Ποίηση του Χ.Φ.Λ., δεύτερο μέρος

Από την ίδια σειρά δημοσιεύσεων του Λάβκραφτ, δηλαδή και πάλι τον Απρίλιο του "1919", ακολουθεί το ποίημα "Στη Σελήνη" όπου πλέον η ανίκητη επιθυμία της φυγής από τη νεωτερικότητα κυριαρχεί και ξεδιπλώνεται πολύ αναλυτικότερα στον ποιητικό λόγο του συγγραφέως.

"Στη Σελήνη"

Αθάνατη Σελήνη, σε παρθενικό όνειρο η λάμψη.
Χορηγείς τις ακτίνες σου, θεϊκό παιδί της Λητούς.
Οι ασημένιες σου αχτίδες όλα τα ακαθόριστα ορίζουν,
Και κρύβουν τη σκληρή αλήθεια σε μία ήπια γλυκιά ψευδαίσθηση.

Στο απαλό φως σου, η πόλη που δεν ξεκουράζεται
Που στέκει τόσο άθλια στο έντονο φως του αδελφού σου,
 εγκαταλείπει τις συνήθειές της , και στη σιωπή ηρεμεί.
Γίνεται ένα όραμα, λάμποντας  φωτεινά και δίκαια.

Ο σύγχρονος κόσμος, με όλες τις απαιτήσεις και τον πόνο του
Οι καπνισμένοι δρόμοι, οι μύλοι που σιχαμερά κροταλίζουν,
φανερώνεται κάτω από τις ακτίνες σου, Σελήνη, και πάλι
Ονειρευόμαστε ως ποιμένες στους  λόφους της Χαλδαίας .

Άκουσε,  Αρτέμιδα, τη ταπεινή μου παράκληση.
Μετέφερε με  όπου η ευτυχία μου μπορεί να διαρκέσει,
Παρέσυρε με  ενάντια στο ρεύμα της φουρτουνιασμένης θάλασσας του Χρόνου,
Και απόθεσε το πνεύμα μου να ξεκουραστεί μέσα στο παρελθόν.

 

From the same series of Lovecraft's publications, that means again in April "1919", the poem "To Selene". Here it is clear the harsh desire of the writer for escaping the modernity.
On the previous poem i added, there was a "secret" desire, now an obvious willing.

 

To Selene

Immortal Moon, in maiden dream the shine;
Dispense thy beams, divine Latona's child.
Thy silver rays all grosser things define,
And hide harsh Truth in sweet illusion mild.

In thy soft light, the city of unrest
That stands so squalid in thy brother's glare,
Throws off its habit, and in silence blest,
Becomes a vision, sparkling bright and fair.

The modern world,with all its care and pain
The smoky streets, the loathsome clanging mills,
Face 'neath thy beams, Selene, and again
We dream as shepherds on Chaldea's hills.

Take heed, Diana, of my humble plea;
Convey me where my happiness can last,
Draw me against the tide of Time's rough sea,
And let my spirit rest amidst the past.