Όσοι χωράμε στο Χώμα της Γης μας

Όσο καθολικότερη η απαίτηση για γενικευμένη τυφλή βία ως μέσον λύσης, ανάλογη είναι και η έλλειψη πνευματικότητας και πολιτισμικής αυτοαντίληψης.

Όχι γιατί η βία αυτή καθεαυτή είναι αφύσικη ή πάντα αχρείαστη, αλλά επειδή στη συγκεκριμένη περίπτωση της σημερινής Ελλάδας (ή και της Ευρώπης συνολικότερα), το πρόβλημα που επιζητείται λύση του, είναι προϊόν της απόστασης των πολιτών της από την πολιτισμική αυτογνωσία τους. Η δε αυτογνωσία, δεν είναι κάτι που μπορεί κανείς να καταναλώσει και να αφομοιώσει σε μερικές αράδες κάποιου βιβλίου, αλλά χρειάζεται να έχει προηγηθεί η κατανόηση της φυσικής ανθρώπινης ανάγκης, αυτής της ανάγκης που χαρακτηρίζεται από την πλήρωση αυτού του Μυστηριακού δεσμού που συνδέει έναν άνθρωπο με τις Μνήμες του. Με το Πνεύμα της Γης του. Και φυσικά δεν μιλώ για απλό χώμα. Μιλώ για ότι εμπεριέχει αυτό το Χώμα μέσα του. Τους Προγόνους, που με τα σώματά τους έχτισαν ένα Ιστορικό Μονοπάτι, τη Φυσική Ένωση ανάμεσα στους ζώντες Έλληνες, αυτούς που προϋπήρξαν, αυτούς που έπονται..
Πάνω στη Γη εξελίσσεται η βιωματική αντίληψη της Ιερότητας της ζωής και γίνονται ακουσίως αντιληπτοί οι Υπέρλαμπροι Πατρώοι Θεοί. Δημιουργείται Λατρεία που μόνον Βιώνεται, δεν αντιγράφεται, όσο αρχαιογνωστικά ακριβής και αν γίνει η απόπειρα. Το Χώμα αυτό εμπεριέχει την αυτογνωσία των αγώνων για δικαιοσύνη και ελευθερία.. Την ενότητα της Οικογένειας, τη Φιλοξενία και τη δημιουργικότητα που δίδει προσωπικότητα Εθνική στα έργα των Τεχνών.
Το Χώμα αυτό μεταφέρει Νοσταλγία για όσους βρίσκονται μακριά του, και γνωρίζοντας κάποιος την αναπόφευκτη θνητότητά του, ζητά την αγκαλιά του να σκεπάσει το παραδιδόμενο σώμα του σαν περάσει η ψυχή του το κατώφλι των Αιωνίων.
Η βία λοιπόν, αυτής της μορφής που αναζητούν ως λύση αρκετοί, δεν είναι απλώς, παρά ένα παράγωγο της απώλειας της σχέσης των ανθρώπων με την Γη τους.
Ενώ είναι εκατομμύρια οι αδικημένοι, αδυνατούν να πάρουν τη ζωή τους στα δικά τους χέρια. Αναζητούν λυτρωτές μεσάζοντες που θα αποκαταστήσουν τη δικαιοσύνη με πρόσκαιρα ιδεολογήματα τα οποία δεν αντέχουν να μετασχηματιστούν όταν η ανάγκη το προστάζει, και για αυτό καταλήγουν ως ολοκληρωτισμοί κάθε απόχρωσης. Το μίσος και όχι η δικαιοσύνη είναι το ενεργειακό τους. Αντιμετωπίζουν δε το σύνολο, αλλά και το συντηρούν έτσι, ως μία μάζα από την οποία απομυζούν ενέργεια ώστε να συνεχίζουν και όχι ως Πολίτες με ενεργή την αίσθηση της αυτοευθύνης.
Η τροχιά τους στο κοινωνικό ιστορικό πλαίσιο είναι άναρχη και απροσδιόριστη, και αναπόφευκτα συγκρουσιακή, ακόμη και αν πρόκειται να συναντήσουν φίλια σώματα.
Είναι στη φύση τους να καταστρέφουν και όχι να δημιουργούν, ακόμη και αν η πυρακτώδης λάμψη τους ομοιάζει εντυπωσιακή καθώς διασχίζουν τη πραγματικότητα. Στο τέλος, απλώς σβήνουν.
Η βία λοιπόν, αυτής της ποιότητας, λειτουργεί για να εξυπηρετήσει αυτούς τους πρόσκαιρους διάττοντες και όχι όσους έχουν ανάγκη από δικαιοσύνη.
Η Πνευματικότητα της Παράδοσης, πηγάζουσα η ίδια από τη Φύση και τον τρόπο Της, ανταποκρινόμενη στο Φως που πηγάζει από τον Πατέρα Ήλιο παράγει νομοτελειακά Δικαιοσύνη και η τροχιά της με μαθηματική ακρίβεια δημιουργεί ευταξία. Αυτή η ευταξία μπορεί και σαρώνει τους χαοτικούς και ολοκληρωτικούς σχηματισμούς όπου και αν εμφανίζονται στην Ιστορία.
Η Πράξη της δεν είναι τυφλή ούτε καταστρέφει. Στερεί αυτομάτως όπου κυριαρχεί την όποια εξουσία από τους αδίκους και τοποθετεί τις Αρετές και όσους ενάρετους στο πηδάλιο των κοινωνιών. Όχι ως εξουσιαστές δυνάστες, αλλά ως περαστικούς θνητούς επιφορτισμένους με τη μεγίστη ευθύνη προς τη Μητρίδα Γη τους.    

Η πράξη βίας που ίσως απαιτηθεί για την απομάκρυνση των αδίκων, κρατά μόνον μία ιστορική στιγμή και αμέσως παραδίδει τη θέση της στην φυσική ροή της κοινωνικής ομαλότητας.
Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, ειδάλλως δεν θα μπορούσε να είναι καθαρτήρια, ούτε επαναστατική, ούτε να κατευθύνεται προς την Εθνική Παράδοση. Θα είχε εκπέσει σε άλλον έναν ολοκληρωτισμό.
Η ποιοτική διαφορά της πράξης βίας αυτής, είναι ότι δεν οραματίζεται εκδίκηση και αντίποινα, αλλά απαλλαγή από το βάρος και αυτοπροστασία. Και κυρίως οραματίζεται Πολιτισμό και Ειρήνη. Οραματίζεται από τη Συμπαντική Τάξη και τους Θεούς Ταξιθέτες .
Σήμερα λοιπόν, ένα πρόβλημα παραμένει διαρκώς ανεπίλυτο.
Έστω ότι ξεφορτωνόμαστε όλους τους δυνάστες εσωτερικούς και εξωτερικούς. Με τι αλήθεια θα τους αντικαταστήσουμε; Καθώς γκρεμίζοντας το οικοδόμημά τους, και στερούμενο το Έθνος την πολιτισμική αυτογνωσία του, δεν έχει ποιους ή τι να βάλει στη θέση τους. Ίσως για αυτό αναβάλλεται διαρκώς η πτώση τους.
Όλοι όσοι απαρτίζουμε τις Τάξεις των Παραδόσεων, έχουμε την ευθύνη να πρέπει είτε εμείς, είτε οι επίγονοί μας, να πληρώσουμε την απάντηση σε αυτό το ερώτημα έμπρακτα, καθώς νομοτελειακά, αργά ή γρήγορα, οι ολοκληρωτισμοί που σήμερα καταστρέφουν τις Πατρίδες μας, θα καταρρεύσουν αφού καταναλώσουν στο τέλος τις ίδιες τους τις σάρκες.
Είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να δημιουργήσουμε ξανά μέσα από τις στάχτες και τα ερείπια αυτού του κόσμου.
Είμαστε εμείς αυτοί που ακόμη χωράμε στο Χώμα της Γης μας..