Tη Χρεοκοπία μη τη κλαις

Όσο περνάνε οι μέρες, και η οικονομική μέγγενη σφίγγει όλο και περισσότερο γύρω από την Ευρώπη, και όχι μόνον στο Νότο της, τα blogs και γενικά όλα τα ελληνικά προφίλ των κοινωνικών μέσων δικτύωσης καταγράφουν τη ψυχική κατάσταση αλλά και το επίπεδο σκέψης των πολιτών ή και των «πολιτών» που τους πνίγει το δίκιο ή « τους πνίγει το δίκιο επειδή πνίγει και τους άλλους».
Ανάμεσα σε πολλά που μπορεί να παρατηρήσει κάποιος ψυχραιμότερος, είναι και η τάση της απόλυτης πλειοψηφίας να βρίζει και να ξεσπάει απέναντι στους Γερμανούς. Σε όλους τους Γερμανούς συλλήβδην.  Κάποιοι άλλοι, λιγότεροι, συμπεριλαμβάνουν τους Άγγλους, τους Αμερικανούς, τους Εβραίους (all time classic και αυτοί) και γενικά όποιο ισχυρό κράτος χρησιμοποιεί την ισχύ του για να επιβάλλει τα συμφέροντά του, αν και μάλλον θα έπρεπε επιτέλους να εννοήσουμε ότι είναι οι τράπεζες και οι επιχειρηματίες των κρατών αυτών που το κάνουν με μαριονέτες τις κυβερνήσεις.
Όπως και στα σκυλαδικολαικοπόπ «άσματα» που τόσο λατρεύει ο μέσος «πολίτης», που η αυτομαστίγωση, η αυτολύπηση, η «καψούρα» και γενικά όλη η μαζοχιστική γκάμα κυριαρχεί, έτσι και στη πολιτική πραγματικότητα, ένας ολόκληρος λαός, προτιμά να βρίσκει δικαιολογία ότι «μας ψεκάζουν» ή «βράζουμε, ακόμη δεν έχουμε φουσκώσει, αλλά θα φουσκώσουμε που θα πάει», και λοιπές άλλες καναπεδάτες δικαιολογίες για να μη σηκωθεί και να κάνει αυτό που κάποτε ήξερε να κάνει.
Το 2007 που καιγόντουσαν τα δάση της Αττικής,  έξωθεν της Βουλής είχε πλημμυρήσει χιλιάδες κόσμου οι οποίοι ήταν έτοιμοι να λυντσάρουν κυριολεκτικά όποιον βουλευτή τολμούσε να ξεμυτίσει, ενώ ανήμερα της 25^ης Μαρτίου (καθόλου τυχαία σημειολογία)  που η Κύπρος στήθηκε στο τοίχο, η Αθήνα γέμιζε τις καφετέριές της και το προηγούμενο βράδυ τα ακόμη ανοιχτά σκυλάδικά της.


Η εύκολη λύση λοιπόν, να βρίσουμε τους «άλλους» και να γράφουμε στα δίκτυα περί «επικείμενου 3^ου Παγκόσμιου πολέμου» αφού και ο βλοσυρός πεοσφριγιλός διοπτροφόρος Όλι Ρεν είπε ότι «υπάρχει κίνδυνος συρράξεων στην Ευρώπη».
|

Αλήθεια, πόσοι έκαναν τον κόπο να συνομιλήσουν τελευταία με άλλους Ευρωπαίους από άλλες χώρες ; Πόσοι έκαναν τον κόπο να σκεφθούν λίγο παραπάνω από τους τίτλους των εφημερίδων ή τις κραυγές του ΤράγκαΝΔ και σία; Πόσοι θέλησαν να σταματήσουν να είναι δέσμιοι του Πρεντεντέριου και Μπάμπιου σκεπτικού;
Με πόση ευκολία είναι όλοι έτοιμοι να ναζιστηκοποιήσουν τη Γερμανία; Να αγιοποιήσουν τη Ρωσία ή να αδελφοποιηθούν ( στη μπλογκόσφαιρα εννοείται),  με όποια άλλη χώρα καθυποτάσσεται  (επειδή μοιάζει και αυτή θύμα άρα θα κλαίμε μαζί) αυτή τη στιγμή στους τραπεζίτες και σε κάθε είδους καπιταλιστόσκυλο;
Η Γερμανία έχει Μέρκελ, αλλά και η Ιταλία Μπερλουσκόνι. Έχει κανείς αμφιβολία ότι αν ο Γερο – Μπέρλι μπορούσε δε θα έκανε την Ελλάδα, ή όποια άλλη χώρα, ένα τεράστιο μπούνκα-μπούνκα πάρτυ με αυτόν ως τελευταίο βαγόνι στο σεξοτρενάκι του;
Είναι άρα όλοι οι Ιταλοί έτοιμοι να καταπιούν όλο το βιάγκρα του κόσμου και να μας ριχτούν στα οπίσθια;
Για να μη κουράζω τον όποιον τυχόν αναγνώστη, μάλλον καταλαβαίνει κανείς το γελοίο του σκεπτικού και φυσικά τον ξεφτισμένο σωβινισμό  τύπου κίτρινης φυλλάδας.

Υπάρχει λοιπόν και μία άλλη οδό σκέψης.  Κανένας πραγματικός Ευρωπαίος, συνειδητοποιημένος της Κοινής Γης και των Συγγενικών Πολιτισμών δεν έχει να χωρίσει τίποτε με έναν άλλο από οποιαδήποτε Ευρωπαϊκή χώρα. Έχουμε όμως να χωρίσουμε , ή μάλλον να αντιπαρατεθούμε στα ίσια με τους ανεξαρτήτως εθνικότητας καπιταληστές  και δημοκράτες των δημοκρατιών της μερσεντές και των λαμέ κουστουμιών. Τους υπερόπτες διορισμένους επιτρόπους της κατά ευφημισμό μόνον «Ευρωπαϊκής Ένωσης», τους υπηρέτες δημοσιογράφους, τους αφιονισμένους υποτακτικούς τους και κάθε άλλο τρωκτικό που θα χαρεί να τραφεί με τα πτώματά μας.

Ο Πολιτισμός των Γερμανικών λαών, ναι για όσους κλωτσάνε αν έχουν και οι Γερμανοί Πολιτισμό, ο Εθνικός Πολιτισμός τους γιατί δεν είναι ανάγκη να κατασκευάσουν και αυτοί Παρθενώνα, (αλλά μη χαίρονται με κακία οι «πολίτες» αυτής της χώρας, ούτε αυτοί φτιάχνουν πια..), οι Εθνικοί Πολιτισμοί των Σλάβων, των Κελτών, των λαών της Βαλτικής, είναι η Λόγχη που μπορεί να διαπεράσει τα πλευρά αυτού του χρηματοπιστωτικού θηρίου.
Και είναι μονόδρομος να το κάνει!
                                               

Τώρα λοιπόν που ο σοσιαλισμός εγκατέλειψε με ελαφρά πηδηματάκια, φορώντας όμως παπουτσάκια prada, και οι λοιπές πολιτικές δυνάμεις της Ευρώπης μοιάζουν με τους 7 ευνουχισμένους νάνους που κοιτάζουν την σε κώμα Χιονάτη με το μήλο στο στόμα, τώρα είναι το Έδαφος της Ευρώπης μας έτοιμο , ώστε να γεμίσει με τους Σπόρους του Εθνισμού, η δε Σοδειά του να είναι η πραγματική Ένωση των Εθνών μας.
 Ο Γερο-Μπέρλι, η Μέρκελ, ο σαδιστής Ρομπάι, η εν Ελλάδι κυβερνητική καταστροφοτρόικα, ακόμη και αυτός ο Σιδηρόπεος Όλι Ρεν, είναι τόσο δυνατοί όσο οι δικαιολογίες μας να μην αποφασίσουμε να σηκώσουμε κεφάλι.
 Και κανένας μας δεν φαντάζομαι ότι θέλει να είναι σκυμμένος μπροστά στον Γερο Μπέρλι..

Ευχές για την Εαρινή Ισημερία

Ο Οίκος του Θύρσου εύχεται σε όλες τις Αδερφές 

και όλους τους Αδελφούς για την Εαρινή Ισημερία,

Είθε οι Θεοί και οι Θέαινες απλόχερα να μας χαρίζουν τα Αγαθά και τις Ευλογίες τους! 

7 Θέσεις για τον Ελληνισμό από τον Οίκο του Θύρσου

http://www.thyrsos.gr/thesisgr.html

Παραδοθείτε! Τα καλαμάκια του φραπέ μας είναι τόσα πολλά που θα κρύψουν τον Ήλιο...

Δελφοί, Οκτώβριος 1894.
Φέρνοντας την Αυθεντική Ελλάδα στο Φως

Πριν πολλά χρόνια, όταν το ελλαδικό κράτος ήταν αρκετά νεαρό σε ηλικία και αναζητούσε διακαώς να πείσει τις ξένες δυνάμεις (αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό) ότι είχε την ιδιοκτησία του Ελληνικού Εθνικού Πολιτισμού, κάθε σπάραγμα που είχε κρύψει η Μητέρα Γη στα σπλάχνα της ερχόταν ως «τρόπαιο» στην επιφάνεια και αποτελούσε άλλον έναν λόγο για να του επιτραπεί αυτού του νεόκοπου κράτους, να πάρει την κοινωνία και να τη σπρώξει λίγο ποιο μακριά από τη μιζέρια και την αυτολύπηση της ανατολής.
Κάθε κομμάτι της ακρωτηριασμένης Εθνικής Παράδοσης που αναδυόταν, από τη μία πλευρά φανέρωνε πόση παρακμή είχε περάσει πάνω από αυτό το τόπο, και από μία άλλη όψη έδινε μία ακόμη ευκαιρία στους ανθρώπους αυτού του τόπου να κερδίσουν τους χαμένους αιώνες με ένα απότομο πέταγμα που προκαλούσε συστολή της Ιστορίας.
Σήμερα, ο αχάριστος ραγιάς που κοιμήθηκε αλλά δεν έφυγε τελικά τότε, γράφει στα παλιότερα των υποδημάτων του τους πρότερους ναυαγοσώστες του που τον έβγαλαν από το βούρκο με τα πιθηκοειδή πρόσωπα, τα πρόσωπα αυτά που δημιουργούνται από την αμορφωσιά, ξύνοντας του και ομορφαίνοντας του λίγο τα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Σήμερα προτιμά οτιδήποτε άλλο από το να ασχοληθεί ξανά με «μάρμαρα» και «πέτρες».
Κάποιοι παντελώς ηλίθιοι αν όχι και διαταραγμένοι σε επικίνδυνο βαθμό, στρέφουν τα βέλη τους και τη προσοχή τους στο να καταδικάζουν με τους χειρότερους των χαρακτηρισμών, είτε τον Εθνικό Πολιτισμό (με εξαίρεση τα χρήσιμα κοπτοραμμένα για αυτούς τμήματά του)  είτε επιτίθενται και βρίζουν φωναχτά δημιουργώντας αντίλαλο μέσα από τη λεκάνη που κολυμπάνε λίγο πριν το ιστορικό τράβηγμα του καζανακίου - που δεν τη γλιτώνουν, θα τους συμβεί,-  εκτός του «επικίνδυνου» ειδωλολατρικού κόσμου, επιπροσθέτως βρίζουν και όλους εμάς που τον ενστερνιζόμαστε.
Κάπως έτσι τα συλλογιζόμουν το βράδυ του Σαββάτου μετά το πέρας μιας συναυλίας που παραβρεθήκαμε Φίλοι αγαπημένοι, όλοι Εθνικοί. Και μου ήλθαν αυτές οι σκέψεις στο μυαλό, από τη γεμάτη τρόμο αντίδραση ενός τύπου όταν είδε το πανό που είχαμε αναρτήσει όλη τη βραδιά.
Αυτό το πανό συγκεκριμένα:

