Οι δέσμιοι της αποκαλυπτικής εντολής

Η συνύπαρξη των ανθρώπων απαιτεί την ίδια ευταξία που υφίσταται στον Κόσμο.
Τα σαρκοβόρα ζώα, δεν αποδεκατίζουν τους πληθυσμούς των ζώων από τα οποία τρέφονται. Είτε επειδή η Πρόνοια έχει δώσει τις κατάλληλες άμυνες στα ζώα που αποτελούν θηράματα, είτε έχει δώσει τη κατάλληλη ορμή στους θηρευτές ώστε σταματούν όταν είναι πρέπον.
Το ίδιο και τα φυτοφάγα ζώα, δεν ερημοποιούν έναν τόπο ποτέ καθιστώντας τον δια παντός άχρηστο για να προσφέρει ζωή σε αυτά.
Μόνον οι αδύναμοι και οι άρρωστοι μονίμως «κινδυνεύουν» και θα προσφέρουν με το τέλος τους τη συνέχεια της ζωής άλλων ειδών. Χωρίς να υπάρχει τίποτε το αφύσικο σε αυτό.
Ο Άνθρωπος, έχοντας ως ένα θεμελιώδες προσόν της ελευθερίας του τη δυνατότητα της εκλογής, και έχοντας κατακτήσει το χειρισμό της σκέψης, τη διάκριση των αιτίων, έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη για να ζει όχι μόνον κατά Φύση αλλά και να σέβεται την αρμονική συνύπαρξη όλων των έμβιων όντων των οποίων λανθασμένα έχει πεισθεί ότι είναι υποδεέστερα αυτού στη σημαντικότητα της διατήρησης της ζωής.
Η μεγαλύτερη ασθένεια του Πνεύματος, υφίσταται ισχυρή σήμερα με την αποδοχή της μεταφυσικής των «εξ αποκαλύψεων» «αληθειών».
Το ίδιο αποτέλεσμα, βρίσκει υπόσταση σε πολλές καταστάσεις.
Ο άνθρωπος, δεν αισθάνεται αυτό που όντως είναι, δηλαδή συγγενής με κάθε μορφή ζωής που υπάρχει. Αισθάνεται με κληρονομικό δικαίωμα από κάποια θεϊκή διαθήκη κυρίαρχος όλων, και όλα τα υπόλοιπα υποδεέστερα αυτού. Έχει λάβει τη βιβλική  «εξ’αποκαλύψεως» εντολή ότι κάθε τι υπόκειται στην υπηρεσία του. Ακόμη και αν ήταν ο βασιλέας του κόσμου της ύλης, ο άνθρωπος θα ήταν ένας στυγνός, κυνικός, και βέβηλος βασιλέας. Δεν αποδίδει δικαιοσύνη, δεν αισθάνεται υπεύθυνος για το «βασίλειό» του, ζει εις βάρος του, γενοκτονεί κατά βούληση, δεν αισθάνεται καμία τύψη για ότι κάνει.
Μα όλα διατηρούν πολλές όψεις. Όπως συμπεριφέρεται στο φυσικό του περιβάλλον, έτσι συμπεριφέρεται και στο συνάνθρωπό του.
Τόσο στα της καθημερινότητας, τόσο και στο Πνευματικό πεδίο.
Η μονομανία ενός απολύτου κυρίαρχου και μοναδικού ενοίκου στον Ουρανό, του εγκλώβισε σαν σε καθρέφτισμα θα λέγαμε την ίδια του τη ψυχή.
Ο δυστυχισμένος άνθρωπος του σήμερα, αυτός που πείθεται ακόμη από μία «αποκάλυψη», δεν μπορεί να συνυπάρξει ούτε με το ίδιο του το είδος.
Φθονεί και καταστρέφει ότι δεν υπακούει στη μανιακή εντολή της μοναχικής και απολύτου μονάδος. Αποκλείει την άλλη γνώμη παντού και με κάθε μέσον.
Δείτε ακόμη και το πιο ευτελές παράδειγμα στην Ελλάδα του σήμερα.
