Δογματισμοί.

Πάσχουμε από ακαμψία σκέψης.
Ατομικά, συλλογικά.
Είμαστε αμετακίνητοι και ως εκ τούτου στατικοί.
Η Σκέψη, ακυρώνεται στην ουσία της υπόστασής της. Δηλαδή, να είναι ελεύθερη και να αναλύει, να οραματίζεται, να εμπλουτίζει τη συνείδησή μας, αλλά και το συναίσθημά μας.
Δεν μοιάζει πλέον με Σκέψη αλλά με μία απαράλλαχτη και ομοιογενή αφίσα σε ένα γκρίζο τοίχο, με ένα μήνυμα που είναι κοινό αλλά όχι αυτόνομο και σίγουρα όχι συζητήσιμο στο βαθμό που να αυτοαμφισβητηθεί αν αυτό είναι Αναγκαίο και προκύπτει από Λογική ανάλυση.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η πολιτική και οι πολιτικοί.
Κανείς δεν είναι έτοιμος να ακούσει ένα Ηγέτη ή έναν «ηγέτη» να πει: «άλλαξα γνώμη».
Κανείς πολιτικός δεν είναι σε θέση να σκεφθεί καν κατά αυτό τον τρόπο.
Οι θέσεις των πολιτικών, ανεξάρτητα από το πώς ρέει η καθημερινότητα, επιβάλει ο κόσμος να είναι σε μία αναμφισβήτητη σταθερά. Ακόμη και όταν οι λύσεις είναι προφανείς, όποιος τις ισχυριστεί, μεταβάλλεται σε «προδότη», «πουλημένο», «ευκαιριακό», ίσως και «επικίνδυνο και ακραίο» αν αυτό ικανοποιεί το κοινό περί δογματικής αίσθημα.
Η αγάπη, η σοκολάτα, η γνώμη, η επιθυμία, η άποψη, όλα πρέπει να είναι πάντα ίδια, σταθερά και απαράλλακτα. Και αυτό γιατί δεν είμαστε έτοιμοι να μετακινηθούμε και να Φιλοσοφήσουμε. Να αφουγκραστούμε τη Στιγμή και τις Ανάγκες της.
Δεν είμαστε έτοιμοι να αλλάζουμε, δεν είμαστε άρα έτοιμοι να μπορέσουμε να  Οραματιστούμε και να υψώσουμε στον κόσμο του Ιδεατού καμία καίρια αλλαγή.
Ίσως μόνον κρύφιες επιθυμίες, που καταπιεζόμενες για να μην αναλυθούν, να μη βρουν ποτέ το χώρο στη Λογική, μεταμορφώνονται σε άλογα τέρατα που μας κατασπαράζουν πότε ως βίτσια, πότε ως φανατική ιδεοληψία, πότε ως εφιάλτες, πολλές φορές ως ο καλύτερος λόγος να αυτοκτονήσουμε.
Είναι αυτός ο μηχανισμός, η Μητέρα και ο Πατέρας των ψυχολογικών προβλημάτων και των θρησκειών του μονοθεϊσμού. Η αιτία που άναβε τις πυρές που έκαψαν «μάγισσες»,
ο πραγματικός λόγος που μπορεί να κάνει τους μουσουλμάνους να νιώσουν..απειλή από καρικατούρες σε μία εφημερίδα με τον Μοχάμεντ.
Είναι ο λόγος επίσης που μία κοινωνία δεν μπορεί να καταλάβει το γιατί πραγματικά μία πολυπολιτισμική κοινωνία δεν πρέπει όντως να επιτρέψουμε να υπάρξει.
Δεν πρέπει όντως να αφήσουμε να μας επιβάλουν μία τέτοια κοινωνία, γιατί ο μόνος τρόπος που θα μπορέσουν να τον επιβάλουν, θα είναι αφύσικος. Δηλαδή συντρίβοντας τη διαφορετικότητα και την Ανεξαρτησία των Εθνών, κάτω από μία ομοιογενή  μάζα δίχως διαφορετικές Προοπτικές, Ιδέες, προτάσεις ζωής, Ήθη και Έθιμα και κυρίως Ιστορίας και το δικαίωμα αυτών των Εθνών να τη γνωρίζουν.
Δίχως να αφήνουν έτσι το δικαίωμα της Ιστορίας να αποτελεί έναν ικανοποιητικό λόγο για να θέλεις να ομοιάσεις τους δίκαιους κατά την Ιστορική αναγκαιότητα του Τόπου σου και των Εθών της Πατριάς σου. Από Έλληνας, χριστιανός, από χριστιανός σε προλετάριο, από προλετάριο σε «αγανακτισμένος» από «αγανακτισμένος» σε άνεργο και από εκεί στη γραμμή των δούλων.
Είμαστε γεννημένοι για να διαφέρουμε, για να μετακινούμαστε αν αυτό είναι ωφέλιμο, να προσφέρουμε Αλληλεγγύη σε αυτούς που ομοιάζουμε αλλά και να Υπερασπιζόμαστε αυτό το ίδιο το δικαίωμα μας να επιλέγουμε εμείς για εμάς.
Και να αμυνόμαστε στην επιβολή των πλέον πάντα απρόσωπων επικυρίαρχων.
Όταν θα καταλάβουμε ότι οι «τραπεζίτες», οι «οικονομολόγοι» και οι «ελίτ» έχουν σάρκα και οστά, έχουν όνομα, κοιμούνται σε κρεβάτι και όχι σε αίθουσες διασκέψεων, τελικά πεθαίνουν και το σώμα τους επιστρέφει στα τέσσερα στοιχεία όπως και τον υπολοίπων, τότε θα καταλάβουμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε γνώμη και να αισθανθούμε αρκούντως Ισχυροί για να τους αντισταθούμε ατομικά, συλλογικά και δίχως την επιβολή του φόβου ενός ηλίθιου δογματισμού εξουσίας..