Η εξίσωση της νίκης των καλλίγραμων ποδιών

Και τώρα, κάνουν ότι μπορούν και περνάει από το χέρι τους να διχάσουν τους Έλληνες μέσω του δημοψηφίσματος, κάτι που οι γνωρίζοντες τον χειρισμό της ψυχολογίας της μάζας το έχουν ως σχετικά εύκολο.
Ο κόσμος ασχολείται πρωτίστως με ένα λογιστικό πρόβλημα που και ο κατώτατος υπάλληλος μίας τράπεζας θα μπορούσε να προτείνει λύσεις εξομάλυνσης.
Αηδιαστικοί, σιχαμεροί δημοσιογράφοι, βομβαρδίζουν ανηλεώς από το πρωί, μέσω του κουτιού ταίσματος της μάζας, την τηλεόραση, με κραυγές απόγνωσης και εικόνες «ντροπής», που οι ίδιοι δεν έχουν κανένα πρόβλημα να καταγράψουν μέχρι την τελευταία τους λεπτομέρεια.
Οι από την απέναντι πλευρά, πέραν από υποσχέσεις και γενική συνθηματολογία δεν αναλύουν λύσεις, και οι δύο πλευρές, άγνωστο πώς, εν μέσω ορίου πληρωμών, βρίσκουν τρόπο να χρηματοδοτήσουν στο διαδίκτυο διαφημιστικά βίντεο, και οι δύο επιστρατεύουν τα αστέρια του καλλιτεχνικού χώρου, που τους χρωστούσαν τόσα χρόνια από τις εμφανίσεις στα «Μέγαρα Μουσικής» και στα «φεστιβάλ τζατζικίου».
Ουδείς ορθώνει το Πολιτισμικό ανάστημα της χώρας και ίσως εκεί κρύβεται και η απάντηση του δημοψηφίσματος. Είναι στα αλήθεια τα think tank και οι λομπίστες... αιφνιδιασμένοι από την τροπή των οικονομικών γεγονότων ή των πιθανών γεωπολιτικών αναταραχών;
Μήπως τελικά, μία παράγραφος του ουσιαστικού ερωτήματος είναι, αν πρέπει να συνδέσουμε ανεπιστρεπτί και με «δημοκρατική απόφαση», την Πολιτισμική μας ύπαρξη με το Κράτος, το Κράτος με τις Βρυξέλλες της εταιρίας του Ευρώ και την πραγματικότητα της αντίληψης του Έθνους με τη γραφειοκρατία, που θα τη συνοδεύει δώρο συσκευασίας με μία Βρυξελλική, (αλά Οργουελική), Υπερκυβέρνηση;
Αφού δεν μας μένει χρόνος να συσκεφτούμε ως λαός και να ακυρώσουμε κάθε δίλλημα που μας θέτει, τελικά μάλλον, το ίδιο λόμπι από την δεξιά ή την αριστερή πτέρυγά του, και αφού κάποιος θα είναι ο παρουσιαζόμενος «νικητής», μην ξεχάσουμε π ο τ έ, ποιοι επιστρατεύτηκαν να μας πείσουν, πώς, τι συμπεριφορά επιδείκνυαν, πόσο εύκολα έπαιξαν την κατευθυνόμενη ρουλέτα τους, πόσες ζωές θυσίασαν, και αν προσπαθήσουν να μας κλέψουν την Ιδέα των Δελφών, της Ολυμπίας, και του Εθνικού αυτοπροσδιορισμού μας, ας φανούμε αμείλικτοι και ισχυροί στη Μνήμη μας.

Κάτι ακόμη. Το όχι και τόσο μακρινό «2004», τα καλλίγραμμα πόδια της τραγουδίστριας που κέρδισε τον «διαγωνισμό Γιουροβίζιον», έστειλε τα πλαστικά Ελληνικά σημαιάκια, (made in Turkey, made in China), στην Ομόνοια να κυματίζουν με σπαστικό τρόπο.  Μετά η κιμαδομηχανή στημένων αγώνων, το ποδόσφαιρο, τα ξανά-έστειλε με την πολύ μεγάλη «επιτυχία» της χορηγούμενης από την Vodafone κατάκτησης (sic) του κουφιοκύπελλου .
  Και μετά είχαμε και το γλέντι των Olympic Games όπου η αποχαύνωση της μπουρζουαζίας και της αρπαχτής του τουρισμού αλά ραγιά και επικυπτόμενου υπηρέτη , έκανε κάθε υπήκοο να αισθάνεται χαρούμενος και ασφαλής στα καταναλωτικά διαμερισματάκια του. Ταυτόχρονα, οι ίδιες μάζες, κάγχαζαν χαζοχαρούμενα όταν συναντούσαν ανθρώπους στις Θερμοπύλες να Τιμούν ακριβούς και πραγματικούς Αγώνες. Πληρωμένους με α ί μ α.
Η μαθηματική εξίσωση λοιπόν είναι, ότι η δυσπραγία και η κλάψα σήμερα, είναι ίση και ανάλογη με το κούφιο αίσθημα καπιταλιστικής υπερηφάνειας του τότε.
Εμείς, τότε Εθνικοί, Προστάτες της Ταυτότητάς μας, σήμερα πρώτα και πάνω από όλα Εθνικοί, Προστάτες της ταυτότητάς μας και πάλι.
 Αν βγει το «Όχι» , δεν είναι χάρισμα κάποιας παράταξης ενός Υπουργού Οικονομικών πρώην συνεργάτη ΓΑΠ. Θα είναι, μάλλον, ένστικτο απλώς, κοινωνικής αποφυγής μιας θηλιάς που δεν κατάλαβε το πλήθος πώς σφίχτηκε στο λαιμό του και τώρα κλωτσάει.
 Αν πάλι βγει το «ναι», ας γίνει ο Ρουβάς πρωθυπουργός, ο Καραγκούνης Υπουργός Αθλητισμού, και ο Κον Μπεντίτ του «Μάη του 68» Πρέσβης Φιλίας των Ραγιάδων.
Κάποιοι όμως, απέναντι στον Μπεντίτ, και σε κάθε Μπεντίτ, θα επανά-ιδρύουμε την GRECE όσες φορές και αν χρειαστεί. Με επίγνωση της Ταυτότητας των Εθνών.