Ένα τραγούδι. Τί είναι ένα τραγούδι; Μία μελωδία που εμπεριέχει τους πόθους
και τα προβλήματα, τις χαρές και τα οράματα ενός ανθρώπου, μίας φατρίας, μίας φυλής.
Και κάτι πολύ παραπάνω που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια, δεν πρέπει να εκφραστεί με αυτά.
Χρειάζεται απαραίτητα να βιωθεί, όσο και αν είναι αυτό επίπονο, όσο και αν μοιάζει με πικρό φάρμακο.
Έτσι, όταν όλη η μαυρίλα της ανθρωπότητας ξεπηδά από μέσα της να ισοπεδώσει και να καταστρέψει, όταν η παράνοιά της παίρνει μορφή συστημική και οργανωμένη σε ένα σώμα που μας κραυγάζει απαίσιους εφιάλτες, χαράζοντας δρόμους από ανθρώπινα κρανία, τότε, κάποιες φορές, ιδιαίτερα σε τέτοιες στιγμές, ένα τραγούδι είναι αυτό που χρειάζεται να σπρώξεις και να βυθίσεις μέσα σου, για να μπορείς να θυμηθείς και εσύ και όλοι μας, τι στα αλήθεια είμαστε, από τι είμαστε φτιαγμένοι, ανεξάρτητα από τη ματαιότητα και τη μιζέρια που στεφανώνουμε στο μυαλό μας με άδεια υπερηφάνεια κάθε, μα κάθε ημέρα.
Είναι τόσο απλό τελικά.
Οι συνθέτες, οι ποιητές, οι μουσικοί που ανασύρουν μέσα από τη μήτρα του το τραγούδι, ακόμη και αν είναι διαφορετικά πρόσωπα, με τα δικά τους ονόματα και τις δικές τους ξεχωριστές προσωπικότητες,
στο μυαλό όσων αφουγκράζονται, στις καρδιές τους, είναι ελεύθεροι από τα δεσμά του χρόνου, απρόσωποι, ντυμένοι σε ομιχλώδεις πανοπλίες σαν Ιππότες που ταξιδεύουν ασταμάτητα μέσα από όλες τις εποχές, πάνω σε άλογα φτιαγμένα από μουσικά όργανα, ακολουθώντας μυστήριους ανέμους οι οποίοι καθορίζουν την πορεία τους.
Ακριβώς ποιο κάτω στο κείμενο αυτό, οι στίχοι από ένα τραγούδι, σφυρηλατημένο δεν ξέρω που, ή με ποιο τρόπο, αλλά σίγουρα μπορώ να νιώσω τα υλικά που το αποτελούν. Ένα τραγούδι που στάλθηκε να στοιχειώσει κάθε μορφή ματαιοδοξίας. Ένα τραγούδι που γράφτηκε πιθανότατα για να στείλει την λαμπερή εξαγνιστική του φωτιά, και να ρίξει λίγες από τις φωτεινές του ακτίνες πάνω στο πολύ συχνά κενόδοξο κέλυφος της θνητότητάς μας.
Τελικά, ένα τραγούδι, όπως αυτό, μπορεί να αποτελέσει ένα καλό και χρήσιμο καταφύγιο για να απολαύσουμε λίγη ξεκούραση στον ατέλειωτο μόχθο μας να κυλήσουμε τον τρομερό βράχο στο βουνό της ζωής.
Έως ότου να φτάσουμε στην κορυφή, μπορούμε να το τραγουδάμε καθώς προχωρούμε, ή να το απολαμβάνουμε όπως το φέρνουν στα αυτιά μας οι μυστικοί άνεμοι.
Κράδαινε την Αστραπή να χωρίσεις στα δυο τον Ήλιο
Και κάτι πολύ παραπάνω που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια, δεν πρέπει να εκφραστεί με αυτά.
Χρειάζεται απαραίτητα να βιωθεί, όσο και αν είναι αυτό επίπονο, όσο και αν μοιάζει με πικρό φάρμακο.
Έτσι, όταν όλη η μαυρίλα της ανθρωπότητας ξεπηδά από μέσα της να ισοπεδώσει και να καταστρέψει, όταν η παράνοιά της παίρνει μορφή συστημική και οργανωμένη σε ένα σώμα που μας κραυγάζει απαίσιους εφιάλτες, χαράζοντας δρόμους από ανθρώπινα κρανία, τότε, κάποιες φορές, ιδιαίτερα σε τέτοιες στιγμές, ένα τραγούδι είναι αυτό που χρειάζεται να σπρώξεις και να βυθίσεις μέσα σου, για να μπορείς να θυμηθείς και εσύ και όλοι μας, τι στα αλήθεια είμαστε, από τι είμαστε φτιαγμένοι, ανεξάρτητα από τη ματαιότητα και τη μιζέρια που στεφανώνουμε στο μυαλό μας με άδεια υπερηφάνεια κάθε, μα κάθε ημέρα.
Είναι τόσο απλό τελικά.
Οι συνθέτες, οι ποιητές, οι μουσικοί που ανασύρουν μέσα από τη μήτρα του το τραγούδι, ακόμη και αν είναι διαφορετικά πρόσωπα, με τα δικά τους ονόματα και τις δικές τους ξεχωριστές προσωπικότητες,
στο μυαλό όσων αφουγκράζονται, στις καρδιές τους, είναι ελεύθεροι από τα δεσμά του χρόνου, απρόσωποι, ντυμένοι σε ομιχλώδεις πανοπλίες σαν Ιππότες που ταξιδεύουν ασταμάτητα μέσα από όλες τις εποχές, πάνω σε άλογα φτιαγμένα από μουσικά όργανα, ακολουθώντας μυστήριους ανέμους οι οποίοι καθορίζουν την πορεία τους.
Ακριβώς ποιο κάτω στο κείμενο αυτό, οι στίχοι από ένα τραγούδι, σφυρηλατημένο δεν ξέρω που, ή με ποιο τρόπο, αλλά σίγουρα μπορώ να νιώσω τα υλικά που το αποτελούν. Ένα τραγούδι που στάλθηκε να στοιχειώσει κάθε μορφή ματαιοδοξίας. Ένα τραγούδι που γράφτηκε πιθανότατα για να στείλει την λαμπερή εξαγνιστική του φωτιά, και να ρίξει λίγες από τις φωτεινές του ακτίνες πάνω στο πολύ συχνά κενόδοξο κέλυφος της θνητότητάς μας.
Τελικά, ένα τραγούδι, όπως αυτό, μπορεί να αποτελέσει ένα καλό και χρήσιμο καταφύγιο για να απολαύσουμε λίγη ξεκούραση στον ατέλειωτο μόχθο μας να κυλήσουμε τον τρομερό βράχο στο βουνό της ζωής.
Έως ότου να φτάσουμε στην κορυφή, μπορούμε να το τραγουδάμε καθώς προχωρούμε, ή να το απολαμβάνουμε όπως το φέρνουν στα αυτιά μας οι μυστικοί άνεμοι.
Κράδαινε την Αστραπή να χωρίσεις στα δυο τον Ήλιο
Ποιος προσεύχεται σε οτιδήποτε άλλο από το βουνό
Και εύχεται για οτιδήποτε άλλο, από την αστραπή να χωρίσει τη νύχτα
Ποιος θα επαινέσει οτιδήποτε άλλο, από τον ήλιο επάνω
που φέρνει την κάθε αυγή και την ακτινοβόλα ημέρα μας
Τι είδους άνθρωπος τοποθετεί (κάποια) πίστη στην καρδιά του
Πάνω από το ζώο που μαίνεται βαθιά μέσα του
Τι είδους άνθρωπος αναζητεί συγχώρεση και όμως
ψεύδεται στον εαυτό του όλη του τη ζωή
Άφησε το ζώο να κυνηγά στην πλαγιά του βουνού
Και άσε την αστραπή να χωρίσει την καρδιά μου στα δύο
Άφησέ με να ουρλιάξω προς το φεγγάρι με πάθος
Και να ανοίξω διάπλατα τα χέρια μου να αγκαλιάσουν τον ήλιο
Να επιστρέψω στη γη που με γέννησε
Γιατί δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο
Και εύχεται για οτιδήποτε άλλο, από την αστραπή να χωρίσει τη νύχτα
Ποιος θα επαινέσει οτιδήποτε άλλο, από τον ήλιο επάνω
που φέρνει την κάθε αυγή και την ακτινοβόλα ημέρα μας
Τι είδους άνθρωπος τοποθετεί (κάποια) πίστη στην καρδιά του
Πάνω από το ζώο που μαίνεται βαθιά μέσα του
Τι είδους άνθρωπος αναζητεί συγχώρεση και όμως
ψεύδεται στον εαυτό του όλη του τη ζωή
Άφησε το ζώο να κυνηγά στην πλαγιά του βουνού
Και άσε την αστραπή να χωρίσει την καρδιά μου στα δύο
Άφησέ με να ουρλιάξω προς το φεγγάρι με πάθος
Και να ανοίξω διάπλατα τα χέρια μου να αγκαλιάσουν τον ήλιο
Να επιστρέψω στη γη που με γέννησε
Γιατί δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο
A song. What is a song? Music
tune containing the desire and the troubles, the joy and the vision of a man,
of a clan, of the folk.
And even much more than that, that cannot be expressed, must not be expressed on words.
It seems that it is strongly needed to be experienced as much as it hurts or as a bitter remedy.
And even much more than that, that cannot be expressed, must not be expressed on words.
It seems that it is strongly needed to be experienced as much as it hurts or as a bitter remedy.
So, when all the blackness of
mankind flourish out of her to devastate and to destroy, when her sanity takes
the form of a systemic and organized body that cries out horrible nightmares,
carving roads from human skulls, then some times, especially in that kind of times, a song it is what is needed to push and put inside you, so that it can remind to one's self what we really are,
from what we are made from, regardless of the vanity and the misery that we crown on our minds with empty pride each and every day.
And this is it. Simple as the eye’s blinking.
The composers, the poets, the musicians that spread the song out with its wild birth, even if they are different persons, with their own names and their own personalities,
to someone’s mind, in someone’s heart, they may are timeless and be faceless, dressed in strange foggy armors like knights, who travel unstoppable through all the ages on horses made from music instruments, following mysterious winds and travel on the course they deicide.
carving roads from human skulls, then some times, especially in that kind of times, a song it is what is needed to push and put inside you, so that it can remind to one's self what we really are,
from what we are made from, regardless of the vanity and the misery that we crown on our minds with empty pride each and every day.
And this is it. Simple as the eye’s blinking.
The composers, the poets, the musicians that spread the song out with its wild birth, even if they are different persons, with their own names and their own personalities,
to someone’s mind, in someone’s heart, they may are timeless and be faceless, dressed in strange foggy armors like knights, who travel unstoppable through all the ages on horses made from music instruments, following mysterious winds and travel on the course they deicide.
Right under, the lyrics of a song/poem,
forged, I don't know where, or how, but I definitely can feel the materials
into it, that was sent to hunt all kind of vanity. A song that has been
written, probably to shine bright as a strong purifying fire, and shade some
lightning rays on the often empty mental shell of mortality.
After all, a song can be a fine refugee for all to hook in, and getting some rest on the endless strives to roll on the terrible rock on this mountain called life.
Till we reach the top, we can sing along the way, or hear the singing in the winds they bring it.
After all, a song can be a fine refugee for all to hook in, and getting some rest on the endless strives to roll on the terrible rock on this mountain called life.
Till we reach the top, we can sing along the way, or hear the singing in the winds they bring it.
Wield Lightning To Split The Sun
Who would pray to anything but the mountain
And wish for anything but lightning to split the night
Who would praise anything but the sun above
That brings each dawn and our radiant day
What man places faith in his heart
Above the animal that rages deep inside
What man asks forgiveness yet
Lies to himself his whole life
Let the animal hunt on the mountainside
And let lightning split my heart in two
Let me howl at the moon with desire
And stretch my arms wide to embrace the sun
Return to the earth that bore me
For there is nothing more
Who would pray to anything but the mountain
And wish for anything but lightning to split the night
Who would praise anything but the sun above
That brings each dawn and our radiant day
What man places faith in his heart
Above the animal that rages deep inside
What man asks forgiveness yet
Lies to himself his whole life
Let the animal hunt on the mountainside
And let lightning split my heart in two
Let me howl at the moon with desire
And stretch my arms wide to embrace the sun
Return to the earth that bore me
For there is nothing more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου