Για όσους χωράει ο Τόπος

Συνηθίζεται πολλοί να προσπαθούν να συγκρίνουν εποχές, στεκούμενοι στη γνωστή ρήση «η ιστορία επαναλαμβάνεται».
Με αυτό ως διαμορφωτή των προσλαμβάνουσων παραστάσεών τους, αντιμετωπίζουν οτιδήποτε και οποιονδήποτε. Η επαναλαμβανόμενη σύγκριση την οποία κάνουν, δεν είναι μία αναδρομή στην εμπειρική γνώση για να βγάλουν χρήσιμα συμπεράσματα. Όχι. Είναι η αδυναμία τους να συνεχίσουν τους λογικούς συνειρμούς, τη μαθηματική αλληλουχία γεγονότων και εποχών. Έτσι, ότι τυχόν συμβαίνει τώρα, πρέπει κατά αυτούς, να βρεθεί άμεσα το αντίστοιχό του-συνήθως- στη σχετικά πρόσφατη ιστορία. Κάπως έτσι, με λίγα λόγια αρχίζουν οι παραλογισμοί.
Αναφερόμενοι σε εμάς, τους Εθνικούς, τους Παγανιστές που εξύβρισαν ονομάζοντάς μας έτσι κάποτε , αλλά που δεν μας ξεπέρασαν ποτέ,  βιάζονται να μας τυλίξουν σε μία ιστορική περίοδο. Της μόδας είναι από ΜΜΕ και τον κάθε αδαή η προπολεμική περίοδος των Παγκοσμίων Πολέμων του «20^ου» τους αιώνα έως λίγο μετά τη μεταπολεμική.
Ρούνους χρησιμοποιούσαν οι ηττημένοι του πολέμου, άρα.. Περίοδος αναταραχής πνευματικής τότε, άρα…
Η άρνησή τους να προχωρήσουν τη σκέψη τους λίγο παραπέρα, σε οποιονδήποτε ψύχραιμο παρατηρητή δεν προκαλεί έκπληξη. Χρειάζεται κότσια να κάνεις την αυτοκριτική σου. Πάντα, όταν θέλουν να μας εντάξουν βιαίως σε μία περίοδο, δεν «θυμούνται» ποτέ, ότι πάντα αυτές  βρίθουν λάθη του δικού τους κοινωνικού συστήματος. Είναι κορυφώσεις του αυταρχισμού της δικής τους θέασης του πνεύματος επί του κόσμου προβαλλόμενο.
Πάντα οι ένοχοι για τις περιόδους βίας και υποτροπής υπήρξαν προεκτάσεις κοινωνικών παραβιάσεων που νομιμοποιούνταν μέσα από βιβλικές εντολές.
Ειρωνικό, είναι ότι η απόπειρα των ανθρώπων να ξεφύγουν από τον δικό τους παντελώς ηττημένο ιστό, ονομάζεται παρακμιακή και περιθωριακή συμπεριφορά.

Η σύγχυση των πολιτειακών συνθηκών, του Πνεύματος και της Ιερότητας που προσπαθούν να τα χωρέσουν στα ραγισμένα μονοθεϊστικά πρότυπα, αυτή η σύγχυση συμβαίνει όταν θες επί παραδείγματι να θέσεις ένα Έθνος ως καθοδηγούμενο από την Εθνική του Παράδοση, αλλά ταυτόχρονα να δρα με του «θεού το θέλημα». Συμβαίνει όταν θες να σηκώσεις Ανδριάντες των πολυθεϊστών Ηρώων-Προγόνων σου, και πρέπει να φωνάξεις έναν παπά στα αποκαλυπτήρια. Συνέβη πρόσφατα στην Ελλάδα, να κάνουν «αγιασμό» στο Μουσείο Ακροπόλεως  για όποιον αντιλαμβάνεται τι σημαίνει αυτό.
Συμβαίνει όταν τα πράγματα γίνονται δύσκολα και στέλνεις τους θρησκευτικούς λειτουργούς να «προφητεύουν» ακόμη περισσότερα δεινά για τους ανθρώπους και μία θεαματική έξοδο-καταστροφή των πάντων.
Ναι, έχουν δίκαιο όταν λένε, ότι οι άνθρωποι θέλουν να αποδράσουν σε περιόδους που δεν τους χωρά ο τόπος τους. Δυστυχώς, οι μισότυφλοι άνθρωποι ακολουθούν κάτι που μοιάζει με δρόμος μέσα στο σκοτάδι πολλές φορές.
Εμείς, οι Εθνικοί όμως… Ποιος σας είπε αλήθεια ότι είμαστε τυφλοί;
Έχουμε ορίσει το Αρχαίο, τον Παγανισμό, όχι ως επιστροφή κάπου, αλλά ως διαρκή εντολή προς τα εμπρός.
Δεν υπακούαμε ποτέ σε αντιφατικές εντολές, για αυτό ΠΑΝΤΑ μας χώραγε ο Τόπος μας.
Μπορείτε να ισχυριστείτε το ίδιο;