Ναρκωτικά, θεός και ενός νέου τύπου δημοκρατία

Το τελευταίο διάστημα, γινόμαστε μάρτυρες ενός προοιμίου, μίας προπαρασκευαστικής προσπάθειας, ώστε να υπάρξει μία εκκαθάριση όσων οι θιασώτες του νέου κόσμου που ξημερώνει, εχθρεύονται ανοιχτά και απροκάλυπτα.
Με πρόσχημα τις εφήμερες πολιτικές και μίζερες εν Ελλάδι εξελίξεις, όπου η μουχλιασμένη και όχι αδικαιολόγητα στεγνή από ιδέες πολιτική τάξη όλων των αποχρώσεων συγκρούει τα διάσπαρτα κομμάτια της να δει πιο θα αντέξει περισσότερο να συνεχίσει, η πραγματικά συστημική  τάξη του τρίπτυχου « Ναρκωτικά, θεός και νέα δημοκρατία» (όχι το κόμμα φυσικά), εξαπολύει ιδεολογικούς –για την ώρα- μύδρους με κάθε μέσον ενάντια στον Παγανιστικό κόσμο και φυσικά ενάντια σε εμάς, τα παιδιά των Εθνικών Παραδόσεων.
Διάβασα, όχι με έκπληξη, και φυσικά ούτε με οργή, τη νέα ιδεολογική προσπάθεια καταρράκωσης του Αρχαίου Κόσμου, στη παρουσίαση του βιβλίου του -μάλλον ιδεολογικά τυχοδιώκτη σύμφωνα με το βιογραφικό του-  ιστορικού Πωλ Βενιέ με τίτλο «Όταν ο κόσμος μας έγινε χριστιανικός» (sic) από την πάλαι ποτέ Ελευθεροτυπία.
Ο θαυμασμός του συντάκτη για το τέλος (;) του Παγανιστικού κόσμου και το ξέπλυμα της μορφής του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου από το αίμα που ιστορικά αποδεδειγμένα και τεκμηριωμένα τον λούζει, από τον γάλλο συγγραφέα, απλώς έρχεται να προστεθεί ως ακόμη ένα κεφάλαιο στην σύγχρονη δραματική επιθεώρηση της Ελλάδος που ακόμη επάνω στο πετσί της συνεχίζει να τρέφει πρόσωπα που αναζητούν να λυντσάρουν την Αυθεντική υπόστασή της.
Και πώς να μην είναι έτσι; Η σύγχρονη πραγματικότητα της χώρας μας, συνεχίζει να ζωγραφίζει χέρι-χέρι τον αφορολόγητο παπά, με τον δημοσιογράφο να τον χειροκροτεί.

Συνεχίζει να ζωγραφίζει ατέλειωτες ουρές νέων ανθρώπων με ΜΗΔΕΝ οραματισμό χαμένους κάπου ανάμεσα στη φαντασίωση τους  να γίνονται διάσημοι και να κάνουν ψώνια με δανεικά ως μελλοντικοί διευθυντές (ενώ στη πραγματικότητα προορίζονται να είναι τα δουλικά του μέλλοντος για όλον τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο).
Η «ελληνική διανόηση» συνεχίζει να ψέλνει «αλληλούια» σε πιο μοντέρνους ρυθμούς, όπως ο Νίκος Δήμου που λατρεύει τον Ιησού και πυροβολεί την ειδωλολατρία ως ένα είδους γιατρός της χριστιανοσύνης κι τιμωρός των κακών παπάδων- υποτίθεται.
Ένα παντελώς ανίκανο στο αποτέλεσμά του πολιτικό σύστημα, βαριανασαίνει να καταφέρει να ποινικοποιήσει ιδέες  γιατί του τελείωσαν τα πολιτικά επιχειρήματα και η διαλεκτική της αυθεντικής ελευθεροπρέπειας.
Ενώ θα μπορούσε ένα εύρωστο και υγιές πολιτικό περιβάλλον να αποστομώνει με ουσιαστικά επιχειρήματα επιτυχημένες πρακτικές εφαρμογές, αν μπορούσαν να υπάρξουν, των δικών του ιδεών, αντί αυτού, σε προφανή αγωνία χτίζει όπως-όπως υπό τις διαταγές των φεντεραλιστικών εμπνευστών που το ελέγχουν, την νότια επαρχία της ένωσης  των Τραπεζών σε μία Ευρώπη δίχως ταυτότητες Εθνικές, δίχως Πολιτισμικό προσανατολισμό.
Έχουμε λοιπόν όλους τους πρωταγωνιστές της επόμενης ή ας το καταλάβουμε, και της παρούσης ημέρας: Τους διαλυτές κάθε κοινωνικής ανάτασης, κάθε ελευθερόφρονας προοπτικής, που προσφέρουν τα κοινωνικά  Ναρκωτικά τους. Τον «πνευματικό» δεσμώτη, τον  «έναν και μοναδικό» «Θεό», και τη νέα ευρωπαϊκή συνθήκη ενός καινούργιου τύπου διακυβέρνησης, μίας «νέας δημοκρατίας», όπου αν και κομπάζει ότι ο κόσμος μας είναι χριστιανικός εδώ και αιώνες, ανησυχεί αρκετά παρ’ αυτά ώστε να ξεπλένει το αίμα ενός σφαγέα αυτοκράτορα κατηγορώντας τον Παγανισμό, αλλά είναι και αρκετά τυφλή να δει τον άλλο πόλο του ίδιου μονόθεου ολοκαυτώματος, το  Ισλάμ , καθώς ακμαίο καλπάζει να εισπράξει τα «ρέστα του» αδιαφορώντας τόσο για τα «ναρκωτικά» όσο και για κάθε είδους «δημοκρατίας». Έχουν όμως τον ίδιο «θεό» και αυτό μόνο τυχαίο δεν μπορεί να είναι.