Είναι η ίδια παραφυσική εντολή που κυριαρχεί όταν δεν μπορεί ο Έλληνας απλώς να ανεχθεί πολλές πολιτικές απόψεις. Για αυτή που ο καθένας αναγνωρίζει ως «τη σωστή», είναι έτοιμος, αν του το επιτρέπουν οι συνθήκες, να εκδιώξει, ακόμη και να σκοτώσει όσους διαφωνούν με αυτή. Πάντα, αυτές οι «πολιτικές αλήθειες» είναι σωτηριολογικές, υποσχόμενες έναν μόνιμο παράδεισο επί γης άμα την επικράτησή τους και πάντα είναι ατομικιστικές, δηλαδή αφαιρούν την κατανόηση της ευθύνη προς τους πάντες και τα πάντα αλλά αφαιρεί και τη πρωτοβουλία της εκλογής που προαναφέραμε. Όλες οι πολιτικές εκδηλώσεις που κυριαρχούν στην Ελλάδα, είναι καθ’ εικόνα και ομοίωση της πρώτης εντολής που έλαβαν κατά τη σύνταξή τους.
Η ίδια σφραγίδα γνησιότητας της πρώτης εντολής, ντύνει και τη παραμικρή συμπεριφορά των ανθρώπων.
Το πιο σκληρό παιχνίδι, το πιο αιμοσταγές, εξελίσσεται στο θρησκευτικό πεδίο, αυτό δηλαδή που δίνει απαντήσεις και λύσεις ζωής.
Αυτό που καθορίζει τις κατευθύνσεις που ο άνθρωπος διαδοχικά θα ακολουθήσει σε κάθε πτυχή της ζωής του. Από τις πνευματικές, έως τις τελευταίες του στιγμές στη σαρκική ζωή του, (αλλά και μετά;).
Εκεί, δεν χωρούν μισόλογα, ούτε  κάποια επίφαση διαλλακτικότητας.
Η εντολή είναι σαφής και απαιτεί πλήρη υποταγή όλων, και αν όχι, εξόντωση, με διαφόρους τρόπους, όσων δεν υποτάσσονται. Ο ολοκληρωτισμός της φράσεως  « μοναδική αλήθεια», είναι απόλυτος και βίαιος όταν συνοδεύει τις απόψεις για το Θείον.
Και για αυτό, όσο και αν νομίζει ο σύγχρονος δυτικός, ότι έχει εν πολλοίς απαλλαγεί από τη μεσαιωνική αντίληψη του θρησκευτικού φονταμενταλισμού, κάνει λάθος και παραμένει δέσμιός της, αφού αυτή η αντίληψη έχει ποτίσει με το σπέρμα της κάθε τι που προήλθε από αυτήν και εδραιώθηκε ως αντιλήψεις στο σήμερα.  
Είναι η πιο αποφασιστική μάχη που θα δώσει ο σύγχρονος άνθρωπος.
Αν θα ζήσει αντιλαμβανόμενος τον Κόσμο ως μία Οικογένεια, το κάθε τι ως Συγγενή του, ή αν θα ζήσει, για όσο και με όποιο τρόπο του απομείνει, ως  παραφρονημένος που τρέχει απλώς έξαλλος, δίχως να κατανοεί ούτε το ποιος είναι, ούτε το που είναι, ούτε καν το σκοπό για τον οποίoεξαγριώθηκε.
Το να είσαι Παγανιστής- ας με συγχωρήσουν για το επίθετο αυτό όσοι δεν το αντέχουν, εγώ έτσι νοιώθω- είναι το να ζεις κατανοώντας ότι Θεοί και θνητοί άνθρωποι, φυτά και ζώα, πέτρες και μέταλλα, μα και κάθε τι άλλο, αποτελούν το Όλον, τον Κόσμο. Και ο άνθρωπος, χάρη της ελευθερίας του και της νόησής του, τελικά έχει και τη μεγαλύτερη ευθύνη προς τους Θεούς αφού είναι ο μόνος που επιλέγει να ζήσει ενάντια στους Νόμους που αυτοί Άρχουν.