Μέσα στα ασταμάτητα χρόνια της Ιστορίας, ανάμεσα στη σκόνη από τα οστά και τις αναθυμιάσεις από τις μνήμες αναρίθμητων ανθρώπων που περπάτησαν πάνω στα χώματα της σκληρής όσο και Φιλόξενης
Μητέρας μας, συνεχίζεται η αδικαίωτη ακόμη Πορεία των Παγανιστών.
Ο κόσμος αυτός που δεν μας χωράει εντός του, και δεν χωράει και σε εμάς εντός μας,διαρκώς κομματιάζεται μέρα με την ημέρα, γεγονός με το γεγονός, στιγμή με τη στιγμή.
Ο κόσμος αυτός που δεν μας θέλει, κοιτάει το είδωλό του, ανήμπορος να το λατρεύσει ή έστω να το ανεχτεί. Ανίκανος να ζήσει μαζί του, πολύ δειλός για να πεθάνει κατά τη φύση του, μισαλλόδοξος για να ανεχτεί την πολυπρισματική Θέαση άλλων.
Αυτός ο κόσμος, μαθαίνει να μισεί όχι μόνον όσους παλεύουν για κάτι καλύτερο,αλλά μισεί πρωτίστως τις εποχές πριν από αυτή που αναγνωρίζει ως «νεότερη».
Κάθε κατασκευασμένο κουτί ταυτότητας, έχει τις διαστάσεις του εγωισμού του κατασκευαστή του και τη χωρητικότητα των διαχειριστών του.
Αυτός ο κόσμος είναι δημιουργημένος με τη μανία του να χωρίζει, να διασπά, να καταστρέφει, δίχως να δημιουργεί παρά μόνον νέους τρόπους για να μπορεί να καταστρέφει αποδοτικότερα, και αυτό το ονομάζει «άλμα προόδου» και όχι ως είναι, δηλαδή ένα salto mortale.
Χωρίζει τους ανθρώπους σε αυτούς που συμφωνούν με το Μεγάλο Πλάνο και σε αυτούς που δεν συμφωνούν. Όσοι δεν συμφωνούν οδηγούνται σε ποικίλα περιθώρια. Τους χαρίζει ηρεμιστικά και ψυχοφάρμακα, αλλά ποτέ γαλήνη.
Διασπά τους ανθρώπους από σύνολα σε άτομα, καθιστώντας τους μονοκύτταρους οργανισμούς, αμοιβάδες, αποσπώντας τους από αυθεντικότητα και τη διαφορετικότητα της προσωπικότητά τους που θα μπορούσαν να βιώνουν μέσα σε ένα Σώμα.
Ο κόσμος αυτός που δεν μας χωράει εντός του, και δεν χωράει και σε εμάς εντός μας,διαρκώς κομματιάζεται μέρα με την ημέρα, γεγονός με το γεγονός, στιγμή με τη στιγμή.
Ο κόσμος αυτός που δεν μας θέλει, κοιτάει το είδωλό του, ανήμπορος να το λατρεύσει ή έστω να το ανεχτεί. Ανίκανος να ζήσει μαζί του, πολύ δειλός για να πεθάνει κατά τη φύση του, μισαλλόδοξος για να ανεχτεί την πολυπρισματική Θέαση άλλων.
Αυτός ο κόσμος, μαθαίνει να μισεί όχι μόνον όσους παλεύουν για κάτι καλύτερο,αλλά μισεί πρωτίστως τις εποχές πριν από αυτή που αναγνωρίζει ως «νεότερη».
Κάθε κατασκευασμένο κουτί ταυτότητας, έχει τις διαστάσεις του εγωισμού του κατασκευαστή του και τη χωρητικότητα των διαχειριστών του.
Αυτός ο κόσμος είναι δημιουργημένος με τη μανία του να χωρίζει, να διασπά, να καταστρέφει, δίχως να δημιουργεί παρά μόνον νέους τρόπους για να μπορεί να καταστρέφει αποδοτικότερα, και αυτό το ονομάζει «άλμα προόδου» και όχι ως είναι, δηλαδή ένα salto mortale.
Χωρίζει τους ανθρώπους σε αυτούς που συμφωνούν με το Μεγάλο Πλάνο και σε αυτούς που δεν συμφωνούν. Όσοι δεν συμφωνούν οδηγούνται σε ποικίλα περιθώρια. Τους χαρίζει ηρεμιστικά και ψυχοφάρμακα, αλλά ποτέ γαλήνη.