Ευτυχώς, σε μια γενικά αρκετά υγιή κοινότητα  όπως είναι αυτή της metal μουσικής, ο τρομαγμένος ήταν μία ανατριχιαστικά μοναχική φιγούρα.
Και αναρωτήθηκα εν τέλει πώς μπορεί να αισθάνθηκε όταν άκουσε τον Σουηδό τραγουδιστή των Sabaton να μας λέει από σκηνής, ότι ερχόμενος από Θεσσαλονίκη, έκανε ένα όνειρό του πραγματικότητα. Αυτό του να καταφέρει να σταματήσει στο Μνημείο των Θερμοπυλών και να αποδώσει Τιμές στον Βασιλέα Λεωνίδα και τους λιγοστούς άνδρες του.
Τώρα οι Θερμοπύλες αγαπημένε τραγουδιστή έχουν δυστυχώς αντιστραφεί.
Αντί για Πέρσες με δόρατα και βέλη, οι υπερασπιστές των Θερμοπυλών έχουν να αντιμετωπίσουν καλαμάκια από φραπέ , κοφτερές  πένες «αθανάτων» δημοσιογράφων που χλευάζουν τον Εθνισμό και τους Θεούς μας, και στο τέλος τον Εφιάλτη της κλαυσοαυτολυπούμενης ραγιαδοσύνης που προσεύχεται για «ένα θαύμα».

Up the Irons! Διαπιστώσεις επί των ημερών..

Εορτασμοί της Άνοιξης στο Kawasaki της Ιαπωνίας, Utamaro Festival

Μία όλο και πιο ηλίθια προσπάθεια στοχοποίησης και εγκλωβισμού των Παγανιστών αυξάνει τη δυναμική της  ακόμη και από τους πλέον άσχετους που ανακάλυψαν νέο θέμα να ασχολούνται. Ειδικά όσοι περνούν τον ακάματο χρόνο τους στα social media εκφέροντας γνώμη για θέματα που ούτε γνωρίζουν ούτε καν τους απασχολούν σοβαρά, γράφουν και σχολιάζουνε με το μέγιστο βαθμό αηδιαστικού λόγου που μπορούν να εκφέρουν, αποδεικνύοντας ,μεταξύ άλλων, το γιατί σε αυτή τη χώρα που- για την ώρα - κυριαρχούν οι ψηφοφόροι αυτοί των social media, όποιος επίδοξος νταβατζής εμφανιστεί όπως η Τρόικα στις ημέρες μας, μπορεί πολύ εύκολα και αγόγγυστα να ανασκολοπίζει τη χώρα από άκρη σε άκρη δίχως ιδιαίτερη αντίσταση αλλά με αρκετή δόση αυτολύπησης από τους ανασκολοπισμένους. Οι τελευταίοι ως γνήσια ηλίθιοι, σταυροκοπιούνται διαδικτυακώς και προσπαθούν να μπουκώσουν όλους εμάς τους Παγανιστές στις στείρες και πολιτικά ρηχές παρατάξεις του σήμερα που δεν είναι political correct για να αισθάνονται ίσως άνετοι να ακολουθήσουν στις επόμενες εκλογές το επόμενο ηγετικό μουτράκι με τη ροζ περιβολή μεσσιανισμού. Λες και ο Παγανισμός υπήρξε η αιτία όλων των δεινών τους. Βαρέθηκα να διαβάζω δεξιά και αριστερά τα περιττώματα του κάθε πικραμένου περί Παγανισμού το τελευταίο διάστημα.
Οι νέες Ιερές Εξετάσεις στήνονται από εδώ και από εκεί, ενώ μέρες που διανύουμε, οι ψυχοπαθείς μονόθεοι επιδίδονται σε ακατάσχετη και ρυπαρή υβρεολογία απέναντι στο Θεό Διόνυσο και τους Παραδοσιακούς Εορτασμούς που λαμβάνουν χώρα στην αυθόρμητη Τίμηση του Βάκχου που δεν λέει να ξεριζωθεί με τίποτα από αυτό το τόπο όσο και αν οι μισότρελοι μανιακοί το παλεύουν αιώνες τώρα.  Υβρίζουν με τόσο μένος λες και ο Θεός μας θα τους φοβηθεί και θα αποχωρήσει. Ματαιότητες της ψυχασθένειας.
Τους φταίνε οι μάσκες, οι μεταμφιέσεις, οι Φαλλοί, το κρασί, και φυσικά όπως πάντα τους φταίει η χαρά της ζωής. Χαρούμενοι άνθρωποι = άδεια ποιμνοιοστάσια.
Κάθε υπερεξουσιαστής που σέβεται το εαυτό του και το μίσος του, μισεί τη ζωή.
Κάθε απόγονος του σκότους φοβάται όταν αυτές οι ημέρες πλησιάζουν κάθε χρόνο.
Έτσι οι πολιτικοί εξουσιαστές προσπαθούν να ευνουχίσουν τον κόσμο με όσες περισσότερες δόσεις τρόμου μπορούν να εκτοξεύσουν, τα πνευματικά τέρατα του μονοθεϊστικού εφιάλτη προσπαθούν να ευνουχίσουν κυριολεκτικά κάθε έκφραση χαράς που συνοδεύει την επιστροφή της Ζωής και το ξανάνιωμα της Φύσης.
Ας μη χαίρονται οι νεκροί. Η Κόρη θα δώσει Θεία Χαρά ξανά στην Μεγάλη Μητέρα καθώς η Άνοδός της θα Φλογίσει κάθε Άνθος, οι Φαλλοί θα ξορκίσουν ξανά, όχι μόνον στην Ελλάδα, κάθε κακό του νου, και η ζωή θα συνεχιστεί. Κάποια στιγμή στο μέλλον, αναπόφευκτα δίχως το τρόμο του θανάτου.
Από εμάς τους Παγανιστές, Καλό σας βράδυ μισόνεκροι..                                                                                                                                                                                 

Εορτάσαμε

Ο Οικος των Εθνικών Ελλήνων του Θύρσου, εόρτασε τα Μεγάλα Διονύσια παρουσία αγαπημένων Φίλων. Περισσότερα στην ιστοσελίδα του Οίκου μας τις επόμενες ημέρες.

Το ξημέρωμα θα σε βρει, σε ότι δημιούργησες εσύ

Η Ελλάδα, (αλλά και Ευρώπη συνολικότερα), έχει ένα μακάβριο καθήκον.
Είναι αναγκασμένη να ανάψει μία λάμπα με ένα κερί εντός της, και κατεβαίνοντας αργά και τρομοκρατημένα τα σκαλιά, να ανοίξει τελικά την σκουριασμένη και μισογκρεμισμένη πόρτα του μαυσωλείου, που μέσα του τοποθέτησε είτε από άγνοια είτε από φόβο, είτε από κάποιο αναγκαστικό καπρίτσιο της ιστορικά φυσικής κατάπτωσης μιας κοινωνίας, εδώ και πολλά χρόνια το σαβανωμένο με γλέντια και υπεροψία, το ακόμη ζωντανό μα κοιμισμένο σώμα της Εθνικής Παράδοσης.
Σήμερα, πάνω στον απόλυτο τρόμο που βιώνει ο Έλληνας (και ο Ευρωπαίος), είναι φυσικό να επιστρέφει στον τόπο της ηθελημένης αμνησίας του, και πλέον χάρη στις ενοχές που τον καλύπτουν – περισσότερο για την αποτυχία του να ζήσει την παρά φύση ζωή του και όχι τόσο για την απόφαση του ενταφιασμού της Παράδοσής του- είναι φυσικό να περιμένει να βρει μπροστά του ένα φάντασμα, ένα βρικόλακα. Ένα τέρας που για τον εξαγνισμό του ίσως απαιτήσει τίμημα βαρύ, ίσως και αίμα.  Παρόλα αυτά, είναι αποφασισμένος να μπει στο μαυσωλείο και να κουνήσει αυτό που νομίζει για κοιμισμένα σιωπηλό, μιας και βαθειά μέσα του γνωρίζει ότι είναι και το μοναδικό καταφύγιό του από τον λυσσομανιώδη εξευτελισμό του.
Όπως και στις γκροτέσκες ταινίες της Βικτωριανής βαμπιρικής μανίας, σέρνει μαζί του και έναν εκπρόσωπο-μαμή του είδους του:  Έναν σταυροφόρο (σχιζοφρενή επιπλέον με τάσεις να φοράει κελεμπία και φέσι )  που θα ξορκίσει αν χρειαστεί τις ιδιότητες αυτές της κοιμισμένης Παράδοσης που είναι ικανές να του ξεσκίσουν το σαρκίο  αναζητώντας λύτρωση για το μαρτύριο που την καταδίκασαν  από κοινού τόσα χρόνια.
Τάζει φωναχτά ο μητροκτόνος αίμα των όσων –νομίζει- ότι του φταίνε, αίμα το οποίο θέλει να το φορτώσει στις πλάτες της Αιώνιας Κόρης, και είναι έτοιμος να ξεστομίσει πάλι κατάρες και εξορκισμούς εναντίον της αν ο σταυροφόρος πίσω του τον διατάξει γιατί καταλάβει ότι κινδυνεύουν . Και οι δύο, για διαφορετικούς σκοπούς ο καθένας, θέλουν να κλέψουν λίγη από την ζωτικότητα, τον ερωτισμό της Κόρης, για να συνεχίσουν απλώς αυτό που έκαναν και πριν. Ο μεν εξευτελισμένος ανθρωπάκος, για να πιει αχόρταγα λίγη ποιότητα από το λαιμό της και να έχει αρκετή δύναμη να ξεπαστρέψει λίγο περισσότερο τη ζωή του, των δικών του, της κοινωνίας ολόκληρης στο όνομα  μιας φανταστικής προόδου, ο δε σχιζοφρενής μονόθεος για να αποδείξει στον εξευτελισμένο υπόδουλό του ότι αυτός ελέγχει την Κόρη, τις ιδιότητές της, και τελικά να είναι ο κυρίαρχος «Βαν Χέλσινγκ» της «ταινίας».
  Καθώς όμως θα βρεθούν μέσα στο μαυσωλείο, μία εικόνα στο τέλος θα τους αποτελειώσει καθώς και μία συνειδητοποίηση. Η εικόνα του άδειου σάβανου που τοποθέτησαν εκεί κάποτε και η στιγμιαία διαύγεια του νου που θα τους πείσει και τους δύο ότι το κενοτάφιο που δημιούργησαν κάποτε για να ξεφορτωθούν το Πορφυρό Σώμα της, είναι και ο τελικός προορισμός και για τους δύο.
Στο πρώτο Φως της Αυγής, η Παράδοση διατρέχει τους δρόμους και τις αυλές, φυσάει πυρετό ζωής στο αίμα ξυπνώντας τα παιδιά της για το σιωπηλό καθήκον τους.