Η Ελλάδα, (αλλά και Ευρώπη συνολικότερα), έχει ένα μακάβριο
καθήκον.
Είναι αναγκασμένη να ανάψει μία λάμπα με ένα κερί εντός της, και κατεβαίνοντας αργά και τρομοκρατημένα τα σκαλιά, να ανοίξει τελικά την σκουριασμένη και μισογκρεμισμένη πόρτα του μαυσωλείου, που μέσα του τοποθέτησε είτε από άγνοια είτε από φόβο, είτε από κάποιο αναγκαστικό καπρίτσιο της ιστορικά φυσικής κατάπτωσης μιας κοινωνίας, εδώ και πολλά χρόνια το σαβανωμένο με γλέντια και υπεροψία, το ακόμη ζωντανό μα κοιμισμένο σώμα της Εθνικής Παράδοσης.
Σήμερα, πάνω στον απόλυτο τρόμο που βιώνει ο Έλληνας (και ο Ευρωπαίος), είναι φυσικό να επιστρέφει στον τόπο της ηθελημένης αμνησίας του, και πλέον χάρη στις ενοχές που τον καλύπτουν – περισσότερο για την αποτυχία του να ζήσει την παρά φύση ζωή του και όχι τόσο για την απόφαση του ενταφιασμού της Παράδοσής του- είναι φυσικό να περιμένει να βρει μπροστά του ένα φάντασμα, ένα βρικόλακα. Ένα τέρας που για τον εξαγνισμό του ίσως απαιτήσει τίμημα βαρύ, ίσως και αίμα. Παρόλα αυτά, είναι αποφασισμένος να μπει στο μαυσωλείο και να κουνήσει αυτό που νομίζει για κοιμισμένα σιωπηλό, μιας και βαθειά μέσα του γνωρίζει ότι είναι και το μοναδικό καταφύγιό του από τον λυσσομανιώδη εξευτελισμό του.
Όπως και στις γκροτέσκες ταινίες της Βικτωριανής βαμπιρικής μανίας, σέρνει μαζί του και έναν εκπρόσωπο-μαμή του είδους του: Έναν σταυροφόρο (σχιζοφρενή επιπλέον με τάσεις να φοράει κελεμπία και φέσι ) που θα ξορκίσει αν χρειαστεί τις ιδιότητες αυτές της κοιμισμένης Παράδοσης που είναι ικανές να του ξεσκίσουν το σαρκίο αναζητώντας λύτρωση για το μαρτύριο που την καταδίκασαν από κοινού τόσα χρόνια.
Τάζει φωναχτά ο μητροκτόνος αίμα των όσων –νομίζει- ότι του φταίνε, αίμα το οποίο θέλει να το φορτώσει στις πλάτες της Αιώνιας Κόρης, και είναι έτοιμος να ξεστομίσει πάλι κατάρες και
εξορκισμούς εναντίον της αν ο σταυροφόρος πίσω του
τον διατάξει γιατί καταλάβει ότι κινδυνεύουν . Και οι δύο, για διαφορετικούς
σκοπούς ο καθένας, θέλουν να κλέψουν λίγη από την ζωτικότητα, τον ερωτισμό της Κόρης,
για να συνεχίσουν απλώς αυτό που έκαναν και πριν. Ο μεν εξευτελισμένος
ανθρωπάκος, για να πιει αχόρταγα λίγη ποιότητα από το λαιμό της και να έχει αρκετή
δύναμη να ξεπαστρέψει λίγο περισσότερο τη ζωή του, των δικών του, της κοινωνίας
ολόκληρης στο όνομα μιας φανταστικής προόδου,
ο δε σχιζοφρενής μονόθεος για να αποδείξει στον εξευτελισμένο υπόδουλό του ότι αυτός
ελέγχει την Κόρη, τις ιδιότητές της, και τελικά να είναι ο κυρίαρχος «Βαν
Χέλσινγκ» της «ταινίας».
Καθώς όμως θα βρεθούν μέσα στο μαυσωλείο, μία εικόνα στο τέλος θα τους αποτελειώσει καθώς και μία συνειδητοποίηση. Η εικόνα του άδειου σάβανου που τοποθέτησαν εκεί κάποτε και η στιγμιαία διαύγεια του νου που θα τους πείσει και τους δύο ότι το κενοτάφιο που δημιούργησαν κάποτε για να ξεφορτωθούν το Πορφυρό Σώμα της, είναι και ο τελικός προορισμός και για τους δύο.
Στο πρώτο Φως της Αυγής, η Παράδοση διατρέχει τους δρόμους και τις αυλές, φυσάει πυρετό ζωής στο αίμα ξυπνώντας τα παιδιά της για το σιωπηλό καθήκον τους.
Είναι αναγκασμένη να ανάψει μία λάμπα με ένα κερί εντός της, και κατεβαίνοντας αργά και τρομοκρατημένα τα σκαλιά, να ανοίξει τελικά την σκουριασμένη και μισογκρεμισμένη πόρτα του μαυσωλείου, που μέσα του τοποθέτησε είτε από άγνοια είτε από φόβο, είτε από κάποιο αναγκαστικό καπρίτσιο της ιστορικά φυσικής κατάπτωσης μιας κοινωνίας, εδώ και πολλά χρόνια το σαβανωμένο με γλέντια και υπεροψία, το ακόμη ζωντανό μα κοιμισμένο σώμα της Εθνικής Παράδοσης.
Σήμερα, πάνω στον απόλυτο τρόμο που βιώνει ο Έλληνας (και ο Ευρωπαίος), είναι φυσικό να επιστρέφει στον τόπο της ηθελημένης αμνησίας του, και πλέον χάρη στις ενοχές που τον καλύπτουν – περισσότερο για την αποτυχία του να ζήσει την παρά φύση ζωή του και όχι τόσο για την απόφαση του ενταφιασμού της Παράδοσής του- είναι φυσικό να περιμένει να βρει μπροστά του ένα φάντασμα, ένα βρικόλακα. Ένα τέρας που για τον εξαγνισμό του ίσως απαιτήσει τίμημα βαρύ, ίσως και αίμα. Παρόλα αυτά, είναι αποφασισμένος να μπει στο μαυσωλείο και να κουνήσει αυτό που νομίζει για κοιμισμένα σιωπηλό, μιας και βαθειά μέσα του γνωρίζει ότι είναι και το μοναδικό καταφύγιό του από τον λυσσομανιώδη εξευτελισμό του.
Όπως και στις γκροτέσκες ταινίες της Βικτωριανής βαμπιρικής μανίας, σέρνει μαζί του και έναν εκπρόσωπο-μαμή του είδους του: Έναν σταυροφόρο (σχιζοφρενή επιπλέον με τάσεις να φοράει κελεμπία και φέσι ) που θα ξορκίσει αν χρειαστεί τις ιδιότητες αυτές της κοιμισμένης Παράδοσης που είναι ικανές να του ξεσκίσουν το σαρκίο αναζητώντας λύτρωση για το μαρτύριο που την καταδίκασαν από κοινού τόσα χρόνια.
Τάζει φωναχτά ο μητροκτόνος αίμα των όσων –νομίζει- ότι του φταίνε, αίμα το οποίο θέλει να το φορτώσει στις πλάτες της Αιώνιας Κόρης, και είναι έτοιμος να ξεστομίσει πάλι κατάρες και
εξορκισμούς εναντίον της αν ο σταυροφόρος πίσω του
τον διατάξει γιατί καταλάβει ότι κινδυνεύουν . Και οι δύο, για διαφορετικούς
σκοπούς ο καθένας, θέλουν να κλέψουν λίγη από την ζωτικότητα, τον ερωτισμό της Κόρης,
για να συνεχίσουν απλώς αυτό που έκαναν και πριν. Ο μεν εξευτελισμένος
ανθρωπάκος, για να πιει αχόρταγα λίγη ποιότητα από το λαιμό της και να έχει αρκετή
δύναμη να ξεπαστρέψει λίγο περισσότερο τη ζωή του, των δικών του, της κοινωνίας
ολόκληρης στο όνομα μιας φανταστικής προόδου,
ο δε σχιζοφρενής μονόθεος για να αποδείξει στον εξευτελισμένο υπόδουλό του ότι αυτός
ελέγχει την Κόρη, τις ιδιότητές της, και τελικά να είναι ο κυρίαρχος «Βαν
Χέλσινγκ» της «ταινίας». Καθώς όμως θα βρεθούν μέσα στο μαυσωλείο, μία εικόνα στο τέλος θα τους αποτελειώσει καθώς και μία συνειδητοποίηση. Η εικόνα του άδειου σάβανου που τοποθέτησαν εκεί κάποτε και η στιγμιαία διαύγεια του νου που θα τους πείσει και τους δύο ότι το κενοτάφιο που δημιούργησαν κάποτε για να ξεφορτωθούν το Πορφυρό Σώμα της, είναι και ο τελικός προορισμός και για τους δύο.
Στο πρώτο Φως της Αυγής, η Παράδοση διατρέχει τους δρόμους και τις αυλές, φυσάει πυρετό ζωής στο αίμα ξυπνώντας τα παιδιά της για το σιωπηλό καθήκον τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου