Παραδοθείτε! Τα καλαμάκια του φραπέ μας είναι τόσα πολλά που θα κρύψουν τον Ήλιο...

Δελφοί, Οκτώβριος 1894.
Φέρνοντας την Αυθεντική Ελλάδα στο Φως

Πριν πολλά χρόνια, όταν το ελλαδικό κράτος ήταν αρκετά νεαρό σε ηλικία και αναζητούσε διακαώς να πείσει τις ξένες δυνάμεις (αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό) ότι είχε την ιδιοκτησία του Ελληνικού Εθνικού Πολιτισμού, κάθε σπάραγμα που είχε κρύψει η Μητέρα Γη στα σπλάχνα της ερχόταν ως «τρόπαιο» στην επιφάνεια και αποτελούσε άλλον έναν λόγο για να του επιτραπεί αυτού του νεόκοπου κράτους, να πάρει την κοινωνία και να τη σπρώξει λίγο ποιο μακριά από τη μιζέρια και την αυτολύπηση της ανατολής.
Κάθε κομμάτι της ακρωτηριασμένης Εθνικής Παράδοσης που αναδυόταν, από τη μία πλευρά φανέρωνε πόση παρακμή είχε περάσει πάνω από αυτό το τόπο, και από μία άλλη όψη έδινε μία ακόμη ευκαιρία στους ανθρώπους αυτού του τόπου να κερδίσουν τους χαμένους αιώνες με ένα απότομο πέταγμα που προκαλούσε συστολή της Ιστορίας.
Σήμερα, ο αχάριστος ραγιάς που κοιμήθηκε αλλά δεν έφυγε τελικά τότε, γράφει στα παλιότερα των υποδημάτων του τους πρότερους ναυαγοσώστες του που τον έβγαλαν από το βούρκο με τα πιθηκοειδή πρόσωπα, τα πρόσωπα αυτά που δημιουργούνται από την αμορφωσιά, ξύνοντας του και ομορφαίνοντας του λίγο τα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Σήμερα προτιμά οτιδήποτε άλλο από το να ασχοληθεί ξανά με «μάρμαρα» και «πέτρες».
Κάποιοι παντελώς ηλίθιοι αν όχι και διαταραγμένοι σε επικίνδυνο βαθμό, στρέφουν τα βέλη τους και τη προσοχή τους στο να καταδικάζουν με τους χειρότερους των χαρακτηρισμών, είτε τον Εθνικό Πολιτισμό (με εξαίρεση τα χρήσιμα κοπτοραμμένα για αυτούς τμήματά του)  είτε επιτίθενται και βρίζουν φωναχτά δημιουργώντας αντίλαλο μέσα από τη λεκάνη που κολυμπάνε λίγο πριν το ιστορικό τράβηγμα του καζανακίου - που δεν τη γλιτώνουν, θα τους συμβεί,-  εκτός του «επικίνδυνου» ειδωλολατρικού κόσμου, επιπροσθέτως βρίζουν και όλους εμάς που τον ενστερνιζόμαστε.
Κάπως έτσι τα συλλογιζόμουν το βράδυ του Σαββάτου μετά το πέρας μιας συναυλίας που παραβρεθήκαμε Φίλοι αγαπημένοι, όλοι Εθνικοί. Και μου ήλθαν αυτές οι σκέψεις στο μυαλό, από τη γεμάτη τρόμο αντίδραση ενός τύπου όταν είδε το πανό που είχαμε αναρτήσει όλη τη βραδιά.
Αυτό το πανό συγκεκριμένα:

Ευτυχώς, σε μια γενικά αρκετά υγιή κοινότητα  όπως είναι αυτή της metal μουσικής, ο τρομαγμένος ήταν μία ανατριχιαστικά μοναχική φιγούρα.
Και αναρωτήθηκα εν τέλει πώς μπορεί να αισθάνθηκε όταν άκουσε τον Σουηδό τραγουδιστή των Sabaton να μας λέει από σκηνής, ότι ερχόμενος από Θεσσαλονίκη, έκανε ένα όνειρό του πραγματικότητα. Αυτό του να καταφέρει να σταματήσει στο Μνημείο των Θερμοπυλών και να αποδώσει Τιμές στον Βασιλέα Λεωνίδα και τους λιγοστούς άνδρες του.
Τώρα οι Θερμοπύλες αγαπημένε τραγουδιστή έχουν δυστυχώς αντιστραφεί.
Αντί για Πέρσες με δόρατα και βέλη, οι υπερασπιστές των Θερμοπυλών έχουν να αντιμετωπίσουν καλαμάκια από φραπέ , κοφτερές  πένες «αθανάτων» δημοσιογράφων που χλευάζουν τον Εθνισμό και τους Θεούς μας, και στο τέλος τον Εφιάλτη της κλαυσοαυτολυπούμενης ραγιαδοσύνης που προσεύχεται για «ένα θαύμα».