Τα προνόμια του Παγανισμού

Ένα χαρακτηριστικό της τρέχουσας επικαιρότητας , είναι ότι μπορεί να εγκλωβίζει στο
δυναμικό της ισχύς των γεγονότων που την αποτελούν, όλη τη προσοχή και την ενέργεια των ανθρώπων που τη βιώνουν.
Αυτό, συμβαίνει κυρίως από την αδυναμία των περισσοτέρων να ζουν ταυτοχρόνως σε όλες τις θέσεις της κυκλικής ροή του χρόνου και των εμπειριών που ανήκουν στα άπειρα σημεία του.
Συναισθανόμενοι το χρόνο ως γραμμικό, οι συνάνθρωποί μας, αντιλαμβάνονται μόνο ένα σημείο κάθε φορά, αυτό που νομίζουν ότι βρίσκονται τη δεδομένη στιγμή, άρα αναγκαστικά απομακρύνουν  τη διάνοιά τους τόσο από το «παρελθόν» τους (προσωπικό ή συλλογικό) όσο διατηρούν και μία αδιασάλευτη απόσταση από το «μέλλον» που πάντα παραμένει μακριά και μπροστά τους, καθιστώντας εαυτούς ανίσχυρους ώστε  να προετοιμαστούν ικανοποιητικά για κάτι που έχει σχεδόν ίση απόσταση από αυτούς όσο και το «παρελθόν» τους.
Όσο η απόσταση από το «παρελθόν» μεγαλώνει, τόσο μεγαλώνει και η αδυναμία επαφής των ανθρώπων με ότι τους ανάθρεψε, τους μετέφερε, αλλά και τους όπλισε κοινωνικά και πνευματικά ως σύνολο ή μονάδες. Αυτό που με μία λέξη αποκαλούμε Μνήμη, και τη δυνατότητα ανάκλησης των εφοδίων της Ανάμνηση.
Στο στατικό σημείο της γραμμικής θεώρησης του χρόνου, το μόνο που μπορεί να κάνει ο δυστυχής άνθρωπος, είναι να επινοεί εξ’ ανάγκης μέσω της τεχνολογίας και τεχνοκρατικά τρόπους οι οποίοι του δίνουν την απαραίτητη ώθηση να τα βγάλει πέρα, αλλά και πάλι μόνον για να χρειαστεί στο αμέσως επόμενο σημείο να επινοήσει καινούργιους, και αυτό συνεχίζεται αδιάκοπα, εξαντλώντας ακόμη και τη πνευματικότητα από τις καίριες σχέσεις που ορίζουν τους κοινωνικούς πυλώνες του. Η σχέση ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας, ανάμεσα σε φίλους, το καθεστώς δικαίου που αναζητείται στις επιμέρους επαφές όπως οι εργασιακές παραδείγματος χάρη, μεταβάλλονται διαρκώς σε μία ανταγωνιστική μάχη για τη καλύτερη θέση στο γραμμικό χρόνο, αφήνοντας έτσι κάθε άνθρωπο να βιώνει την έννοια του ξεχωριστού ατόμου σε αντιδιαστολή από την ισχυρότερη έννοια του Συνόλου, του Αρχέτυπου της Αγέλης.
Αυτός ο μηχανισμός λειτουργίας, απόλυτα  κατανοητός από όσους ανώνυμους κυρίως, ονειρεύονται τη παγκοσμιοποίηση ως ένα κατώτερο μεσσιανικό εφιάλτη μιας και εξισώνουν εαυτούς ως θεούς κατά ένα φροϋδικό τρόπο, τίθεται σε λειτουργία σε κάθε ευκαιρία για να απομονώσει τους ανθρώπους και να τους εξαντλήσει.
Το κλειδί που θέτει το μηχανισμό αυτό σε λειτουργία, είναι η στέρηση της δυνατότητας των ανθρώπων να μπορούν να ζήσουν με τους Προγόνους τους μέσα από τη Συνολική Εμπειρία της Φυλής τους.
Ακόμη χειρότερα, φροντίζουν να ντυθεί η έννοια της Φυλής, με τα ίδια χαρακτηριστικά που έχει το απομονωμένο άτομο στη χρονική γραμμικότητα που αισθάνεται.
Έτσι για τον σύγχρονο «στατικό» άνθρωπο, η έννοια της Φυλής είναι μάλλον ανίερη (ή τουλάχιστο ακάθαρτη) καθώς την αντιλαμβάνεται ως εμπόδιο που τον περιορίζει σε ένα «παρελθόν» που δεν μπορεί να δει πλέον καθαρά πόσο μάλλον να το βιώσει. Ή ακόμη χειρότερα από την μη ικανότητά του να συζεί, η Φυλή ορίζει μόνο μία γενεσιουργό αιτία πολέμου και ανείπωτης μαζικής φρίκης που αυτός φέρει, αφού η Φυλή δεν μπορεί σύμφωνα με τη νοσηρή αυτή αντίληψη  παρά μόνον να διαβιώνει ως αναγκαστικά αντίπαλη μίας άλλης και ποτέ συζυγική μέσα σε ένα κοινό πολιτισμικό Οίκο ,όπως είναι ο Ευρωπαϊκός για παράδειγμα. Κατά προέκταση, στην θετικότερη όψη, ο Οίκος , δεν βλέπει έναν άλλον Οίκο ως αντίπαλο, αλλά μόνον ως συζυγικό απέναντι σε μία ευρύτερη Πόλη, κλπ.
Ο απομονωτισμός αυτός όμως για να συγκρατήσει τις κατά φύση κοινωνικές τάσεις του ανθρώπου, χρειάζεται και κάτι ακόμη . Και αυτό το βρίσκει στη μεταφυσική, και στη διαστροφή της ιερότητας της Ζωής. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, ο άνθρωπος παύει να αποτελεί οριστικά και με μεταφυσική σφραγίδα, μέρος του συνόλου, και στέκει μόνος του, προσδοκώντας μία αιώνια, άσχημη (δίχως σχήμα), απροσδιόριστη, και άτοπη ζωή μετά θάνατον η οποία φέρει χαρακτηριστικά
φαντασίωσης περισσότερο, και σίγουρα απέχει από το τι παρατηρεί κανείς στο μακρόκοσμο του Σύμπαντος. Η ίδια η σχέση του με το Θάνατο, παύει να είναι απτή. Ο Θάνατος από μία αναγκαιότητα, μετασχηματίζεται σε δικαστήριο, και οι νόμοι του έχουν οριστεί από θνητούς, με κριτήρια που το Θείο θα φάνταζε αστείο αν το έπραττε έτσι.
Κάθε κλάδος της υπόστασης του σύγχρονου ανθρώπου, τον διατηρεί σε μία απομόνωση από κάθε φυσική εξέλιξη, και εν κατακλείδι από τη Μνήμη που διατηρεί μέσα του καθώς δεν θυμάται ότι ως προερχόμενος από άλλους ανθρώπους φέρει αναγκαστικά το άθροισμα των δικών τους ζωών, και όχι μόνον αυτό. Ενώ θα έπρεπε να είναι σε τροχιά εκπλήρωσης των επιδιώξεών τους και στο ορισμό της επόμενης στροφής στη σπείρα του ενιαυτού, αντιθέτως μένει νοσηρά προσκολλημένος σε μία φαντασίωση κάποιου παρελθόντος ή μέρος αυτού, ανάλογα με τις ορέξεις των χειριστών της κοινωνίας και τις εικόνες που ποτίζουν τις νόες των υπολοίπων ανθρώπων, και στέκει φοβικά απέναντι σε ένα μέλλον που νομοτελειακά πρέπει να είναι χειρότερο από το παρόν, για να μπορέσει να εκπληρωθεί και η άλλη νοσηρή φαντασίωση, του μέλλοντος χρόνου αυτή τη φορά, δηλαδή του «τέλους» του κόσμου.
Συνοψίζοντας τα παραπάνω, είναι αντιληπτό,  ότι διαστρεβλώνοντας απλώς και μόνον τις έννοιες «τότε», «τώρα» και τον «μέλλοντα», μπορεί κάποιος να επιτύχει τη διάλυση της κοινωνικής και πολιτισμικής οντότητας ενός συνόλου, ενός Έθνους.

Το Έθνος στη πραγματικότητα, δεν έχει να επιλέξει ανάμεσα σε ιστορικές περιόδους που θα ήθελε να έχει και αυτές που συμπεριφέρεται σαν να ήθελε να μην υπάρχουν.
Αναγκαστικά πρέπει και οφείλει να ζει κάθε στιγμή το σύνολο των περιόδων με όποιες αλλαγές τυχόν συντελέστηκαν. Αυτός είναι και ο λόγος για την τήρηση ετήσιων (δηλαδή κυκλικών ) εορτασμών και εκδηλώσεων για σημαντικά γεγονότα - ορόσημα που αποτελούν εξελικτικό κόμβο στην ιστορική διαδρομή του.

Η κυκλικότητα της Μνήμης, δεν είναι αυθαίρετη έννοια στα μυαλά των ανθρώπων, αλλά αποτελεί προϊόν της παρατήρησης  του φυσικού κόσμου και της εξέλιξης που συντελείται σε κάθε μορφή ζωής στο πλανήτη αλλά και σε κάθε φυσικό γεγονός, όπως οι εποχές. Ακόμη και το αποτέλεσμα των αγροτικών εργασιών των κοινοτήτων. Οι Μηχανισμοί του Νόμου είναι πάντα απαράλλακτοι αλλά ταυτόχρονα είναι η Εγγύηση για τη διαφορετικότητα κάθε αποτελέσματος με βάση το πώς συντελέστηκε και κάθε είδος ανθρώπινης επενέργειας που το παρήγαγε αυτό.  

Αποτελεί ένα αληθές Προνόμιο των Τέκνων της Παράδοσης, να μπορούν με όχημα τη Μνήμη, να ζουν σε κάθε εποχή, σύμφωνα με τις ανάγκες που επικρατούν κάθε στιγμή, αλλά όχι αποκομμένα από τις ωφέλειες της διαρκούς διαβίωσης σε όλες τις εποχές, τους Ενιαυτούς του Κοινού Συνόλου.
Η Μνήμη μας, δεν αποκόπτει κατά το δοκούν τμήματα βάση του τι αρέσει και τι όχι, αλλά αντιμετωπίζει το Σύνολο, το Άθροισμα όλων των Εποχών ως μία κινητήριο δύναμη που μας κρατά ζωντανούς και στο Τώρα και απλώς γονιμοποιείται με την Κάθε Στιγμή εν κινήσει τεκνοποιώντας έναν ακόμη δρόμο στον  Προορισμό  προς το Αύριο, αλλά και πάλι δίχως το άγχος της αβεβαιότητας και του απρόβλεπτου που αυτό πάντα και φυσιολογικά εμπεριέχει.
Δεν είναι παράδοξο ότι μας αντιμετωπίζουν οι σύγχρονοι συμπολίτες μας ως «περίεργους». Γιατί στα μάτια τους όντως είμαστε. Φορτισμένοι ενεργειακά πολύ παραπάνω από τον μέσο άνθρωπο με Μνήμες και Επίγνωση, η γλώσσα μας πολλές φορές είναι δυσνόητη, ακόμη και ακατανόητη. Οι δε προσδοκίες μας ξεπερνώντας τα στενά όρια του περιορισμένου παρελθόντος και του φοβικού μέλλοντος, ακούγονται ως Ουτοπικές όταν εκφράζονται.
Η Ιερότητα, οι Θρησκευτικές μας Αντιλήψεις, δεν γίνεται να ξεφεύγουν από αυτό το κανόνα.
Καλούμε τον Άνθρωπο να κοιτάξει γύρω του, πάνω από αυτόν και μέσα του, αλλά και πιο μετά, στο επέκεινα, μετά από το βραχύβιο πέρασμα του θνητού σώματός του , και να αντιληφθεί  την Ολότητα ενός Κόσμου που δεν επιζητεί κάποιο οριστικό τέλος, αλλά μια Εξέλιξη προς το Ανώτερο.  Ένα Ανώτερο δίχως το άγχος της Υπεροχής και της επιβράβευσης ενός ανταλλάγματος. Αλλά ως φυσική πορεία του όντος που αναζητεί τη Σοφία, γνωρίζοντας ότι η ουσία του, τα υλικά του, είναι από την ίδια Ουσία των Αθανάτων που Ορίζουν Την Τάξη στο Σύμπαν.
Προνόμιό μας επίσης είναι η επίγνωση της συγγένειας με τα υπόλοιπα πλάσματα σε αυτόν τον πλανήτη, και ο σεβασμός που οφείλουμε και επιζητούμε να επιδεικνύουμε προς αυτά.
Στερούμε από τον εαυτό μας τη παγίδα του «κυρίαρχου» και του προσφέρουμε την ποικιλότητα και τις ανάγκες που αυτή εξυπηρετεί.
Ο άνθρωπος-μοναξιά, τρώει ακατάπαυστα τις σάρκες των υπολοίπων όντων, και ταυτόχρονα ροκανίζει το κλαδί από το οποίο έχει ανθίσει, μερικές φορές ανησυχώντας μήπως το κάνει υπερβολικά γρήγορα, αλλά μέχρι αυτού του σημείου.
Ο μη Παραδοσιακός άνθρωπος, είναι μία τραγική φιγούρα. Καταφέρνει με την ίδια άνεση να ξεφύγει από τα σύνορα του πλανήτη, και την ίδια στιγμή, έχει ορδές ανέργων που τρώνε στα σκουπίδια για να διατηρήσει ένα καθεστώς τάξεων, εκλογικεύοντας τη πράξη του αυτή ακόμη και ως «θέλημα του θείου».
Ο μη Παραδοσιακός άνθρωπος, για να δημιουργήσει κάτι εξαντλεί και εξαντλείται.
Και εν τέλει, οι προσδοκίες του τερματίζονται σε περίπτωση διακοπής του ηλεκτρικού ρεύματος, μιας και είναι δέσμιος των ίδιων του των δημιουργημάτων..πια.
 Ο Σύγχρονος Άνθρωπος φοβάται. Το πιο θλιβερό είναι, ότι ο φόβος, είναι το αναγκαίο συστατικό της δομής των κοινωνιών που δημιούργησε και ο φράκτης που τον εμποδίζει απλώς να στρέψει τον εαυτό του σε 180 μοίρες στροφή και να αντιληφθεί την Κυκλικότητα η οποία τον περιβάλλει και που εντός της κινούνται οι Αιώνες και οι Εποχές.
Και έως ότου να το κάνει, η μόνη κυκλικότητα την οποία θα αντιλαμβάνεται, θα είναι αυτή της δίνης που θα τον καταπίνει.