Όσοι μισούν το Δέντρο της Ζωής.

Όσοι απαιτούν ή ανακοινώνουν μία «επιστροφή στις ρίζες», απλώς αδυνατούν να προχωρήσουν μπροστά. Αδυνατούν να ζήσουν.
Αντιμετωπίζουν αυτό που αποκαλούν και αναγνωρίζουν ως «ρίζες», ως μία κρυψώνα. Θέλουν να εισχωρήσουν με κάποιο τερατώδη τρόπο σε μία μήτρα που δεν χωράνε να μπουν και θα ήταν τραγικά αφύσικο να μπορούσαν. Πώς γίνεται να επιστρέφει στη σωματική μήτρα ένας ενήλικας άνθρωπος; Φοβισμένος, βρώμικος και κατατρομαγμένος.
Είναι μία επιθυμία θανάτου. Ένα κάλεσμα αυτοκτονίας του πνεύματος.
Είναι μία παραδοχή απόλυτης και κάθετης ήττας. Μία ήττα που απαρνούνται κάθε ευθύνη οι ίδιοι που αποτελούν αν όχι μόνον τους φυσικούς υπαίτιους, τουλάχιστον τους βασικούς συνενόχους και μετόχους της.
Είναι η βεβαία άρνηση του χωροχρόνου. Του εδώ και τώρα, του αύριο που αναπόφευκτα έρχεται και αυτοί είναι όχι απλώς απροετοίμαστοι για αυτό αλλά και αφύλακτοι από τις ίδιες τους τις επιλογές. Αλλά είναι και η παραποιημένη εικόνα ενός «τότε».
Όσοι είναι άρρωστοι στη ψυχή και ταυτόχρονα ψυχορραγούν, συχνά επιθυμούν – από φόβο για το αναπόφευκτο- να συμπαρασύρουν και άλλους μαζί τους. Έτσι, το ψυχορράγημά τους, μπορεί ακόμη και να αποκτήσει σωτηριολογικό χαρακτήρα, μαρτυρικό, ακόμη και ιδεολογικό.
 Κάθε άρρωστος στη ψυχή, ζει μία εποχή που στο διασαλευμένο νου του, αποτελεί τη φαντασίωση της  «χρυσής εποχής». Είναι η στιγμή αυτή που μεσουράνησε η αρρώστια και κανείς δεν μπορούσε να του αντισταθεί καθώς ξεσπούσε βίαια τρανταζόμενος και παραληρώντας, συγκλονίζοντας το σώμα και τους γύρω του.
Ο χριστιανικός μονοθεισμός, έζησε αυτή την εποχή του όταν οι Παγανιστές δεν γνωρίζαμε από την μαύρη ασθένεια του νου και της ψυχής. Ο άρρωστος και μανιακός ήταν αδύνατον να συγκρατηθεί καθώς ξέσπαγε πάνω στον τότε κόσμο. Ολόκληρες κοινωνίες βυθίστηκαν έτσι στη βία και το σκοτάδι ανοίγοντας το δρόμο στη παράνοια όχι μόνον του μεσαίωνα αλλά και κάθε άλλου ολοκληρωτισμού που γεννήθηκε ύστερα. Τώρα είναι η σειρά του Ισλαμικού αρρώστου κοπαδιού.
 Κάθε άρρωστος στο νου, έχει μία πρόφαση δικαιολογίας τόσο για τις πράξεις του, όσο και έναν διαρκώς άπιαστο σκοπό που αποτελεί πάντοτε το ουτοπικό του άλλοθι. Ένας σκοπός που οδηγεί αναπόφευκτα στη νέκρωση και στον οριστικό θάνατο. Πνευματικό και τελικά σωματικό.  Μία θανάτωση που η ανθρωπότητα διατάζεται να υποστεί, πάντα για το δικό της καλό, και πάντα με τις ευλογίες του δικτάτορα της ερήμου.
Η έκκληση των ηττημένων για «επιστροφή στις ρίζες»,  ξεγελάει με τον δήθεν αγαθό ρομαντισμό και την πρόφαση ποιότητας, αλλά αποτελεί απλώς τη δήλωση της άγνοιας της ολότητας του «δέντρου». Του συνολικού Οργανισμού και των λειτουργιών που τον διέπουν. Των κανόνων της Ζωής.

Είμαστε Παγανιστές. Είμαστε ταυτόχρονα στις Ρίζες μας, είμαστε ταυτόχρονα σε κάθε σημείο. Στο τότε, στο εδώ και στο αύριο.  Δεν διακόψαμε ποτέ τη διαδοχή από τις Μητέρες μας και τους Πατέρες μας στους απογόνους τους. Δεν επιθυμούσαμε ποτέ τη ταρίχευση μίας ιδέας και την ιδεοψυχαναγκαστική προσκόλληση μας σε αυτή.
Η  Μνήμη μας, μπορεί μόνον να εμπλουτίζεται και όχι να διασπάται σε τμήματα ή να προκαλούμε αυτοαμνησία μόνον και μόνον για να ικανοποιήσουμε κάποιο άρρωστο βίτσιο.

Τα σώματά μας είναι άρρηκτα δεμένα με τη Μεγάλη Μητέρα Γη και σε Αυτήν θα επιστρέψουμε τα φθαρτά μας σώματα όταν πρέπει. Οι Ψυχές μας οδηγούνται φυσιολογικά προς τους Θεούς του Αιθέρα , τα Πνεύματά μας διαχέονται σε κάθε ενδιάμεσο σημείο εργαζόμενα ως οφείλουν στον κόσμο μας.
Δεν καλούμε σε καμία επιστροφή στις ρίζες, αλλά σε επίγνωση της ολότητάς μας. Σε αυτογνωσία.  
                                              Είμαστε κάθε στιγμή ολόκληροι. Είμαστε Παγανιστές.