Έχεις ένα πανέμορφο καθιστικό.
Πλήρες, με όλα τα έπιπλα που είθισται, όπως σου έχουν μάθει. Τα πόδια του καναπέ, έχουν προ πολλού σαπίσει. Το ύφασμά του έχει πρασινίσει, δίνοντας ζωή στη μούχλα και σε ακάρεα που το έχουν κατακλύσει. Η πολυθρόνα, έχει απαίσιους λεκέδες από πολλά βρώμικα κεφάλια που έχουν ακουμπήσει πάνω της. Η πλάτη της, διατρέχεται από ένα απαίσιο σημάδι ιδρώτα, που δηλώνει ότι επάνω της ακούμπησαν και παρέμειναν ακίνητοι πολλοί. Το μαξιλάρι της, έχει ακόμη και οσμή περιττωμάτων, αφού όσοι αναπαύτηκαν επάνω της, δεν ενδιαφέρονταν για ποιος θα την καθαρίσει. Η τραπεζαρία, έχει χαρακωθεί ανελέητα από πιρούνια και μαχαίρια που δεν είχαν την υπομονή να σερβιριστούν όταν έπρεπε και χάραζαν μανιωδώς το ακριβό ξύλο, ως να μπορούσαν να φάνε και από αυτό. Στα σκαλισμένα με πολύ τέχνη και κόπο πόδια της τραπεζαρίας, περιττώματα σκύλων ξεράθηκαν και αφέθηκαν, αφού οι αδηφάγοι που καθόντουσαν στις τιμητικές καρέκλες του επισκέπτη, έφεραν μαζί τους και τα κατοικίδια τους για να φάνε και αυτά. Ο λαμπρός πολυέλαιος που φώτιζε αυτό το εξαίσιο σαλόνι, έγινε κίτρινος από τον καπνό αμέτρητων πούρων που τον περικύκλωσαν επί έτη πολλά. Οι αράχνες, που στόλισαν με τον δικό τους ειρωνικό τρόπο τα σπειροειδή σχέδια του με τον ιστό τους, σημάδι αλάνθαστο, ότι, δεν σου επέτρεψαν ποτέ να βρεις χρόνο ή τρόπο να τον καθαρίσεις. Το χαλί; Το ακριβό χαλί, το φτιαγμένο ειδικά για το δικό σου σπίτι, έχει κάθε είδους φθορές. Τρύπες, σκισίματα, τσακίσματα, πατημασιές τόσο ξεδιάντροπες, που δεν μπορείς παρά να θυμηθείς ότι κάθε νύχτα που έβρεχε, ειδικά όταν έβρεχε και οι λάσπες κατέκλυζαν τους δρόμους, ουδείς από τους επισκέπτες σου, ενδιαφέρθηκε ποτέ του να σκουπίσει τα υποδήματά του στην εξώπορτα πριν εισέλθει στο πάντοτε φιλόξενο σπίτι σου. Πόσες συμπεριφορές που δεν αρμόζουν στον Οίκο σου δεν είδανε αυτά τα σκληρά μα καλοσυνάτα μάτια των προγόνων σου από τις προσωπογραφίες που στολίζουν τους τοίχους του σαλονιού σου; Πόσες φορές θα είχαν θελήσει να κλείσουν τα μάτια τους μπροστά στους επισκέπτες σου; Τα μικρά κειμήλια, τα εύθραυστα τεχνουργήματα που στόλιζαν τις βιτρίνες του σαλονιού σου, αποδεικνύοντας την επίπονη αλλά πλούσια από Τιμή διαδρομή της Γενιάς σου, όσα δεν έγιναν στόχος για να πετάνε τα ποτήρια τους οι καλεσμένοι σου όταν μεθούσαν αργά μέσα στη νύχτα, και όσα γλίτωσαν από άλλους πιο εγκρατείς στο ποτό, αλλά μακροχέρηδες, αυτά τα εξαίσια ενθύμια και συμβόλαια Τιμής που απέμειναν, συνεχίζουν να λάμπουν σε πείσμα των λιπαρών δαχτύλων που τα περιεργάστηκαν.
Παντού, σε όλα σου τα υπάρχοντα, οι καλεσμένοι σου ζωγράφισαν και χαράκωσαν σύμβολα της ανατολής ή της νύχτας. Σταυροί παντού δίπλα σε μισοφέγγαρα, και από κάτω υπολόγιζαν με αριθμητικές πράξεις τα κέρδη τους που εξοικονόμησαν από τις δωρεάν νύχτες κραιπάλης στο σπίτι σου. Τόσες αριθμητικές πράξεις, όσα και τα ξημερώματα που σε βρήκαν να τους μεταφέρεις τους ίδιους από δω και από κει για να τους κοιμίσεις σαν ερπετά που τους έπιασε ο χειμώνας. Αλλά οι ίδιοι δεν ήταν άξιοι ποτέ τους να ονομάζονται ερπετά ή να φανούν χρήσιμοι στο σπίτι σου όπως αυτά, που πάντοτε απομάκρυναν τα τρωκτικά από την αποθήκη σου.
Οι πέτρινοι τοίχοι σου, είναι οι μόνοι που άντεξαν έως τώρα κάθε κακουχία. Και ας χαρακώθηκαν σε πολλές περιπτώσεις. Ξέρεις, ότι η πέτρα, ο δουλεμένος βράχος δηλαδή, έχει ένα δικό της είδος ζωής. Έχει μία Στωικότητα. Αδιαφορεί μπροστά στο εφήμερο, και δέχεται να καταγράψει στις αλλεπάλληλες φυσικές στρώσεις της, κάθε τι που διαδραματίζεται στη σκιά της. Ακόμη και αν θρυψαλιαστεί, και αν πελεκηθεί, τα μικρά του κομμάτια, έχουν πάλι την ίδια διαδρομή ζωής. Μόνον η όψη τους αλλάζει. Μα πάντοτε όλοι γνωρίζουν από πού προέρχονται αυτά τα κομμάτια. Από ποια γη πάρθηκαν. Τώρα, στέκεσαι για πολλοστή φορά, αποσβολωμένος να κοιτάς τα σημάδια από τα δόντια των καλεσμένων σου. Την προηγούμενη νύχτα, έφεραν και άλλους καλεσμένους φίλους τους. Τώρα που λιγόστεψαν τα υπάρχοντά στην κουζίνα σου, και δεν μπορείς να τους θρέψεις τόσο εύκολα ή πλουσιοπάροχα, άρχισαν να σε γδύνουν και να δοκιμάζουν τη γεύση της σάρκας σου.
Καταλαβαίνεις, αυτό που πάντοτε ήξερες μέσα σου αλλά που ποτέ δεν περίμενες να συμβεί. Τώρα, ήλθαν όλοι μαζί να φάνε εσένα τον ίδιο. Κοίτα καλά γύρω σου λοιπόν. Η επιλογή είναι δική σου. Στις βιβλιοθήκες σου, στα βιβλία που απέμειναν και δεν ρίχτηκαν στη φωτιά που άναβαν για να έχουν φλόγα να καίνε τα πούρα τους, σε αυτά έχει τον τρόπο να διαβάσεις, όσο προλαβαίνεις, πώς να απαλλαγείς από τους καλεσμένους σου. Στα χέρια σου, έχεις ακόμη αλάτι. Το μοναδικό υλικό που είναι δηλητήριο για το φαγητό των κανίβαλων. Από τα ερείπια και τα χαλάσματα του σαλονιού σου, από τα ξεχαρβαλωμένα ξύλα, μπορείς να φτιάξεις τα όπλα και τα βέλη σου. Μπορείς να ζήσεις αυτή τη νύχτα, και ας ξημερώσεις ανάμεσα στα πτώματά τους, ή μέσα στα στομάχια τους. Η τελική επιλογή, θα είναι δική σου.
Πλήρες, με όλα τα έπιπλα που είθισται, όπως σου έχουν μάθει. Τα πόδια του καναπέ, έχουν προ πολλού σαπίσει. Το ύφασμά του έχει πρασινίσει, δίνοντας ζωή στη μούχλα και σε ακάρεα που το έχουν κατακλύσει. Η πολυθρόνα, έχει απαίσιους λεκέδες από πολλά βρώμικα κεφάλια που έχουν ακουμπήσει πάνω της. Η πλάτη της, διατρέχεται από ένα απαίσιο σημάδι ιδρώτα, που δηλώνει ότι επάνω της ακούμπησαν και παρέμειναν ακίνητοι πολλοί. Το μαξιλάρι της, έχει ακόμη και οσμή περιττωμάτων, αφού όσοι αναπαύτηκαν επάνω της, δεν ενδιαφέρονταν για ποιος θα την καθαρίσει. Η τραπεζαρία, έχει χαρακωθεί ανελέητα από πιρούνια και μαχαίρια που δεν είχαν την υπομονή να σερβιριστούν όταν έπρεπε και χάραζαν μανιωδώς το ακριβό ξύλο, ως να μπορούσαν να φάνε και από αυτό. Στα σκαλισμένα με πολύ τέχνη και κόπο πόδια της τραπεζαρίας, περιττώματα σκύλων ξεράθηκαν και αφέθηκαν, αφού οι αδηφάγοι που καθόντουσαν στις τιμητικές καρέκλες του επισκέπτη, έφεραν μαζί τους και τα κατοικίδια τους για να φάνε και αυτά. Ο λαμπρός πολυέλαιος που φώτιζε αυτό το εξαίσιο σαλόνι, έγινε κίτρινος από τον καπνό αμέτρητων πούρων που τον περικύκλωσαν επί έτη πολλά. Οι αράχνες, που στόλισαν με τον δικό τους ειρωνικό τρόπο τα σπειροειδή σχέδια του με τον ιστό τους, σημάδι αλάνθαστο, ότι, δεν σου επέτρεψαν ποτέ να βρεις χρόνο ή τρόπο να τον καθαρίσεις. Το χαλί; Το ακριβό χαλί, το φτιαγμένο ειδικά για το δικό σου σπίτι, έχει κάθε είδους φθορές. Τρύπες, σκισίματα, τσακίσματα, πατημασιές τόσο ξεδιάντροπες, που δεν μπορείς παρά να θυμηθείς ότι κάθε νύχτα που έβρεχε, ειδικά όταν έβρεχε και οι λάσπες κατέκλυζαν τους δρόμους, ουδείς από τους επισκέπτες σου, ενδιαφέρθηκε ποτέ του να σκουπίσει τα υποδήματά του στην εξώπορτα πριν εισέλθει στο πάντοτε φιλόξενο σπίτι σου. Πόσες συμπεριφορές που δεν αρμόζουν στον Οίκο σου δεν είδανε αυτά τα σκληρά μα καλοσυνάτα μάτια των προγόνων σου από τις προσωπογραφίες που στολίζουν τους τοίχους του σαλονιού σου; Πόσες φορές θα είχαν θελήσει να κλείσουν τα μάτια τους μπροστά στους επισκέπτες σου; Τα μικρά κειμήλια, τα εύθραυστα τεχνουργήματα που στόλιζαν τις βιτρίνες του σαλονιού σου, αποδεικνύοντας την επίπονη αλλά πλούσια από Τιμή διαδρομή της Γενιάς σου, όσα δεν έγιναν στόχος για να πετάνε τα ποτήρια τους οι καλεσμένοι σου όταν μεθούσαν αργά μέσα στη νύχτα, και όσα γλίτωσαν από άλλους πιο εγκρατείς στο ποτό, αλλά μακροχέρηδες, αυτά τα εξαίσια ενθύμια και συμβόλαια Τιμής που απέμειναν, συνεχίζουν να λάμπουν σε πείσμα των λιπαρών δαχτύλων που τα περιεργάστηκαν.
Παντού, σε όλα σου τα υπάρχοντα, οι καλεσμένοι σου ζωγράφισαν και χαράκωσαν σύμβολα της ανατολής ή της νύχτας. Σταυροί παντού δίπλα σε μισοφέγγαρα, και από κάτω υπολόγιζαν με αριθμητικές πράξεις τα κέρδη τους που εξοικονόμησαν από τις δωρεάν νύχτες κραιπάλης στο σπίτι σου. Τόσες αριθμητικές πράξεις, όσα και τα ξημερώματα που σε βρήκαν να τους μεταφέρεις τους ίδιους από δω και από κει για να τους κοιμίσεις σαν ερπετά που τους έπιασε ο χειμώνας. Αλλά οι ίδιοι δεν ήταν άξιοι ποτέ τους να ονομάζονται ερπετά ή να φανούν χρήσιμοι στο σπίτι σου όπως αυτά, που πάντοτε απομάκρυναν τα τρωκτικά από την αποθήκη σου.
Οι πέτρινοι τοίχοι σου, είναι οι μόνοι που άντεξαν έως τώρα κάθε κακουχία. Και ας χαρακώθηκαν σε πολλές περιπτώσεις. Ξέρεις, ότι η πέτρα, ο δουλεμένος βράχος δηλαδή, έχει ένα δικό της είδος ζωής. Έχει μία Στωικότητα. Αδιαφορεί μπροστά στο εφήμερο, και δέχεται να καταγράψει στις αλλεπάλληλες φυσικές στρώσεις της, κάθε τι που διαδραματίζεται στη σκιά της. Ακόμη και αν θρυψαλιαστεί, και αν πελεκηθεί, τα μικρά του κομμάτια, έχουν πάλι την ίδια διαδρομή ζωής. Μόνον η όψη τους αλλάζει. Μα πάντοτε όλοι γνωρίζουν από πού προέρχονται αυτά τα κομμάτια. Από ποια γη πάρθηκαν. Τώρα, στέκεσαι για πολλοστή φορά, αποσβολωμένος να κοιτάς τα σημάδια από τα δόντια των καλεσμένων σου. Την προηγούμενη νύχτα, έφεραν και άλλους καλεσμένους φίλους τους. Τώρα που λιγόστεψαν τα υπάρχοντά στην κουζίνα σου, και δεν μπορείς να τους θρέψεις τόσο εύκολα ή πλουσιοπάροχα, άρχισαν να σε γδύνουν και να δοκιμάζουν τη γεύση της σάρκας σου.
Καταλαβαίνεις, αυτό που πάντοτε ήξερες μέσα σου αλλά που ποτέ δεν περίμενες να συμβεί. Τώρα, ήλθαν όλοι μαζί να φάνε εσένα τον ίδιο. Κοίτα καλά γύρω σου λοιπόν. Η επιλογή είναι δική σου. Στις βιβλιοθήκες σου, στα βιβλία που απέμειναν και δεν ρίχτηκαν στη φωτιά που άναβαν για να έχουν φλόγα να καίνε τα πούρα τους, σε αυτά έχει τον τρόπο να διαβάσεις, όσο προλαβαίνεις, πώς να απαλλαγείς από τους καλεσμένους σου. Στα χέρια σου, έχεις ακόμη αλάτι. Το μοναδικό υλικό που είναι δηλητήριο για το φαγητό των κανίβαλων. Από τα ερείπια και τα χαλάσματα του σαλονιού σου, από τα ξεχαρβαλωμένα ξύλα, μπορείς να φτιάξεις τα όπλα και τα βέλη σου. Μπορείς να ζήσεις αυτή τη νύχτα, και ας ξημερώσεις ανάμεσα στα πτώματά τους, ή μέσα στα στομάχια τους. Η τελική επιλογή, θα είναι δική σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου