Ζήτημα οπτικής για την αποδόμηση.

Θέτοντας σε λάθος βάση σκέψης και αντίληψης τους λόγους για τους οποίους θα έπρεπε να δρούσαν προς την αποφυγή της θανάσιμης αρπάγης που τους απειλεί, οι πολίτες αυτού του τόπου παραμένουν άπραγοι και αποδυναμωμένοι.
Συμφώνως με τους περισσότερους που κραυγάζουν, η οικονομική ανέχεια είναι το χείριστο από τα δεινά που στην ατραπό τους βυθιζόμαστε όλοι. Το πλακάτ μίας ηλικιωμένης κυρίας
που έλεγε «φοβάμαι τη πείνα θεέ μου», είναι μία εικόνα χαρακτηριστική των λόγων τούτων.
Όσο η οικονομική αφαίμαξη συνεχίζεται, μαζί με τις οικονομικές δυνάμεις των Ελλήνων, αναλόγως γίνεται αφαίμαξη και στη δυναμική τους. Γιατί η δυναμική τους αυτή στηρίχτηκε εξ αρχής από ένα ανταλλακτικό προϊόν, σύμβολο ισχύος και όχι ισχύ αυτή καθεαυτή, το χρήμα, και όχι στη ρίζα που διατηρεί ένα Έθνος έτοιμο να αντιμετωπίζει κάθε δυσκολία.

Για τον επιδερμικά έστω ασχολούμενο με την επικαιρότητα, είναι προφανές, ότι βρισκόμαστε στη διαδικασία συρρίκνωσης αν όχι πλήρους αποδόμησης της έννοιας και τελικά της ύπαρξης  του Έθνους-Κράτους. Αντικαθίσταται από μία βίαιη ομοσπονδοποίηση αποκλειστικά οικονομικού ενδιαφέροντος, αφαιρώντας εξ αρχής τα πολιτισμικά θεμέλια τα οποία θα προσέδιδαν έναν τελείως διαφορετικό χαρακτήρα σε μία Ενιαία Ευρώπη.

Τα θεμέλια αυτά, ή καλύτερα τα συστατικά τους, είναι που μετατρέπουν τον άνεργο σε κάποιον που μπορεί και επιβάλλεται να ζητεί τα δικαιώματά του, στη μητέρα και τον πατέρα να διεκδικούν παιδεία για τα τέκνα τους και όχι συστηματική εξειδίκευση για τις ανάγκες της αοράτου σχήματος «αγοράς», είναι αυτά που κάνουν κατανοήσιμη την απειλή μίας δικτατορίας, ολοκληρωτικών καθεστώτων κάθε είδους, φυσικά και θρησκευτικών.
Είναι επίσης αυτά που αναγκαστικά έχουν κατασκευαστή, τους κυνηγημένους πλέον κλασσικούς της Ελληνορωμαϊκής Σκέψης, και εν τέλει, εν μέσω και άλλων παραδειγμάτων που δεν παραθέτω για οικονομία χώρου, είναι αυτά που δίδουν το δικαίωμα στον άνθρωπο να θεωρεί τη Γη του ως Πατρίδα του, και όχι ως ανταλλάξιμα οικόπεδα.
Δεκαετίες τώρα, έμμεσα ή άμεσα, πολλοί εργάστηκαν για την αποδόμηση των θεμελίων.
Έμμεσα ή άμεσα, πολλοί αποδέχτηκαν το έργο τους. Από άγνοια ή από ηθελημένη απόφαση.
Το σύνολο μίας κοινωνίας εξατομικεύτηκε όχι σε βαθμό προσωπικότητας που προσφέρει, αλλά ατόμου που εκδίδεται για τη φήμη. Η Ιερότητα της Προγονικής Ιστορίας και Παράδοσης, μετατράπηκαν και παραδόθηκαν στο πλήθος, ως επικίνδυνα και ξεπερασμένα (sic) αφηγήματα απάνθρωπων εθνικιστικών ιδεών, και αυτό με την ευθύνη σύσσωμης σχεδόν της αριστεράς. Παραδόθηκε η Παράδοση αλυσοδεμένη στα χέρια καπήλων τέκνων που την εξηγούσαν όπως ήθελαν σε όποιον άτυχο ή αδαή άτυχο έπεφτε επάνω τους.

Πολλοί άλλοι, έχοντας μία διαστρεβλωμένη εικόνα στο μυαλό τους για την έννοια του Έθνους και της Πατρίδας, χρεώνουν τα προβλήματά μας σε άλλους λαούς συλλογικά, και όχι στις αφανείς ή εμφανείς ηγεσίες τους. Έτσι φταίνε οι Γερμανοί συνολικά για παράδειγμα, και δεν κατανοούν ότι υπάρχουν ήδη πολλοί Γερμανοί Πολίτες που αντιμετωπίζουν το ίδιο φάσμα προβλημάτων. Το να έμεινες άστεγος στη θεωρητικά πλούσια Γερμανία, ή το να εργάζεσαι άνω από τα 70 σου χρόνια επειδή δεν μπορείς να ζήσεις με την ανύπαρκτη σύνταξη που επιτρέπουν, είναι υπαρκτά παραδείγματα.
Επιστρέφοντας στην αρχή λοιπόν, η λάθος αντίληψη καταρχήν πάνω στα πράγματα είναι που επιτείνει το αδιέξοδο και κερδίζει χρόνο για τη πραγματοποίηση των σχεδίων της Οικονομικής Ομοσπονδίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Όσοι ονειρεύονται λοιπόν, ένα σπασμωδικό τρόπο αντίδρασης, κατά τη γνώμη μου θα παραμένουν εγκλωβισμένοι πάντα μέσα σε μία πραγματικότητα που δεν μπορούν να κατανοήσουν για αυτό και να τη ξεπεράσουν.