Από τη συναυλία των Wardruna και από την Αμνησία στη Μνήμη.

“Ποιοι είστε;”, “Τί είστε;”, “Δωδεκαθειστές;”. “Όντως πιστεύετε σε Θεούς;”
”Ξωτικά και έτσι;”, “ Αλήθεια τώρα είστε Παγανιστές ή για εντυπωσιασμό ο τίτλος;”

  Αυτές, ήταν μερικές από τις ερωτήσεις που αυθορμήτως δεχτήκαμε εχθές μόλις αναρτήσαμε το πανό μας στη συναυλία των Wardruna εχθές 23/3 στην Αθήνα για να τιμήσουμε τους αγαπητούς Νορβηγούς της Παράδοσης που μας επισκέφτηκαν και να τους δείξουμε ότι είμαστε και άλλοι εδώ όπου “ we are not just romanticizing the past” (δεν ρομαντικοποιούμε απλώς κάποιο παρελθόν”, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο ηγέτης και ιδρυτής της μπάντας από σκηνής, στον πολύ αυθόρμητο και ανθρώπινο λόγο του προς το Αθηναικό κοινό που ήλθε να τον ακούσει.
  Η συναυλία; Αψογη. Τα συναισθήματα που απορρέει η μουσική τους; Ειλικρινή και ατόφια.
Μία πραγματικά προσωπική κατάθεση, και ταυτόχρονα, μία αποτύπωση αντίληψης λαικής αγνής καθημερινότητας στη γέννεση, τη ζωή και τον θάνατο ακόμη και του πλέον απαίδευτου ανθρώπου, αλλά σε παροιμιώδη επαφή με τη Μητέρα Γη.
  Δεν θα θέλαμε να κρίνουμε την όψη του συναυλιακού χώρου αμέσως μετά την αποχώρηση του πλήθους, όπου εκατοντάδες και πλέον κουτάκια μπύρας ήταν διάσπαρτα στον χώρο. Αυτή είναι η διαπαιδαγώγηση που έλαβαν οι άνθρωποι, αυτό παράγουν αναγκαστικά.Σκουπίδια.
Θέλουμε να δώσουμε ένα μήνυμα ελπιδοφόρο, ένα μήνυμα αγνότητος, όπως του γλυκύτατου ύπνου που συνοδεύει μία κουραστική ημέρα και σε ξεκουράζει, όσα και αν ήταν τα προβλήματα.
  Οι άνθρωποι,ανάμεσά τους, Ιταλοί, Βούλγαροι, Γερμανοί, ίσως αν καταλάβαμε καλά, Αμερικανοί και Σουηδοί, συντριπτικά νεαρής ηλικίας που βρέθηκαν στον χώρο, είτε λόγω της τηλεοπτικής σειράς που διεύρυνε το ακροατήριο των Wardruna, είτε επειδή τους ήξεραν από παλαιότερα, έλαβαν τον μαγνητισμό της ουσιώδους Ποιότητας που συνοδεύει τον άντρα και τη γυναίκα στο κοινό τους ταξίδι ως Οικογένεια, από τη Ζωή προς τον Θάνατο, και από την Παλλιγένεση προς το Άπειρο.
  Η σιωπηλή, δίχως περιττές εμπορικές ατάκες, απόδοση της μουσικής των Νορβηγών, καθήλωσε άπαντες.
  Τραγούδι με το τραγούδι, στίχο με στίχο, μία Ιερή σιγή απλώθηκε σταδιακά, καλύπτοντας την τυπική ατμόσφαιρα μιας συναυλίας. Χαρακτηριστικό της Ερμητικής Σιγής, το σταδιακό και σχεδόν ολοκληρωτικό σβήσιμό των οθονών κινητών, φωτογραφικών μηχανών, και κάθε είδους ηλεκτρονικής συσκευής, αφού η Ψυχή, παρασύρεται τελικώς από τη Δύναμη των Στοιχείων, και από το Χάος προς την Τάξη, νομοτελειακά.
  Η Μουσική, είναι ένα Θεικό Δώρο πράγματι.



  Καθώς, λυνόταν το πανό μας με το πέρας της συναυλίας, ένας συμπαθέστατος άνθρωπος μας πλησίασε να μας ρωτήσει και αυτός, τί μέρος του λόγου είμαστε. Μαζί με την έγκυο σύζυγό του είχαν αποτυπωμένη αυτή την αγνή κούραση που τόσο αναζητούμε στους ανθρώπους γύρω μας.
  Η συζήτήση μαζί του, και μπροστά στις δίκαιες ενστάσεις του απώθησης της μισανθρωπίας που μπορεί να κρύβουν συχνά-πυκνά διάφοροι γύρω μας με το πρόσχημα μιας “αγάπης” προς την πάτρια Παράδοση, ήταν αυτό που ολοκλήρωσε τον Κύκλο των συναισθημάτων και της εμπειρίας της βραδιάς. Ίσως ο μοναδικός από όσους είχαν την περιέργεια να ρωτήσουν τί είμαστε, που τα ερωτήματά του ήταν εξίσου αγνά με τη μουσική που πριν λίγη ώρα μας έντυσε.
  Οι απαντήσεις, εξίσου αυθόρμητες. Όποιος και αν είσαι, όπου και αν είσαι, αν τυχόν διαβάζεις, σε ευχαριστούμε, γιατί πολλές φορές, αυτό το απρόοπτο και αυθόρμητα διερχόμενο ερωτηματικό, μπορεί να βοηθήσει και εμάς, να συγκρατούμε την ουσία όσων πρεσβεύουμε, βαλλόμενοι και εμείς διαρκώς από την ασχήμια γύρω μας. Η μουσική των Νορβηγών, γεννάει άθελά της ποιότητα παντού.
  Σου ευχόμαστε η Οικογένειά σου να ευτυχεί.



   Ποιοί είμαστε λοιπόν;
Σε μια παράγραφο ψυχρή στον υπολογιστή, πώς να το περιγράψεις, θέλοντας να αφήσεις πίσω σου και μακριά όλα αυτά που ντύνουν με κουρέλια το Νου;
Είμαστε ίσως αυτοί, που επιθυμούν να μαζευτούν γύρω από το τραπέζι, ή γύρω από μία Φωτιά, και να ευχαριστήσουμε τους Θεούς του Τόπου, για το ότι έχουμε ο ένας τον άλλον.
Είμαστε το κλάμα του νεογνού, και το δάκρυ της Μητέρας καθώς ξέρει ότι ο πόνος της, επέφερε Ζωή.
 Είμαστε αυτοί, που αναζητούν χωράφι να σκάψουν, βιβλιοθήκη να γεμίσουν την Έμπνευσή τους.
Αυτοί που θα γελάσουν πιο πολύ από όσο θα δακρύσουν, και αν δακρύσουν θα προτιμούν να το κάνουν ως Τέχνη.
  Αυτοί που αγαπούν κάθε Τόπο, που σέβονται κάθε Εορτή και επιθυμούν να συμμετέχουν ή να την προστατεύουν και όχι να τη διαλύουν για να επιβάλλουν τη δική τους.
Αυτοί που στη Φωνή του Ομήρου, βλέπουν τον Άνθρωπο-Αρχέτυπο, τον Άνδρα και τη Γυναίκα, το Παιδί και την αγωνία τους να μεταρέπεται σε Αγώνα.
Αυτοί που ενδιαφέρονται να χτίσουν και όχι να γκρεμίσουν πρώτα.
Αυτοί που θα ξαπλώσουν στον Ήλιο και θα ανοίξουν το στόμα να πιουν από το νερό της Βροχής καθώς περπατάνε.
  Αυτοί που θα χαρούν αν αναζητείς και εσύ τους Τρόπους της Οικογένειάς σου, και θα σεβαστείς
τις Οικογένειες που θα γνωρίσεις, ακόμη και αν θες σιωπηλά να κάτσεις μακριά τους.
Αυτοί που θα Υμνήσουν Θεές και Θεούς για την Τάξη, ξέροντας ότι το Χάος δεν είναι κάτι διαφορετικό παρά η αναγκαία υπόσταση της Τάξης πριν εκδηλωθεί, και άρα, ποτέ κυρίαρχο.
Αυτοί που θα χαρούν αν γνωρίσουν ανθρώπους που μπορούν να διαφωνούν χωρίς να τσακώνονται, και που μπορούν αν τσακωθούν να πιουν μαζί μετά το γλυκό κρασί του Θεού Διονύσου.
Είμαστε Εθνικοί, αγαπάμε την Ελληνική Παράδοσή μας, και για αυτό κατανοούμε και σεβόμαστε τις αυθεντικές Παραδόσεις των ανθρώπων όπου έχει σπίτι με Εστία αναμμένη.
Είμαστε Έλληνες όπως φαίνεται, αφού η μία παράγραφος, έγιναν πολλές και ακόμη μιλάμε γιατί έχουμε πολλά να πούμε και να κάνουμε.
  Είμαστε Παγανιστές, γιατί έτσι θέλουμε, αυτό αναγνωρίζουμε, αυτό νιώθουμε. Είμαστε Ζωντανοί.
Γιατί μπορούμε να νιώθουμε στο κάτω-κάτω.
Σε ευχαριστούμε λοιπόν άγνωστε Φίλε για τα ερωτήματά σου, και ευχαριστούμε τους Wardruna γιατί η Μουσική τους είχε το καλύτερο αποτέλεσμα.
  Το τελευταίο τραγούδι της βραδιάς, με τον τραγουδιστή μόνο στη σκηνή, ήταν στην Παραδοσιακή Νορβηγική θέαση, όπου τραγούδια σαν και αυτά, λέγονται ώστε να βοηθήσουν τους Ζωντανούς, να επιτρέψουν εαυτούς να αποχαιρετήσουν τους αγαπημένους τους τεθνεώντες ώστε οι τελευταίοι να Περάσουν στον Κόσμο των Προγόνων τους αδιατάρακτα. Και οι ζώντες να μην υποφέρουν άλλο την απώλεια.
Πόση ανάγκη έχει αυτό το σήμερα, εκείνο το “Χθες”.

Είμαστε λοιπόν, αυτό το “Χθες”, που θέλει να ξημερώσει “Αύριο”.

Οίκος του Θύρσου.

My Revived Folk

Gently blows a light wind
the land at the sea lies still
in a distance misery coming closer
with shining sails

Runes advised, runes enquired
vigilance at all times
but who is willing to raise the sword
when peace rules the land

Sunlight at daybreak
reflects from iron
the deliverance from all sins
by burning fire’s blaze

When the shore war colored red
a bright moon’s shine
reflected from their eyes
his beloved ones lay aground

Losten to the much vaunted
the noble, wise one’s word
he who prevails wolf and raven
those wo are his he leads

The day came to reward
all tear’s suffering
now see how crosses burn
my revived folk

No Words spoken. Equinox.

Εορτασμοί Μεγάλων Διονυσίων-Εαρινής Ισημερίας και Ριζώματα κατανόησης- Wishes for the Spring Equinox during the Great Dionysia Festivities

Ο Οίκος μας, Εόρτασε παρουσία Μελών και αγαπητών Φίλων τα Μεγάλα Διονύσια ελάχιστα 24ωρα πριν του Σημείου της Εαρινής Ισημερίας, στον Ιερό Βωμό του Θεού Προστάτη του Οίκου μας,
του Θυρσολόγχου Διονύσου.
Τα Μεγάλα Διονύσια, μία από τις ετήσιες εορτές του Οίκου, που τελείται Ιεροπραξία δημοσίως ανακοινώσιμη από εμάς, αποτελούν στον Συντακτικό Ιεροπρακτικό Κύκλο μας
την πρώτη από τις 4 Σταθερές μας, όπως αποτυπώνονται στον ορισμένο από εμάς ,
"Κύκλο Κίνησης των Ριζωμάτων", ή αλλιώς, επί του κυρίου εμβλήματος μας, του Ηλιακού  Δίσκου,
και συμπίπτει με τον ερχομό και εορτασμό της Άνοιξης, ήτοι, της Εαρινής Ισημερίας.
Ο Εορτασμός των Μεγάλων Διονυσίων, προφανώς και δεν αποτελεί κάποια απόπειρα
αντιγραφής ή απλής μίμησης του τρόπου που εορτάζονταν στην Αθήνα των Προγόνων μας,
αλλά διεκπεραιώνεται από εμάς, στα πλαίσια της Οικιακής μας Λατρείας, και με την Εργασία που εμείς διατελούμε στην προσέγγιση του Ιερού εντός του Επίσημου πλαισίου της Εθνικής μας Θρησκείας.
Μέρος της Εργασίας μας, αποτυπώνεται ενδεικτικά στο παρακάτω απόσπασμα:

"από όλα τα θνητά πράγματα, τίποτα δε γεννιέται, κι ούτε βρίσκει το φοβερό θάνατο,
αλλά μόνο ανάμιξη και ανταλλαγή των στοιχείων που αναμίχθηκαν·
γέννηση είναι το όνομα που δίνουν οι άνθρωποι". (Diels, fr. 8)
Εμπεδοκλής

Έχουμε τη βεβαιότητα, ότι ο σύγχρονος άνθρωπος, πραγματικά εγκλωβισμένος στο πνεύμα,

αδυνατεί να κάνει τις απαραίτητες αντιστοιχίες, που θα μπορούσε, και να
αντιληφθεί την έννοια της αλληλουχίας, της αλύσου όλων των πραγμάτων,
και έτσι, η έννοια του Ιερού, η θρησκευτικότητα, μοιάζει ένα ξέχωρο, ή και αχρείαστο "κάτι",
ένα "απομεινάρι"-relic, που δεν χωρά στη σύγχρονη αντίληψή του.
Ως πρόταση ανάγνωσης και σκέψης λοιπόν από εμάς, με αφορμή μόνον την
Εορτή των Μ.Διονυσίων και της Εαρινής Ισημερίας,
θέλοντας να δώσουμε ένα στοιχείο συνδέσεως ανάμεσα στην Επιστήμη,
τη Φιλοσοφία, το Ιερό και το σύγχρονο, αντί κάποιου θεολογικού κειμένου,
δίδουμε προς ανάγνωση, το κείμενο " Ο Εμπεδοκλής και αι Νευροεπιστήμαι"
από τον κ.κ. Μπαλογιάννη Σ., Ομότιμο καθηγητή, το οποίο δημοσιεύτηκε ως άρθρο στο Επιστημονικό περιοδικό "Εγκέφαλος", τεύχος 51, 68-80, το "2014".
Ένα κείμενο που πιστεύουμε ότι δεν είναι χρήσιμο μόνον από Νευροχειρουργούς και Νευροεπιστήμονες Ιατρούς, αλλά, είναι εξίσου χρήσιμο και στον άνθρωπο, που αναζητεί την κατανόηση του Ιερού, το Όντως Όντος.

Τέλος, οι Ευχές μας δεδομένες από καρδιάς για τον ερχομό της Άνοιξης, προς τις Αδελφές και Αδελφούς μας Εθνικούς, καθώς και σε κάθε Υγιή κατά Νου άνθρωπο που παραμένει Όρθιος στα χρόνια και τα γεγονότα τους που διανύουμε και βιώνουμε.

Καλή Άνοιξη, Βλαστοί επί Κλάδων
Οίκος Ελλήνων Εθνικών

Θύρσος

To all our Sisters and Brothers, from Odinic Rite, from Pietas in Italy, in Brazil as well, or anywhere else, our Best Wishes, under the Gazing of the Gods, for Prosperity and Strength, especially in these times, where modern man really fights to discover an Inner Meaning.
Where frustration and hostility lies everywhere, we, the People of the Nations, hold on our Houses the essence of quality, and thus, the Seeds of Evolution.
May we all think, envision and act, in accordance with the Higher Worlds of the Immortals.

From the Oikos of  Ethikoi Hellenes
"Thyrsos"

May the Branches Blossom and the Spring Equinox shelter us

"To the elements it came from
Everything will return.
Our bodies to earth,
Our blood to water,
Heat to fire,
Breath to air.

Matthew Arnold's poem Empedocles on Etna

Λάσπη είναι, θα κυλήσει

Επειδή εμείς, αδυνατούμε να ακολουθήσουμε την κατηφόρα που λαμβάνει διαστάσεις χρονοστιβάδας σε κάθε σχεδόν επίπεδο και πραγματικά με ραγδαίους ρυθμούς.

Κάθε μέρα, μα κάθε μέρα, μία καινούργια σελίδα γράφεται με λάσπη και πλέον χάνουμε το φυλλομέτρημα.

Από την τιμωρία του Κρήτα Αλεξιπτωτιστή που “τόλμησε” να τραγουδήσει το Μακεδονία ξακουστή και με πρόφαση λόγους ασφαλείας αποβλήθηκε την ίδια ώρα που ο πρωθυπουργός της χώρας έπαιζε την κασσέτα του με τα ατελείωτα μπλα-μπλα και τα γνωστά τετριμμένα περί “δικαιοσύνης και σούπερ κυβερνώσας αριστεράς που όλα θέλει να τα αλλάξει και πόσο καλοί είμαστε μόνον εμείς και πόσο κακοί οι άλλοι”.

Μέσα σε όλα αυτά, ο ήλθε και κακός κυριολεκτικά χαβαλές αυτής της ξεχαρβαλωμένης χώρας, και  έδωσε τα ρέστα του ξανά με την απόπειρα ακύρωσης μίας συναυλίας, των Rotting Christ, με μεθόδους ύπουλες αλλά γνωστές.

Και επειδή θεωρούμε αδιανόητα αισχρό το οποιοδήποτε χτύπημα “κάτω από τη μέση”, θα πούμε δύο μόνον λόγια περί αυτού.

Εμείς, από πλευράς μας, στηρίζουμε -και πάλι- έμπρακτα τους Rotting Christ και τη metal μουσική που απολαμβάνουμε ως άνθρωποι.

Όπως παραβρισκόμαστε και ως οργανωμένο σύνολο, αλλά πρωτίστως ως φίλοι του σχήματος σε συναυλίες τους με πανό, έτσι και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε σε κάθε ευκαιρία.

Όχι για λόγους “προπαγάνδας”. Θα ήταν παντελώς φθηνό κάτι τέτοιο. Αφήνουμε την φτήνια της κακόγουστης προπαγάνδας και της κατάντιας της, σε όσους παρατρεχάμενους μητροπολιτάδες έριχναν τηλέφωνα και ασκούσαν πιέσεις να ακυρωθεί μία συναυλία που δεν τους αφορά, αφού η..πελατεία τους, έτσι και αλλιώς δεν θα έρχονταν.

Καθώς φυσικά χαρίζουμε και τις φαμφάρες και στον απίθανο κόκκινο δήμαρχο της πόλης των Πατρών που έσκυψε και αυτός μια χαρά στις ορθολοξιστάν πιέσεις, με δικαιολογίες αεράτες.

Αν αληθεύει δε, ότι και ο τοπικός υποψήφιος δήμαρχος του τρίτου κόμματος έσπευσε να φιλήσει το χέρι του “δεσπότη” και να παρακαλέσει και αυτός να μεσολαβήσει ο ρασοφόρος για ακύρωση, ώστε να δείξει καλό παιδί μπας και μαζέψει ψηφαλάκια, όπως διαβάσαμε στον ημερήσιο τύπο, ε, ακόμη χειρότερα και για αυτόν τον ίδιο και για την “πολιτική” του πρωτοβουλία.

Μία τρύπα στο νερό έκανε και κείνος και για πάντα ρέζιλος έγινε. Σιγά μη μας κόψουν τον ρυθμό μας.

Πάλι, και πάλι, και πάλι, εμείς θα πηγαίνουμε σε κάθε ευκαιρία να στηρίζουμε με τις Σημαίες μας τους Rotting Christ.

Μόνον όσοι είναι αγνοί και πραγματικοί συνδαιτημόνες της μουσικής μας μπορούν να κατανοήσουν το γιατί πάμε με Ορθά τα Εμβήματά μας εκεί. Για να Τιμήσουμε τους ανθρώπους που μεγαλώσαμε παρέα, και τη Μουσική τους που ως μεταλάδες αγαπάμε. Και τί κάνεις σε μία επίσκεψη σε ένα αγαπητό σου πρόσωπο; Φέρεις ένα δώρο εκφράζοντάς του τις καλύτερες ευχές σου. Ε, κάπως έτσι.

Για εμάς, οι καλύτερες ευχές μας, είναι οι Σημαίες μας.

Σιγά μην εξηγήσει ο οποιοσδήποτε από εμάς τώρα στο κάθε τιποτένιο σκουπίδι που εμφανίζεται ως ένας Quasitor από το ζοφερό παρελθόν, ή και σε οποιονδήποτε άλλον ανάλογό του, το κάθε “γιατί” που απαιτεί να θέλει να μάθει.

Δεν πρόκειται να απολογηθεί κανένας μας σε αυτούς και φυσικά δεν πρόκειται να δεχτούμε καμία απαγόρευσή τους.

”Rotting Christ”, “Rotting Mohamed”, “Rotting Yahve”, ένα το νόημα και το αυτό:
Rotting monotheism.

Και για όσους δεν κατανοούν το μέγεθος που μπορεί να λάβει όλο αυτό, ένα παράδειγμα από το παρελθόν:

https://www.mixanitouxronou.gr/i-dolofonia-tou-metafrasti-ke-tou-ekdoti-pou-exedose-to-vivlio-i-sataniki-stichi-tou-salman-rousnti-o-singrafeas-katadikastike-se-thanato-apo-apo-ton-agiatolach-chomeini-ke-gia-na-sothi-ekane-dil/

Από την συναυλία του συγκροτήματος δύο χρόνια πριν. Τα πανό μας στο βάθος.

Ἔ πόση ὀργὴ
τὴν χθόνια καταγωγή του φανερώνει ὅ Πενθέας,
ὅ  ἀπόγονος τοῦ δράκοντα, ὅ σπόρος τοῦ γηγενοὺς Ἐχίονα.
Ὄχι ἄνθρωπος θνητός, τέρας αγριωπό,
γίγαντας φονικὸς ποὺ πολεμάει μὲ θεούς.
Σὲ λίγο, ἐμένα, τὴν ὀπαδὸ τοῦ Βρόμιου, μὲ βρόχους θὰ μὲ
δέσει, ἐνῶ ἤδη μέσα στὰ δώματα κρατάει δέσμιο τὸν ἐξάρχοντα
τοῦ θιάσου μου.
Ὁρᾷς αὐτά, Διὸς υἱέ, Διόνυσε;
Βλέπεις τῶν προφητῶν σου τοὺς ἀγῶνες ἐνάντια στὴν βία τοῦ
κράτους;
Ἐλθέ, κύριε /Ἐλθέ, κύριε /Ἐλθέ, κύριε /Ἐλθέ, κύριε

CHORUS

Now you bless now you pray for
Now you pray for the new God they sent you
Sons of God will forgive you
And the weapon for new wars will give you

Ἀχελώου θυγάτηρ, πότνια εὐπάρθενε Δίρκη,
ἐσύ κάποτε στὶς πηγές σου δέχθηκες τὸ βρέφος τοῦ Δία,
ὅταν ὁ γενήτωρ Ζεὺς τοῦτο ἐξάρπαξεν ἐκ τοῦ ἀθανάτου πυρὸς
καὶ το 'βαλε στὸν μηρό του  ἀναβοώντας:
«ἴθι, Διθύραμβε, εἴσελθε εἰς τὸν ἄρρενα κόλπο.
Σὲ  ἀποκαλύπτω, Βάκχιε, στὴν Θήβα, μὲ τὸ ὄνομα
Διθύραμβος».
Ὅμως ἐσύ, μακάρια Δίρκη,
στεφανηφόρους φέρνοντας στὶς ὄχθες σου θιάσους, μὲ
διώχνεις. Γιατί μέ άρνεῖσαι;
Ἐλθέ, κύριε /Ἐλθέ, κύριε /Ἐλθέ, κύριε /Ἐλθέ, κύριε

CHORUS

Δία Ἔλα / Δία Ἔλα / Δία Ἔλα / Δία Ἔλα /

CHORUS

γίγαντας φονικὸς ποὺ πολεμάει μὲ θεούς.
Σὲ λίγο, ἐμένα, τὴν ὀπαδὸ τοῦ Βρόμιου, μὲ βρόχους θὰ μὲ
δέσει,
ἐνῶ ἤδη μέσα στὰ δώματα κρατάει δέσμιο τὸν ἐξάρχοντα τοῦ
θιάσου μου.
Ὅρᾷς αὐτά, Διὸς υἱέ, Διόνυσε;
Βλέπεις τῶν προφητών σου τοὺς  ἀγῶνες ἐνάντια στὴν βία τοῦ
κράτους;
Ἐλθέ, κύριε /Ἐλθέ, κύριε /Ἐλθέ, κύριε

Μία διαφορετική προσέγγιση για το Νόημα της Παλινόρθωσης, των Εθνικών Αγώνων για Ανεξαρτησία, για την 25η Μαρτίου που έρχεται αδυσώπητη στη συνείδηση.

Πέραν από τους προφανείς λόγους και γεγονότα που μπορεί να κατανοήσει κάποιος σήμερα ότι η χώρα του-μας- είναι ένα κατεστραμμένο φρενοκομείο, και υπόδουλο, υπάρχουν και μερικές άλλες..λεπτομέρειες, σε μέγεθος οικοδομικών τετραγώνων ολόκληρων, που όμως πολλοί λίγοι θα διακρίνουν, ή θα ξεκινήσουν μία κινητοποίηση, θα διοργανώσουν μία πορεία διαμαρτυρίας, ή θα εκδώσουν, έστω, μία ξυλότυπη ανακοίνωση συνδικαλιστικής συνθηματολογίας σε δημοσιογραφικά αρεστή γλώσσα.

Διαβάσαμε πρόσφατα στην ημερήσια αρθρογραφία λοιπόν, την εκκίνηση διαδικασιών για τη δημιουργία πέντε (5) ακόμη εμπορικών κέντρων μαμούθ στην Αττική εκτάσεως άνω το 300.000 τετραγωνικών μέτρων, τα οποία θα προστεθούν ανταγωνιστικά δίπλα στα ήδη δεκάδες υπάρχοντα.

(Εδώ το διαβάσαμε https://www.briefingnews.gr/oikonomia/nea-emporika-kentra-mamoyth-stin-attiki )

Οι νέες αυτές επενδυτικές δραστηριότητες, δεν μοιάζουν να δυσαρεστούν κανέναν, αφού με μία πρώτη σκέψη, θέσεις εργασίας πάσης φύσεως θα ανοίξουν, και πολλά χρήματα θα αλλάξουν χέρια, με την μερίδα των Λεόντων Άλφα, Βήτα, Γάμα, και έως Ψ να νέμονται τα περισσότερα εξ αυτών των ποσών και προφανώς το ζαρκαδάκι Ωμέγα θα πρέπει χαμογελαστό να πει “ευχαριστώ” που του δίνουν την ευκαιρία να εργαστεί με μνημονιακά κριτήρια σε ένα σύγχρονο μεταρυθμιστικό περιβάλλον κλπ, κλπ. Εμπορικά κέντρα μαμούθ, για την εποχή του Διανοητικού Παγετώνα. Δίκαιο. Φυσικά και δεν είμαστε εμείς αυτοί που θα θελήσουν να στερηθεί η οποιαδήποτε οικογένεια το δίκαιο εισόδημά της από την εργασία των μελών της. Και εμείς οι ίδιοι δεν ανήκουμε σε κάποιο από τα ακάματα τμήματα της κοινωνίας, και εξίσου δύσκολα προσπαθούμε καθημερινά να τα βγάλουμε πέρα ώστε να πληρωθούν οι κουραμπιέδες της κάθε βουλευτού που παίζει με τη λογική και την αισθητική μας σαν χαλασμένη εξάτμιση καταμεσής του μεσημεριού. Παλεύουμε και εμείς να παράξουμε για δοθούν οι χρηματοδοτήσεις των κομμάτων, καθώς και να ρεφάρει το δημόσιο από τις αρπαχτές των κάθε λογής κομπιναδόρων που παρασιτούν εντός του. Και φυσικά, έχουμε να πληρώσουμε αδρά και την εκκλησιαστική περιουσία που πρέπει με κάποιο τρόπο να γεμίσει πισίνες σε σχήμα τρούλου ώστε οι ρασοφόροι επιχειρηματίες να μπορούν να πληρώνουν το κάτι τοις τους για φιλανθρωπικό έργο ΜΚΟ.

Θα μας πείτε ότι ειρωνευόμαστε ε;

Καθόλου. Αν είναι αλλιώς τα πράγματα, δεν έχετε παρά να μας τα εξηγήσετε.

Καταναλωτές των χωρών ενωθείτε

Στην αρχή της ανακοίνωσής μας, είπαμε λοιπόν ότι υπάρχουν άλλες λεπτομέρειες που αποδεικνύουν ότι η χώρα μας παραμένει μία αποικία, μία κατεχόμενη χώρα.

Μία χώρα, που το Πολιτισμικό Παρελθόν της, με την Ιστορία, την Κλασσική Παιδεία, τις Τέχνες, καθώς και τα υπαρκτά ερείπιά της, (τα ερείπια, σκέψου!) θα ήταν ικανά, να προσφέρουν, πλην του πολυπόθητου για τους Λέοντες πλούτου, πραγματική ευημερία, και ουσιαστική επανΆσταση στην Πατρίδα μας.

Έως σήμερα, δεν έχουμε δει από κανέναν απολύτως, να προσπαθεί να μετατρέψει την Ελλάδα σε αυτό που θα μπορούσε να της εξασφάλιζε την Ανεξαρτησία της, και την προστασία της σε τεράστιο βαθμό. Την ανάπτυξη πολλών εκατοντάδων, ή και εκατομμυρίων τετραγωνικών μέτρων, Πανεπιστημίων, Σχολών, Σχολείων, και κάθε είδους Εκπαιδευτικού και Ερευνητικού Κέντρου, καθιστώντας την Ελλάδα μία, -πώς να το θέσουμε τώρα ώστε να το καταλάβουν κάποιοι;- Ελβετία, αλλά, με Πολιτισμικό Μέγεθος και όχι τραπεζικό.

Να αλλάξει γεύση η γνωστή καραμέλα από τα στόματα υπουργών” Ο τουρισμός είναι η βαριά βιομηχανία μας” και να γίνει η Εκπαίδευση και οι Τέχνες είναι η Πρώτη Ιερά Οδός.

Από μία χώρα των 300 χαμογελαστών ευρώ-εργατών, να γίνει σε 5 γενεές η χώρα των Ελλήνων και πάλι.

Οι υδρογονάθρακες, εκτός από τις μάλλον αναπόφευκτες πολεμικές επιχειρήσεις ανεξαρτήτου διαμετρήματος,που δείχνουν να ετοιμάζονται, επιφέρουν και μόλυνση στον μοναδικό μας φυσικό πλούτο.

Η Παιδεία πάλι, η Ελληνική Παιδεία, που το Πανεπιστήμιο του Yale με την Εβραϊκή επιγραφή στο οικόσημό του εμπεριέχει ως αναπόσπαστο κομμάτι της μαθησιακής ύλης του.

Και όλοι προσπαθούν να περάσουν τις πόρτες του.

Η Παιδεία αυτή, για την οποίαν, το Πανεπιστήμιο των Βαπτιστών στην Αμερική, πλήρωσε ένα τεράστιο ποσό, ώστε να αποκτήσει τους Παπύρους της Επικούρειας βιβλιοθήκης του Hercolanum για αποκλειστική τους μελέτη.

Αυτή είναι, για εμάς τουλάχιστο, η μοναδική Οδός Ελευθερίας.

Το Οικόσημο του Yale

Κάποτε, ένας διορατικός εχθρός των Ελλήνων, ο Αλή Πασάς, λίγο πριν ξεσπάσει ο γενικευμένος Απελευθερωτικός αγώνας, είπε: Εσείς οι Έλληνες κάτι μεγάλο έχετε βάλει στο μυαλό σας. Δεν δίνετε στα παιδιά σας χριστιανικά ονόματα, αλλά Ελληνικά. Σίγουρα κάτι μεγάλο έχετε βάλει στο μυαλό σας”.

Αυτή η ρήση ιδωμένη στο ιστορικό της πλαίσιο από μόνη της, θα ήταν αρκετή, αν υπήρχε η ελάχιστη λογική, να κατανοούσε ο μέσος πολίτης, τί θα έπρεπε να απαιτεί να γίνει. Άμεσα. Δίχως “μα”, δίχως “μου”.

Όμως, αντί αυτού, ζούμε απαθείς, να ακούμε τον πρωθυπουργό της χώρας που φοβάται και τρέμει τον σκιτσογράφο Αρκά, (που τολμά άκουσον-άκουσον να του πετάει κατάμουτρα χιούμορ),

 να καθυβρίζει όποιον άλλον διαφωνεί και δεν δέχεται τις φωτοτυπημένες από τους εργοδότες του Συμφωνίες των Πρεσπών για τη γνώμη ημών, ξέρουμε, να μας ανακοινώνει ότι θα λύσει το δημογραφικό πρόβλημα, όχι με το να στηρίξει την Ελληνική Οικογένεια έμπρακτα, αλλά με το να αλλάξει τον πληθυσμό και την Ταυτότητα των γηγενών για λόγους “Αριστερού ανθρωπισμού”.

 Λες και ο ανθρωπισμός είναι η καφενείο της παράταξης να τους ανήκει. Το μόνο που τους ανήκει, και δικαιωματικά, είναι το ρεκόρ χρόνου κατάκτησης Χρυσής Μύτης Πινόκιο και η Παγκόσμια κατοχυρωμένη έννοια της Kolotoumbas "λόγω αυταπάτης πριν ρεαλισμού μετά".

Από kolotoumbes, τώρα και επενδυτές. Μια τετραετία δρόμος είναι.

Οπότε λοιπόν, ξέρουμε, ζητάμε πολλά, πάρα πολλά, για να εισακουστούμε -και-σε τέτοιες λεπτομέρειες περί Παιδείας, περί Ελληνικού Εθνικού Πολιτισμού.

 Η διαφορά μας όμως με άλλους, είναι ότι εμείς, θα συνεχίσουμε να τις διεκδικούμε έως τελευταίας μας ανάσας.Και με κάθε Τίμημα.

Όσοι σκύψουν ή σκύβουν ήδη φοβούμενοι, ας χαμογελάσουν. 300 ευρώ είναι αυτά ματωμένα και αγιασμένα δια του σταυρού από αφορολόγητη περιουσία. Να μην είναι αχάριστοι. Εμπρός, χαμογελάστε και καλή 25η Μαρτίου.

Οίκος Ελλήνων Εθνικών - Θύρσος

Οδηγίες για όσους τις χρειάζονται 

Για τον Διανοητή Guillaume Faye που πέρασε στην Αθανασία

Για τους ελάχιστους-ακόμη- Έλληνες οι οποίοι γνωρίζουν τον Guillaume Faye, καθώς και την αξία του έργου του, έφτασε η αναπόφευκτη ώρα που από μήνες γνωρίζαμε ότι κατέφθανε.

Τη νύχτα της 7ης Μαρτίου, ο μεγάλος Γάλλος Διανοητής, πέρασε στην αιωνιότητα, ακριβώς όπως αυτός επέλεξε. Μαχόμενος και ενεργός, κυριολεκτικά έως την τελευταία στιγμή. Γνωρίζοντας ότι η επιθετική ασθένεια του δεν του άφηνε παρά ελάχιστο ακόμη χρόνο, επέλεξε να παλέψει, να αντέξει όσο γίνεται περισσότερο, απλώς και μόνον ώστε να καταφέρει να ολοκληρώσει το τελευταίο του βιβλίο, ίσως το πλέον ριζοσπαστικό από όσα είχε συγγράψει. Ενάντια στις πιθανότητες και με τον χρόνο να στερεύει αμείλικτα, τα κατάφερε. Απέδειξε ότι μπορεί πραγματικά να ζει κάποιος, και να πεθαίνει, ακριβώς όπως προέτρεπε τους ανθρώπους της Ευρώπης να κάνουν.

Στην πορεία των μικρών διαδικτυακών μας εκδόσεων, είχαμε στο παρελθόν μεταφράσει κείμενα, και είχαμε αναφερθεί σε κάθε ευκαιρία στον σημαντικό αυτόν άνθρωπο. Στις κατ'ιδίαν συναντήσεις με φίλους, στην καθημερινότητα μας, σε τυχαίες συζητήσεις, πολλοί από εμάς προέτρεπαν στο να διαβαστούν τα έξοχα κείμενα του Faye.

Στον γράφοντα του παρόντος κειμένου, που είχα την εύνοια της Τύχης να "πέσω" αρκετά νωρίς πάνω στα γραπτά του, μέσα από δημοσιεύσεις του από τα χρόνια του G.R.E.C.E.  και την ανάπτυξη της Νέας Δεξιάς, μαζί με τα κείμενα του Μεγάλου Alain de Benoist, (με τον οποίον τους χώρισαν πολλά, αλλά και αυτή η ιδεαλιστική διαμάχη υπήρξε χρήσιμη για εμάς), αποτέλεσε πραγματική αποκάλυψη ο στοχασμός του. Ήταν ίσως ο πρώτος, που από το "1998" είχε προβλέψει και προειδοποιήσει, για την μαζική οικονομική κατάρρευση του Ευρωπαϊκού Νότου, στις αρχές της δεύτερης δεκαετίας του "2000" (βλέπε το βιβλίο Archeofuturism).

Είναι δεδομένο, ότι ο Faye είχε πραγματικά ρηξικέλευθη στάση, συχνά παρεξηγήσιμη, εντέχνως "προβοκατόρικη", ώστε να μπορέσει να μιλήσει για τα ποιο δύσκολα θέματα, με τους ποιο δύσκολους συνομιλητές. 

Είχε την άνεση της έκφρασης στο δημόσιο λόγο, παθιασμένος πάντοτε, και ουσιώδης. 

Δεν μας ενδιαφέρει να πάρουμε μέρος στη συζήτηση, την ανύπαρκτη άλλωστε στην Ελλάδα για το θέμα, περί των θέσεων γύρω από μία σειρά ζητήματα που προκάλεσαν αντιδράσεις ανάμεσα σε φίλιους κύκλους. Όπως για παράδειγμα η στήριξή του στη Ρωσική κυβερνητική τακτική απέναντι στην Ουκρανία. Άλλοι συμφωνούν και άλλοι διαφωνούν. Αδιάφορο.

Δεν ψάχνουμε για "αλάθητους" Διανοητές, ούτε οποιοσδήποτε αυθεντικός Διανοητής επαίρεται ότι είναι τέτοιος. Αποστολή του είναι να τολμά να διασχίζει τα όρια του χώρου και του χρόνου, να διαβλέπει και να προτείνει πέρα από τον μέσο άνθρωπο και τη δυσβάσταχτη γκρίζα καθημερινότητά του. Μέρος της αποστολής του, είναι να συνδέει με μία γραφίδα, φαινομενικά τυχαία σημεία, σε σημάδια σε τοίχους, σε κείμενα βιβλίων, σε κουκκίδες στον χάρτη, εντός του νου των ανθρώπων.

Να δημιουργεί με ψηφίδες εικόνες του Μέλλοντος με τις σκιές του Παρελθόντος και τις ρητίνες του Παρόντος. Αναμφίβολα, ο Faye διέπρεψε σε αυτό.

Και η γραφίδα του πλέον, καθώς διέσχισε το τελευταίο στενό διάδρομο, μας χάρισε ακόμη ένα σχέδιο. Ένα σύνθημα γραμμένο για τα χρόνια της Δυστοπίας στην Ευρώπη. Μία προτροπή για τους Ελεύθερους Ανθρώπους των Εθνών. 

Τιμώντας την Άνοδο του Faye προς Ανώτερους Κόσμους, ο Οίκος μας δημοσιεύει ένα κείμενο του, το οποίο προοριζόταν να είναι το εναρκτήριο στο νέο από καιρό υποσχεθέν περιοδικό πόνημα που ετοιμάσαμε και που σύντομα θα δει το φως της δημοσιότητας. 

Και ενώ θέλαμε και ελπίζαμε να προλαβαίναμε τη γνωστή κατάληξη του Διανοητή, δεν προλάβαμε.

Παρόλα αυτά, ίσως τελικά, ακόμη και έτσι, δοθεί ακόμη περισσότερη προσοχή στο χρήσιμο για εμάς έργο του. 

Οφείλουμε πίσω από τα σχέδια των Διανοητών, ακόμη και στα πιο δυσπρόσιτα σημεία, να φωτίζουμε τις διαδρομές τους. Οι διαδρομές αυτές που άνοιξε αυτός ο Γάλλος, πρόκειται να αποτελέσουν μέρος της Μνήμης, στον Λαβύρινθο κατά την αναζήτηση του Αρχαίου Μέλλοντός μας.

Τιμή στον Guillaume Faye. 

Για τον Οίκο του Θύρσου

Ευάγγελος Κιούσης

Σε αναγνώριση και Τίμηση του Διανοητή, ο Εκδοτικός Οίκος που επί σειρά ετών εξέδιδε τα έργα του στην Αγγλική, Arktos, εξέδωσε την παρακάτω ανακοίνωση:
https://arktos.com/2019/03/08/in-memoriam-guillaume-faye/?fbclid=IwAR3vqW4Htt6KA1jhE6JtIMqeMosL2XKcpXkmNeGqXBEqVriCjaOXtNYJJPM



Some words in honour of the life and work of Guillaume Faye.
By now, it is unlikely that any reader of Arktos Journal has yet to learn of the demise yesterday, 7 March 2019, of Guillaume Faye, who succumbed after a long struggle to a far-advanced cancer.
A list of all the men influenced by Guillaume Faye’s ideas would surely compass nearly all the names of the foremost intellectual and activist leaders of the contemporary dissident Right; that is the measure of his reach, and of our loss. The news comes indeed as a heavy blow to all those who cleave to the dissident Right in our day; for desperately few are those thinkers capable of seeing simultaneously on the level of the global and the local, of the past, the present and the future, of principle and practice, and but few of these few possess the clairvoyance, the magnanimity and eloquence of a Guillaume Faye. It is as though we had all grown, at a blow, a little the more myopic, a little the blinder and blander, a little the duller and dumber – a little less bold and innovative in our vision of tomorrow, and a little less ready to confront whatever vicissitudes that same tomorrow might harbour.
Faye was a paragon of audacity, in the best tradition of that true master of audacity who was his foremost teacher; nor did he ever restrain himself even a hair’s breadth in his bravely forthright denunciation of the ills and errors he perceived pullulating around him.
It is fitting, upon the passing of a man, to celebrate the deeds and ideas of his life. I leave recollection of his deeds to those who knew him personally,  honour which I was sadly never afforded. But reflecting that in the life of any true intellectual, these two categories – deed and idea – overlap if they do not coincide, I do not believe it would be amiss if, in celebration of Faye’s life and in honour of his death, we paused to review a certain vital concept which runs as a golden thread throughout his work – one of the many idea-children he brought into this world, which are destined, as is only right, to long outlive their father. We choose our theme with care, as that which, it seems to us, is most liable to gain us access to the best spirit underlying Faye’s work – that fearless, tireless, unyielding warrior genius, which we might well hope will deign to dwell with us all for a long time coming, notwithstanding the fact that one of its favoured sons has departed us.


One of the prime characteristics of Faye’s work, which must strike the reader coming upon it for the first time, is its evident willingness to look in the face of a potential and multipolar global disaster, to analyze this possibility with a ruthless realism, to consider what future might arise out of it for good or for ill, and to do all of this without the least sign of perturbation, bland optimism or resignation.
Consider the cool candour and the almost philosophical detachment of the following remark:
History teaches us that humans do not change their civilization after deliberation, or by their own willpower, but in the wake of chaos that they themselves have provoked.1
One could easily imagine these as the words of some historian reflecting on the fall of a long-dead civilization in a remote corner of the globe, rather than the utterance of a wakeful man standing before the imminent collapse of his own. I have elsewhere noted the pivotal nature of catastrophe to Faye’s thinking, and have indicated some of the reasons for this.2 In his social analysis, Faye departs from a point of ruthless psychological realism, or a view which attempts to assess human beings, not as they could or should be, but as they are, here and now. Psychological realism in most times and places educates men to the moderation of hopes and to a conservative bridling of political optimism.3 If human beings by and large cannot be made to change, much less to improve, and if the attempt to force them do so through societal or political machinations generally leads to unforeseen, undesired and in some cases abhorrent consequences, then it is surely best to leave well enough alone, and to resist all efforts at altering the basic fundaments of society. Psychological realism trains a man to caution, moderation, and restraint.





Anyone who has read so much as a paragraph of Faye’s works will recognize the striking disparity between these adjectives and the qualities of the man whose life we are come to commemorate. Sooner than caution, Faye was a paragon of audacity, in the best tradition of that true master of audacity who was his foremost teacher; nor did he ever restrain himself even a hair’s breadth in his bravely forthright denunciation of the ills and errors he perceived pullulating around him. Faye’s insights into the limitations of the human heart and the human head, and especially the common man’s heart and head, were keen and sober; yet these very insights seemed to propel him to greater and more merciless honesty in his writing. Recognizing the impossibility of genuine revolution in our contemporary societies as they stand, Faye became yet more revolutionary. What account can we give for this?
Faye’s work itself is a school to us in the manner of a man living a candid life, clear of vulgar delusions, and utterly free of ressentiment, pettiness, cravenness and pusillanimity.
Faye did not, as we ourselves do not, live in ‘most times and places’; he lived in modern times, in a civilization which has dedicated itself for the better part of half a millennium to an essentially self-destructive ‘progressive’ regime – to the ‘improvement’ of its conditions and the expansion of its ‘rights’. Our contemporary societies are racing at breakneck pace along a railroad track which we know will end abruptly somewhere up ahead – perhaps on an open plain, perhaps on a mountain pass, perhaps on some bridge overriding an abyss. Faye intuited this coming disaster alongside of, and as a consequence of, his psychological realism. He thus found himself in a curious intellectual predicament: he could neither in good conscience attempt to change a world he knew was generally entropic and prone more to corruption than improvement, nor still less sit idly by, in the placid and ingenuous hope that patching up this or that crack in the dam will do anything to close the widening breach gaping over our heads.
What then to do, but to awaken as many of his kinsmen as he could, and to teach them – the art of swimming?
Upon this task he brought his warrior genius to bear: to prepare us all for war – not only the external war which falls upon nations and peoples, but the internal war which comes upon a man who has stumbled unawares into ambush and flames. He urged us unstintingly, we, who are alive in the fattest and most pacific of times, to train ourselves on the lean and hard discipline of the soldier. With that same genius, he transformed our greatest misfortune – namely, that there is almost nothing we can do to to stop the collapse of the world – into our greatest advantage – namely, that no better preparatory school can be found for our spirits than attempting the impossible, attempting to right a sinking ship, attempting to hold up a crumbling tower or to clean, with nothing less than an uncontrollable torrent, the reeking styes of Modernity. Faye’s work itself is a school to us – a school in mind if not moderation, a school in courage if not caution, a school in readiness if not restraint. More than anything, it is a school in the manner of Faye himself: the manner, so precious and so rare, of a man living a candid life, clear of vulgar delusions, and utterly free of ressentiment, pettiness, cravenness and pusillanimity.
Let us commend this Fayean spirit then to one another, for never shall we be the poorer for it.

Arktos Journal will be publishing an excerpt from each of Arktos’ translations of Guillaume Faye’s books, one for each of the next eight days. These excerpts can be taken by those who know Faye as homage to him, and a chance to reflect on the many things he has taught us; and for those who do not know him well, or perhaps not at all, it can be taken as an opportunity to court acquaintance with one of the founding fathers of the contemporary Right. We begin with the first Faye title published by Arktos, and indeed the first translation of any of Faye’s works into English: Archeofuturism, in that chapter dedicated to the term which forms the book’s title. The first installment of this series can be found here.
Eight titles – and with a ninth forthcoming. For Guillaume Faye’s final months on this Earth were spent in work befitting a man of his spirit: not listlessly did he pass them, nor in the grips of resignation or plaintive self-pity before that catastrophe called mortality, but rather labouring strenuously, and contrary the will and warnings of his doctors, to finish his last book with his last strength. He could have clung to his final days in this world and done all that was necessary to prolong them, and no man among us would have faulted him for it; yet with his warrior’s genius he put himself once more to the attack, set himself one more task and accomplished it, completing his final opus, Guerre Civile Raciale (Racial Civil War) before the end came. Truly it can be said that Faye’s life ended on a victory.
Faye’s last words to us are therefore destined to come, as it were, from ‘beyond the grave’ – in more senses than one. It shall be Arktos’ great pride to publish them in original English translation, as it has been our great pride to publish all of Faye’s works.
With that we take our leave of the man, consoled by the thought that in a certain but decisive sense, the man does not take his leave of us.
Sit tibi terra levis.
References
1Guillaume Faye, Convergence of Catastrophes (Arktos, 2012), p. 36.
2See my essay ‘Not Our Catastrophe’. For more on Faye’s ideas in general, the first Interregnum podcast was dedicated to a consideration of his book Why We Fight.
3 It would be well for us to consider how to attain a measured embrace of psychological realism, dearth of which in some men of the Right hinders their efforts and activities, and surfeit of which in others compels them to an unmanly hopelessness.
4Guillaume Faye, Why We Fight (Arktos, 2011), p. 27.
5Ibid., p. 28.

JOHN BRUCE LEONARD