Διασπά τους ανθρώπους από σύνολα σε άτομα, καθιστώντας τους μονοκύτταρους οργανισμούς, αμοιβάδες, αποσπώντας τους από αυθεντικότητα και τη διαφορετικότητα της προσωπικότητά τους που θα μπορούσαν να βιώνουν μέσα σε ένα Σώμα.
Καταστρέφει τη Φύση με υπεροψία, και ήδη κοιτά στα αστέρια του διαστήματος για να δραπετεύσει δίχως να έχει τιθασεύσει ούτε στο ελάχιστο την αυτοκτονική υβριστική αδηφαγία του.
Οι επιστήμονες αυτού του κόσμου ανακάλυψαν μαύρες τρύπες στο διάστημα, μα τι ειρωνεία;η βαθειά λαχτάρα, η ανίκητη επιθυμία θανάτου της νέας εποχής αδημονεί κατά βάθος να βουτήξει μέσα τους με την ίδια ορμή ενός απελπισμένου και να σβήσει.
Είναι μία εποχή, που τη ζωή την αντικρίζει ως ένα αγωνιώδες και αυταρχικό πέρασμα ηδονής, μίας απάνθρωπης εξουσίας που γραπώνεται κανείς για να ξεχάσει ότι δεν αντικρίζει τα πιο απλά πράγματα, όπως τον Γαλάζιο Ουρανό, δεν χαίρεται ούτε καν αυτό που χαιρόταν και ο τελευταίος πρωτόγονος του μισητού κάποτε. Δεν πίνει καθαρό νερό, δεν Ερωτεύεται, δεν περπατά σε δάση, δεν γερνάει όταν πρέπει, δεν πεθαίνει όπως πρέπει.
Και όλους εμάς, τα Παιδιά της Γης και του Ουρανού, μας βαφτίζουν «τελευταίους»σε κάθε εποχή, μας καίνε ή μας χλευάζουν ή και τα δύο μαζί.
Αλλά εμείς συνεχίζουμε να δίνουμε ο ένας στον άλλον τα χέρια μας, όσοι είμαστε,αδελφωμένοι με τους νεκρούς μας, συμφιλιωμένοι με τους επόμενους που θα έλθουν μετά από εμάς.
Ίσως είμαστε οι μόνοι που ζητήσαμε Ειρήνη με όλους, και όλοι προσφέρθηκαν να μας διαμελίσουν και να μας σκορπίσουν.
Ίσως είμαστε οι μόνοι που ακόμη κοιτάμε Ψηλά στον Πατέρα μας τον Ήλιο, όχι για να σκεφτούμε ότι πρέπει να δραπετεύσουμε προς κάπου, αλλά μόνον επειδή τα παιδιά θαυμάζουν τον Πατέρα τους και τον Τιμούν Λατρεύοντάς Τον.
Όσο η γραμμική αλυσίδα της μετρήσιμης ιστορίας κροταλίζει, οι άνθρωποι μπαίνουν σε μία γραμμή ο ένας πίσω από τον άλλον, δεμένοι και απομονωμένοι.
Εμείς, οι τωρινοί «τελευταίοι», κοιτάμε τη Σπείρα στο Στερέωμα του Χρόνου, μαζί με όσους «ήταν», με όσους «είναι», με όσους «έρχονται»..
Μία Σπείρα που εξελίσσεται στους ανθρώπινους μετρήσιμους αιώνες, εντός του διαρκώς αποκαλυπτόμενου Μυστηρίου της Ευταξίας των Τέλειων, Αθανάτων Θεών μας.
Ο Τίβερης, κυλά πάντα στη Ρώμη, οι Φιλόσοφοι περπατούν πάντα προς την Αθήνα, ο Καρλομάγνος πάντα θα ξυπνά μέσα στη νύχτα ιδρωμένος από τις ενοχές της σφαγής των Σαξόνων στο Βερντέν*..
* Στο Βερντέν ο Καρλομάγνος σφάγιασε αποκεφαλίζοντας4.000 έως 4.500 Σάξονες Εθνικούς οι οποίοι αρνήθηκαν να αλλάξουν τη πίστη των Πατέρων τους και να εγκαταλείψουν τα ειωθότα τους. Στην ιστορία, καταγράφηκε το«Διάταγμα του Βερντέν» ως εξής:
«Αν κάποιος από την φυλή των Σαξόνων από εδώ και πέρα γίνει αντιληπτός ανάμεσά τους ότι επιθυμεί να παραμείνει κρυφά αβάπτιστος,απαξιώνει για να έρθει στο βάπτισμα και επιθυμεί να παραμείνει Παγανιστής, ας τιμωρηθεί με θάνατο.»Capitulatio de partibus Saxoniae – Διατάγματα για τη Σαξωνία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου