασέτες, όχι με σκοπό να παίζουν ως χαλί σε κάποιο κινητό, αλλά για να μπορέσουμε να στείλουμε τη διάνοιά μας, στα Ηλιακά αυτά Πεδία εμπνεύσεως, όπου θα αντιλαμβανόμασταν τις λύσεις που απαιτούνταν να βρεθούν για όλα αυτά που σταθήκαμε απέναντί τους. Να εμπνευστούμε. Να ερωτευθούμε αναμεταξύ μας, να απειλήσουμε και να απειληθούμε. Να κωδικοποιήσουμε επικίνδυνα μηνύματα και δράσεις. Να διαβάσουμε ποίηση ταυτόχρονα. Παιδιά ήμασταν, και όμως ταυτόχρονα, μικροί ενήλικες.
Κάναμε για να εξοικονομήσουμε τα απαραίτητα χρήματα ώστε να έχουμε τα παραπάνω στο ελάχιστό τους, όποια εργασία βρίσκαμε εύκαιρη. Διαμοίραση φυλλαδίων, «μικροί» σε μαγαζιά, σερβιτόροι, λάντζες, διανομείς με μηχανάκια, ακόμη και χωρίς δίπλωμα οδήγησης, μπογιατζήδες και τόσα άλλα. Δεν μας ρωτούσαν αν «ξέρουμε τη δουλειά», αλλά «πόσο αντέχουμε». Δεν ήταν τα πόσα χρήματα το κριτήριο, αλλά το αν θα είναι αρκετά να καλύψουμε τα επαναστατικά μας πνευματικά εφόδια. Πολεμοφόδια. Πο-λε-μο-φό-δι-α.
Τους επιδειξίες και τους περαστικούς, αυτούς που απλώς έψαχναν να πηδήξουν ή να πηδηχτούν, σεβαστή ανάγκη και αυτή μεν, αλλά τους στέλναμε στην ΚΝΕ όπου ανήκαν. Μακριά μας.
Αυτά τα πολύ λίγα για τότε. Όχι ως ανασκόπηση ή αναπόληση. Μία υπενθύμιση μόνον.
Ήταν λοιπόν όλα τέλεια «τότε»; Όχι βέβαια. Αν ήταν, δεν θα ψάχναμε για πόλεμο, αλλά θα στηρίζαμε. Δεν είναι μονόδρομος όπως έχει αποδείξει η ιστορία άλλωστε, η ρήξη για την ρήξη. Διαφορετικό πράγμα ο εμπλουτισμός και η εξέλιξη Ιδεών και στάσεων, και εντελώς διαφορετικό, η αυθόρμητη κλωτσιά που έρχεται ως αντανακλαστικό κοινωνικό.
Τα χρόνια, τα πολύ λίγα, τα ιστορικώς μετρήσιμα μηδαμινά, κύλησαν.
Ανάμεσά μας, ο καθένας ακολούθησε τις προσωπικές και συλλογικές διαδρομές του. Αλληλοσυγκρουστήκαμε, αλληλοεξοβελιστήκαμε, διαμορφώσαμε τις προσωπικότητές μας και κατασταλάξαμε εκεί όπου κατανοήσαμε εγκαίρως ή όχι ότι ανήκουμε.
Και πλέον, κατέφθασε από αδήριτη ανάγκη και η ώρα να μετρηθούμε.
Ακόμη πιο λίγοι. Όσοι αντέξαμε. Αλλά, η άλλη όψη του νομίσματος, ακόμη πιο κρίσιμη μάζα. Ακόμη πιο αποφασισμένοι. Ακόμη πιο επικίνδυνοι για το «αυτό» που χτίζεται ως ιουδαϊκό κελί να περικλείει τα μυαλά των ανθρώπων.
Η αφορμή του παρόντος κειμένου, δόθηκε από μία πρόσφατη νυχτερινή έξοδο σε έναν χώρο μουσικής τέχνης, που θα ανέμενε κανείς, να έχει όλα αυτά τα στοιχεία που θα έκαναν έναν οποιονδήποτε έφηβο κάθε ηλικίας, να αναπνεύσει αυτό το διαφορετικό, το ελευθεριακό στις ιδέες. Αυτό που θα τον ξημέρωνε σε κάποιο ύψωμα να δει την ανατολή του Ηλίου, με παρέα ή όχι.
Τι αντίκρισα; Μόνον το φτωχό κουφάρι όλου αυτού, με ένα πολύ ακριβό ομολογουμένως περιτύλιγμα. Μέσα σε αυτό το φτωχό κουφάρι, περίσσευαν τα σκουλήκια της αυταρέσκειας και του μηδενισμού. Χόρευαν ηδονιστικά για αυτοεπιβεβαίωση, με πεταμένη στα σκουπίδια οποιαδήποτε άλλη ταυτότητα. Ακόμη και του φύλου τους ή του προσδιορισμού τους. Δεν ήταν ούτε απόλυτα
“straight”, «gay», «bi», ή πως στο διάολο τους ονόμασε με το ζόρι το ειρηνοδικείο των ΜΜΕ.
Δεν ήταν ούτε άντρες ή γυναίκες λέω εγώ.
Προσωπικά, ουδέποτε με απασχόλησε τι επιλέγει ο καθένας για τον εαυτό του,
αρκεί να μετέδιδε αξιοπρέπεια και σιγουριά. Εχθές, είδα μόνον ηττημένα πτώματα, γκογίμ των κελιών της ιουδαικής ερήμου που φύσηξε στάχτη και θυσιόχωμα από τις πλάκες της διαταγής της Τορά.
Η Τέχνη, η Τέχνη της Μουσικής, η Ποίηση που τη συνοδεύει, οφείλει να είναι όταν μπαίνει στην αστική της λαϊκή έκφραση, επαναστατική. Σε όλους τους ρυθμούς και τους στίχους της. Για να συνοδεύει κάθε εφόρμηση, κάθε πένθος, κάθε άρνηση και κάθε αποδοχή. Δεν είναι ένα συνοδευτικό εργαλείο εκτρώσεως και αυτό-ακρωτηριασμού.
Ναι, η μουσική μας, και η Τέχνη μας εν γένει, οφείλει να τρομάζει κάθε εχθρό.
Τον «ανυποψίαστο πολίτη του δελτίου των 8», και όχι να μας χαζεύει τρώγοντας κοπροτροφή στον καναπέ του.
Δεν μεσολάβησαν πολλά χρόνια, από τότε που σε περίμετρο γύρω από τις συναυλίες μας, έβρισκες κάθε δυνατό έντυπο ή μπροσούρα να διαμοιράζεται με ανταπόκριση από τον κόσμο, και όχι διαφημιστικές βλακείες για να φορτωθείς και άλλα «καταναλωτικά αγαθά».
Οι αφίσες μας, είχαν Κλασικά Αγάλματα και Ηρωικές Μορφές αντρών και γυναικών, ακόμη και αστικών τεράτων σε ένα μαύρο χιούμορ. Είχαν αυθεντικά Σύμβολα και Εμβλήματα, και όχι copyrights trade marks.
Κάπως έτσι, λοιπόν, αναγνωρίζουμε άλλο ένα οχυρό του ερημοποιητή εχθρού μας.
Του χωμάτινου και αιματηρού μηδενιστή του Ελληνικού, αλλά κάθε άλλου αυθεντικού Εθνικού Πολιτισμού.
Ήλθε και έχτισε έξυπνα, με διαβρωτικό υλικό να μιμηθεί τους επαναστατικούς τρόπους μας, και αντί να τους πολεμάει, τους εγκολπώνει ως μόδα, και αντιστρέφει τόσο το νόημά τους, όσο και τη χρήση τους. Πανέξυπνο ομολογουμένως.
Ότι έκανε και πιο παλιά με άλλες μορφές τεχνητής παραφροσύνης, σπέρνοντας πάνω στις εξαγγελίες, τα νομιζόμενα μας και τους βηματισμούς μας, ώστε να είναι γρήγορη και η στοχοποίησή μας.
Βλέπεις, αγαπητή αναγνώστρια και αγαπητέ αναγνώστη, φίλε ή εχθρέ, και αν είσαι εχθρός, ελπίζω να τρομάζεις που σε γνωρίζουμε και σε καταλαβαίνουμε τι κάνεις, το ίδιο «πόπολο»
που αποδέχτηκε με τόση ευκολία το «λεφτά υπάρχουν» του ΓΑΠ, ήταν φυσικό, να αποδεχτεί και «600 Σωρρικά δις», γιατί το κλειδί ήταν στην ανευθυνότητα και στο μεσσιανικό του μηνύματος. Μικρή σημασία έχει ότι ο ένας ήταν από τζάκι όπως λέμε και ο άλλος ήταν από το πουθενά.
Το έξυπνο του τρόπου, ήταν ότι στη δεύτερη περίπτωση, με τον Σώρρα, φρόντισε να μπορεί να έχει μία ευκαιρία να κλειδώσει στον εισαγγελέα των ΜΜΕ, και μία καλή εκστρατεία λάσπης όποτε του χρειαστεί, και εμάς τους Εθνικούς, τους Παγανιστές ντε, (ναι μικροί μου ναφθαλινωτοί ελληνάτοι του πληκτρολογίου που αναπηδάτε στις αφράτες καρεκλίτσες σας επειδή σας θίξαμε τον ιδεοτίποτα κάλλο σας, ότι είστε « μόνον Έλλην, τίποτε άλλο», βγάλτε αφρούς τώρα).
Όπως πιο παλιά με άλλη «τεχνολογία», έκαναν με τους Φουράκηδες, του Κεραμυδάδες, τους Εψιλον, τους, τους κάθε μορφής πληρωμένους ή αυθεντικά ηλίθιους που χρησιμοποίησαν.
Τώρα, είναι ο Σώρρας. Ε, και; Αύριο θα είναι κάποιος άλλος, που μπορεί και να τους αυτοκτονήσει ως άλλος Αιδεσιμότατος Jim Jones. Ίδια μεθοδολογία.
Φτάνοντας λοιπόν να κάνω αυτό τον κύκλο στις σκέψεις αυτές, οφείλω να σημειώσω, ότι όσο κοπροπασπαλισμένα και ας δείχνουν τα πράγματα, όσο και αν πέφτει το ηθικό εντός του οχυρού των Παγανιστών Επαναστατών, κάνουν λάθος που δεν κοιτούν τα πράγματα όπως τότε, ως έφηβοι, και για όσους όντως ηλικιακά έφηβους στο τώρα, δεν ενεργοποιούν την ηλικία τους μακριά από τα κινητά τους.
Στον βαθμό που ο εχθρός καλύπτει τα δεδομένα μας, ταυτόχρονα σε ανάλογη δυναμική, εμείς, οι Παγανιστές Εθνικοί Επαναστάτες, αυτοί που διεκδικούμε την Εθνική μας Αυτοθέσμιση, θα δίδουμε ακόμη πιο επαναστατικά μηνύματα. Ακόμη πιο έντονα τα χρώματα, ακόμη πιο λυσσώδη την ορμή της Ποίησής μας.
Απέναντι στους Θεοκράτες, υψώνουμε νέα Αγάλματα, νέες Μορφές, θα εκπονήσουμε νέα Σχέδια. Θα στοχεύσουμε πώς θα χτίσουμε Νέες Πόλεις.
Θα πετάξουμε το ιουδαϊκό κιπά, το ανατολίτικο σαρίκι, το ισλαμικό φέσι, και τη προτεσταντική χωρίστρα από τα μαλλιά των Πολιτών, με μία Πολιτισμική και Πολιτική Εύθυμη Σφαλιάρα στον αυχένα τους.
Στο χρονικά στενό μικρόκοσμό μας, έρχονται καλπάζοντας, οι νέοι διαχειριστές μας,
ο -κρατήστε καλά τι σας γράφω εδώ τώρα, θα έχει συνέχεια-, επισήμως δεδηλωμένος αρνητής των όρων Hellenism, και Ethnic Hellenismos. O κύριος υιός Μητσοτάκης.
Μαζί του, έρχονται και οι υπόλοιπες τάσεις της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, της δίωξης ιδεών, του «πολιτικά ορθού», του κοινωνικού και ιδεολογικού θερίσματος.
Ε, καλοί μου Σύντροφοι, Πατριώτες Έλληνες, Εθνικοί, Παγανιστές, χαμογελαστοί ή κατσουφιασμένοι πάνω από την οθόνη του υπολογιστή σας αυτή τη στιγμή.
Ακόμη και οι λυσσασμένοι εχθροί, εσείς που θέλετε ντε και σώνει να είμαστε όχι τα παραπάνω, και μας πετάτε ως αλλότριους.
Θα σας το ξαναπώ:
«Μία ημέρα θα φτάσει, είναι σίγουρο και τετελεσμένο, όπου θα πεθάνω.
Ένα πρωινό θα ξημερώσει για οποιονδήποτε άλλον, αλλά όπου και εσύ, δεν θα ζεις.
Κάποιο μελλοντικό καταγεγραμμένο έτος στην ιστορία, θα ζουν άλλοι, όχι εμείς.
Αλλά, θα ζουν τα αποτελέσματα των δικών μας πράξεων, της δικής μας ευθύνης, των δικών μας αποφάσεων.
Κατά κάποιον τρόπο, εσύ, εγώ, εμείς, θα τους έχουμε καταδικάσει ή ανυψώσει.
Για την ώρα, από τη στιγμή που εγώ κατάφερα να γράψω αυτό το κείμενο, και εσύ να το διαβάσεις, ζούμε. Και ζούμε, σημαίνει ότι ακόμη διαμορφώνουμε ταυτόχρονα, το προσωπικό μας και συλλογικό μας τώρα, καθώς, και το μέλλον των επόμενων, που θα προέλθουν από τα δικά μας σώματα, αλλά, και από τις δικές μας πνευματικές προβολές, από με δυο λόγια, τις αποφάσεις μας.»
Καταλάβατε ή μπα;
Ούτως ή άλλως, η συνέχεια στους δρόμους.
Τραγουδάκι να συνοδεύσει το παρόν, με εικόνες που θα αρέσουν και στα θύματα κάθε φύσεως.
Για τους στίχους, είτε βάλεις κινητό είτε υπολογιστή αντί για TV, το ίδιο είναι, μη σας τα λέμε και όλα ε;
The vapor rub is lying on a table of filth
Christmas cards to which I never reply
My eyeballs absorb only blue filtered light
Tv casualty, tv casualty
We're all right
Tv casualty, tv casualty
I wish they'd put prince namor on the tube
Hold on, I think I have to puke
There's a spot in the corner where I always go
I like to feed the flies that I know
But please don't feed my television screen
Please don't feed my television screen
Please don't feed my television screen
Please don't feed my television screen
Tv casualty, tv casualty
We're all right
Tv casualty, tv casualty
Babies in prison, they call it a womb
Nine month sentence, no parole
Slivers of steel stuck in your lungs
Breathe deep, we need a donor for blood
Jaguars at the cemetary
Cadillacs grazing at your grave
Zeniths grazing at your grave
Sonys grazing at your grave
Tv casualty, tv casualty
We're all right
Tv casualty, tv casualty
We're all right
Tv casualty, tv casualty
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου